Gelezen boeken in mei en juni 2023

Nou, eens in de twee maanden blijkt een prima frequentie om een blog te schrijven ;-). Ik heb trouwens wel wat concepten klaarstaan (die zowaar met moederschap te maken hebben), wellicht publiceer ik die in de zomervakantie. Wat een cliffhanger… Voor nu weer een overzichtje van wat ik zoal las!

Ik bespreek ze in willekeurige volgorde. _{Oh ik kom er nu achter dat ik eentje mis, een hele goede nog wel (vond ik), namelijk De menseneter van Tom Hofland. Die komt in het volgende overzicht.}

Alex Schulman – Station Malma

Als Harriet zes jaar oud is gaan haar ouders scheiden. Op een avond hoort ze haar vader en moeder twisten over wie welke dochter in huis mag nemen en vangt ze op dat beiden een voorkeur hebben voor haar zus Amelia. Uiteindelijk komt Harriet bij haar vader terecht. Wanneer ze na twee jaar haar zus weer mag zien, loopt hun ontmoeting volledig uit de hand en het contact wordt rigoureus verbroken.

Twintig jaar later ontmoet Harriet tijdens een treinreis Oskar. Voor de rechtlijnige Oskar blijft Harriet echter een gesloten boek, en ondanks de geboorte van hun dochter Yana verzuurt hun relatie al snel. Als Yana elf is, verdwijnt Harriet zonder waarschuwing uit het leven van haar dochter. Pas bij het overlijden van Oskar, twintig jaar later, gaat Yana op zoek naar antwoorden. Waarom is haar moeder destijds verdwenen? En wat is er lang geleden gebeurd, toen beide zussen elkaar voor het laatst zagen?

Mja. Mijn verwachtingen waren hoog – te hoog denk ik. Zijn boek De overlevenden vond ik namelijk echt heel goed. Vergeleken daarbij is deze minder. Niet slecht, maar bij vlagen vergezocht/voorspelbaar. Van die scènes waarvan je al op het moment van lezen herkent dat ze er alleen maar voor dienen om iets uit te stellen. Desalniettemin best een spannend boek dat ik in een paar dagen uitgelezen heb.

Laura van der Haar – De kuil

Kasja en Lennart zijn al zo lang samen dat hun relatie een gewoonte is geworden, en sinds het ongeluk van zijn zusje kan Lennart ook niet meer dan dat opbrengen. Zijn zusje is van grote hoogte uit een boom gevallen en ligt in coma. Een zelfmoordpoging, zo lijkt het, maar Lennart is ervan overtuigd dat zij iets op het spoor was, iets onheilspellends in de bodem van het bos. Terwijl Lennart door de bossen dwaalt op zoek naar aanwijzingen, verliest Kasja zich in een affaire met een man die in niets op Lennart lijkt. De twee spreken wanneer het maar kan af in een verlaten vakantiepark dat zal worden omgebouwd tot luxeresort, maar vooralsnog wordt overwoekerd door de omringende natuur.

Om de beurt lezen we een hoofdstuk vanuit Lennart en dan weer vanuit Kasja. Die vanuit Lennart vond ik op den duur wat saai worden – heel veel natuurbeschrijvingen, dat wel, maar weinig actie of verandering in de staat van zijn zusje. In Kasja’s leven gebeurt er gelukkig wél van alles: een affaire die ongebruikelijk begint en steeds meer escaleert – zoals affaires meestal doen. Het einde was verrassend en er stonden veel mooie zinnen in. Al met al wel een aanrader dus!

Sacha Bronwasser – Luister

Het nieuws reisde snel, zoals dat soort nieuws doet. Ik wist dat het ook over jou ging zodra het eerste bericht uit Parijs kwam. Bijna zes jaar geleden nu, op een vrijdag de dertiende. Een datum als een slechte grap. Online meldden allerlei mensen zich ‘veilig’. Vrienden, een nichtje, een ver familielid. Oud-studiegenoten, mijn eigen oud-leerlingen. Exposanten van de fotobeurs, je vakgenoten. Anderen, vage kennissen: het verbaasde me hoeveel bekenden aan de rand van het wereldtoneel rondhingen. Jij was daar ook, Flo, en op jouw profiel bleef het stil. Akelig stil, zegt men dan.

Aan de hand van de flaptekst dacht ik dat het een boek was over iemand die is omgekomen bij een aanslag. Dat bleek echter maar een klein stukje van het verhaal, er zit zoveel meer in. Het is ook niet echt een thriller (zoals ik dacht), maar wel een spannend verhaal. Ik vond dit erg goed. Het is knap opgebouwd, origineel en ook een tikkeltje bevreemdend (wat ik een pluspunt vindt). In het begin wist ik niet echt waar het heenging, uiteindelijk werd alles me duidelijk. Ik hou wel van dat soort boeken waarbij je als lezer (ook) wat moeite moet doen.

Ellen Deckwitz – Dit gaat niet over grasmaaien (hoe lees je poëzie)

De eerste non-fictie titel uit dit stuk. Van Deckwitz las ik eerder Olijven moet je leren eten (een cursus genieten van poëzie) en dat vond ik erg leuk. Verfrissend ook, iemand die niet gedichten stap voor stap gaat ontlenen maar meer in grotere lijnen laat zien waarom poëzie het lezen de moeite waard is, omdat je ervan kunt (leren!) genieten.

Die boodschap is in dit boek eigenlijk hetzelfde: poëzie hoeft niet moeilijk/abstract te zijn, maar kan juist heel leuk zijn! Deckwitz’ eigen enthousiasme spat ervan af. Het is een lofzang op de poëzie, maar zet je ook aan het denken: wat haal ik uit het lezen van gedichten?

