Gelezen boeken in november 2022
Ik heb het idee dat ik een boek vergeet. Maar ja, als ik het vergeet dan heeft het blijkbaar toch niet echt indruk gemaakt, dus maakt niet uit.
In november las ik wat minder boeken dan gemiddeld omdat… Ja, ik weet eigenlijk niet waarom? Misschien omdat ik druk was met het organiseren van de Swap Sint ruilmarkt ;). Oh, nu ik er iets langer over nadenk weet ik al welke ik ben vergeten: een verhalenbundel van Rodaan Al Galidi. Die neem ik mee in het volgende overzicht.
Van deze vier boeken vond ik er in elk geval drie leuk/goed en eentje absoluut niet. Ben benieuwd of jullie kunnen voorspellen welke…
1. Gerwin van der Werf – De droomfabriek
Deze was in elk geval top! Ik heb genoten van dit boek. Ik zag het voorbijkomen op de Facebookpagina van Leraar Nederlands, het werd daar gedeeld omdat het is geschreven door een leraar en ook nog gaat over een lerares.
Wat als de school onder je huid gaat zitten en die ene leerling ook? In ‘De droomfabriek’ van Gerwin van der Werf wordt Josie zonder ervaring wiskundelerares op een school in een achterstandswijk. Ze heeft de grootste moeite met orde houden, boeken vliegen door het lokaal, tampons steken in het plafond en nooit stoppen die kinderen met praten.
Boeken die door het lokaal vliegen of tampons die in het plafond steken heb ik zelf (gelukkig) nooit meegemaakt als juf, maar wel genoeg andere lastige situaties met leerlingen. En ook ik ken leerlingen die onder je huid gaan zitten. Ik vond dit boek bij vlagen pijnlijk herkenbaar, tegelijkertijd voelde ik me opgelucht dat het bij mij in de klas nooit zó uit de hand gelopen is en kon ik er soms ook echt om lachen. Ik denk dat elke docent wel iets uit dit verhaal herkent. Is het een literair hoogstandje? Dat ook weer niet. Maar wél een vermakelijk en ook spannend boek met een einde dat ik niet zag aankomen.
2. Rebecca Pol – Millenial Parenting
De ondertitel ‘Ouderschap in een genderneutraal, klimaatbewust, geglobaliseerd, digitaal en inclusief tijdperk’ sprak me aan. Ik was wel benieuwd hoe een auteur zulke veelomvattende onderwerpen allemaal aan bod laat komen in 1 boek en daar ook nog iets zinnigs over kon zeggen.
Nou: dat is niet zo. Mijn god, wat een draak van een boek dit. Ik zeg dit niet gauw, maar mijn puberdagboek is nog beter dan dit. De wetenschappelijke onderbouwing of wat voor onderbouwing dan ook is non-existent, er staan echt hele lelijke zinnen in en het geheel heeft iets weg van iemand die pretendeert iets onderzocht te hebben maar ondertussen haar bevindingen baseert op een gesprek dat ze eens had met iemand die ze eens kende (?). Nee, dit boek slaat werkelijk nergens op. Het heeft kop noch staart, laat staan dat je er iets uit kan leren. Ik heb me tijdens het lezen aan van alles geërgerd. Lekker overslaan dus deze.
3. Celeste Ng – Onze verloren harten
Van Celeste Ng las ik eerder Everything I Never Told You (hier besproken) en ook Small Fires Everywhere. Van die drie die ik nu dus in totaal van haar heb gelezen, vond ik Small Fires Everywhere de beste en deze de minste.
Niet dat dit een slecht boek is hoor, maar de lat lag vrij hoog en ik vond dit boek in veel opzichten meer vergezocht en onrealistisch dan de andere. Het gaat over een twaalfjarige jongetje dat gescheiden is van zijn moeder. Hij weet niet waarom en kan zich haar amper herinneren. Maar dan ontvangt hij een mysterieuze brief en gaat hij naar haar op zoek.
Eerder schreef ik over de boeken van Ng dat ze lezen als soapseries. Deze doet dat minder: de toon is serieuzer, het thema wat droeviger en er zijn (veel) minder personages dan in bijvoorbeeld Small Fires Everywhere. Dat maakte de leeservaring als geheel minder leuk voor mij, maar alsnog ben ik blij dat mijn boekclubmaatje deze titel koos.
4. Jessamine Chan – De school voor goede moeders
En dan eindigen we met de klapper: De school voor goede moeders. Wát een ijzersterk plot, wat een originaliteit, wat een pijn die je door de bladzijdes heen voelt.
In dit debuut zorgt één inschattingsfout van een moeder ervoor dat zij het heropvoedingsprogramma van de overheid moet volgen om het ouderlijk gezag over haar dochter te behouden.
Frida Liu heeft het moeilijk. Alleen door haar dochter, Harriet, past Frida binnen de verwachtingen van het perfecte plaatje. Het mag dan niet veel zijn, maar Harriet is meer dan genoeg. Totdat Frida een erg slechte dag heeft. De staat houdt moeders in de gaten. Moeders die met hun telefoon bezig zijn, die niet voorkomen dat hun kind gewond raakt in de speeltuin of die hun kind alleen naar huis laten lopen. Eén foute beslissing en een groep staatsambtenaren beslist dat een moeder kandidaat is voor een Big Brother-achtige instelling die bepaalt of haar toewijding genoeg is om een goede moeder te zijn. Frida moet laten zien dat ze kan leren een goede moeder te zijn, zodat Harriet haar niet definitief wordt afgenomen.
Ik vond dit boek erg goed om meerdere redenen. De belangrijkste is dat het boek je leert (of althans: mij leerde) hoe belangrijk het is om niet te oordelen over andere moeders op basis van één ding dat je toevallig van ze weet of gezien hebt. In dit boek wordt dat oordelen tot in het extreme doorgetrokken en worden de moeders in het heropvoedingsprogramma de hele tijd in de gaten gehouden en op alles afgerekend. Als lezer (zeker als lezer met kinderen) wéét je: ik zou ook niet slagen. Want geen enkele moeder is perfect, ook Frida Liu niet, al doet ze alles wat ze kan. En geen enkel kind heeft een perfecte moeder nodig, maar leg dat de staat maar eens uit…
Meer verklap ik niet, ik vond dit een enorm beklemmend en krachtig debuut! Een aanrader voor elke (niet perfecte) ouder.
Benieuwd wat ik nog meer gelezen heb? Nou, onder andere deze boeken (klik op het plaatje op naar de betreffende blog te gaan):