Eenvoudig geschreven met mooie plaatjes tussendoor en sarcasme – ook heel geschikt voor jongeren of leerlingen. Het deed mij terugdenken aan mijn studie Nederlands, met name aan 1 specifiek moment dat ik geraakt werd door gedichten van Hans Faverey (zozeer geraakt dat ik vervolgens een hele Masterscriptie over zijn oeuvre heb geschreven). Dat was hét moment dat ik voelde/ervaarde wat poëzie met je kan doen, een ervaring die ik iedereen gun. Net als Deckwitz.

Koen Caris – Stenen eten

Het is de snikhete zomer van Bens eindexamen. Hij houdt zich afzijdig van zijn klasgenoten, telt de dagen tot hij het dorp kan verlaten. Maar als een aantal jongeren zich verliest in steeds gevaarlijker rituelen die te maken blijken te hebben met het overlijden van zijn zus, drie jaar daarvoor, richten alle ogen zich op hem. Ben, die zo zijn eigen redenen heeft om geen aandacht te willen trekken, komt in het middelpunt van een huiveringwekkend mysterie te staan.

Dit boek won de Hebban Debuutprijs 2022. Geheel terecht, als je het mij vraagt. Het is spannend, maar niet sensatiebelust. Er zit liefde in, maar geen clichés. Ben is een enorm gelaagd en dus ook interessant personage. Het thema sprak mij (als docente van pubers) ook heel erg aan, omdat het mooi laat zien hoeveel impact peer pressure heeft. Ja, ik zou dit zowel aan jong als aan oud aanraden!

Malou Holshuijsen – Zachtop lachen

Hoofdpersoon Malou durft van het ene op het andere moment niet meer het verkeer in te gaan en ’s nachts is ze ook bang om te gaan slapen. Dan wordt ze geconfronteerd met haar tekortkomingen en haar o zo humoristische kijk op de werkelijkheid. Geheel onvrijwillig maakt Malou de balans op, in een rauwe dialoog tussen haar en haar psycholoog. Waar komt haar grenzeloze sarcasme nou werkelijk vandaan?

Een bijzondere leeservaring was dit. In het begin ergerde ik me aan Malou, die niet in staat lijkt om waar dan ook iets serieus over te zeggen. In plaats daarvan zit ze voortdurend sarcastische grappen te maken, wat een gesprek (met haar psycholoog) haast onmogelijk maakt.

Gaandeweg kwam ik er echter achter dat het wel degelijk een doel diende en tegen het einde van het boek begreep ik het. Vind ik het een fantastisch, vijf sterren waardig boek? Nou, dat ook weer niet. Misschien sloot de humor niet zo aan bij mijn humor. Ik zou het een zesje geven.

Dave Eggers – De parade

In een naamloos land wordt na een decennium oorlog een nieuwe weg aangelegd die de twee helften van het land met elkaar moet verbinden. Twee buitenlandse werknemers zijn verantwoordelijk voor de voltooiing ervan. Terwijl de een avontuurlijk is, het nachtleven en de mensen wil ervaren, wil de ander het liefst zo snel en goed mogelijk de klus klaren. Gaandeweg worden de beide mannen geconfronteerd met de absurditeit van hun werkzaamheden en de verregaande gevolgen die hun aanwezigheid in het land heeft.

Ik ben fan van Eggers. Wat is de wat, de cirkel, Helden van de grens – ik heb van ze allemaal genoten. En ook weer van deze. Het is zo’n tragikomisch verhaal, vol absurde wendingen. In die zin heeft het bij vlagen iets weg van Grunberg, maar dan gaat het iets minder ver en is het een dunner, behapbaardere roman. Ik houd sowieso wel van verhalen waarin je eigenlijk al vanaf het begin voelt dat het fout gaat, maar waarin dat vervolgens (tergend langzaam) gebeurt.

Dit is een relatief dunne en makkelijk te lezen van Eggers, zeer geschikt als kennismaking met deze auteur!

Maaike Neuville – Zij

De 39-jarige actrice Ada Peeters neemt de trein naar de stad waar ze die avond op het podium zal staan met een zelfgeschreven monoloog. Herinneringen aan de oudere theaterdocent met wie ze als studente een verhouding had, wellen ongewild in haar op. Het is zijn stad waar ze gaat spelen. Ook op het podium, terwijl ze oog in oog staat met de volle zaal, is er geen houden meer aan de razende vaart waarmee de diep weggestopte beelden van ontmoetingen met getrouwde mannen, leraren en andere figuren met autoriteit aan de oppervlakte komen.

Ik ben hier helaas niet zo enthousiast over. Het ging alle kanten op, waardoor de boodschap (wat die ook moge zijn) niet echt overkwam. Is het een aanklacht tegen de mannen met autoriteit die misbruik van haar gemaakt hebben? Daar lijkt het nog het meest op, maar omdat het soms warrig is – feit, fictie, herinnering lopen door elkaar – voel ik de urgentie niet zo. Dat de herinneringen door elkaar lopen en terugkomen in de vorm van flashbacks tijdens een taxirit met een chauffeur die ze in eerste instantie ook niet vertrouwd, maakt het er niet beter op. Dat de chauffeur uiteindelijk wél een goede man blijkt (en niet de zoveelste ‘misbruiker’) vond ik dan wel weer prettig en maakte het geheel wat genuanceerder. Maar al met al was ik hier niet weg van.

Benieuwd wat ik nog meer gelezen heb? Nou, onder andere deze boeken (klik op het plaatje op naar de betreffende blog te gaan):