Wat ik het moeilijkste vind aan het moederschap. Mijn mening van vijf jaar geleden bijgesteld.
Vijf jaar geleden schreef ik een blog met als titel Wat ik het moeilijkste vind aan het moederschap. Voor wie geen zin heeft om die hele blog (weer) te lezen: het kwam er kort gezegd op neer dat ik veel moeite had met loslaten. In letterlijke en figuurlijke zin.
Het leuke van al zo lang een blog over moederschap hebben, is dat ik nu dus terug kan kijken en terug kan lezen. Van sommige dingen die ik destijds schreef, denk ik nu: Wat??, terwijl ik het met andere dingen nog roerend eens ben. Welke dat precies zijn, is voer voor een andere blog. Terug naar de grootste moeilijkheid in het moederschap en waar die hem voor mij in zit.
Het is intussen namelijk niet meer loslaten. Want daar ben ik beter in geworden. Sterker nog: ik denk dat ik er vrij goed in ben. Ik wil nog steeds niet dat Elia of Noël uit huis gaan, maar ik kijk wel erg uit naar de komende jaren waarin zij steeds wat zelfstandiger worden en ik als gevolg daarvan steeds meer tijd voor mezelf heb. Sinds kort spelen ze ook alleen (als in: zonder mij) buiten en ook daar blijk ik bijzonder weinig moeite mee te hebben. Fijn!
In plaats daarvan is er weer iets nieuws (ja ja, ik heb weer wat, het is ook nooit goed he?): ik mis het alleen zijn. Ik ben introvert – dat wist ik al lang voordat ik er boeken over las – en ik laad op van alleen zijn en van stilte. Die twee dingen heb je zelden met kinderen om je heen. Gelukkig zijn ze nu op de leeftijd dat ze dus bijvoorbeeld wel eens alleen buiten spelen, of dat ik tegen ze kan zeggen “ik ga even de was ophangen” en dan stiekem daarna nog een kwartier mijn boek kan lezen op bed. En er zijn genoeg dingen die ik kan doen om te ontspannen in hun bijzijn.
Maar feit blijft dat ze vaak letterlijk om me heen zijn, in dezelfde ruimte. Als ik écht behoefte heb aan rust, kan ik ze natuurlijk voor de tv parkeren. Dat doe ik echter liever niet (en maximaal een uur per dag, dat vind ik echt lang genoeg). Ze zijn kinderen, ze mogen druk zijn en geluid maken, dat hoort er nou eenmaal bij. Op sommige dagen kan ik daar beter tegen dan op andere. En als ze nog ouder zijn en continu apathisch op de bank hangen en op hun mobiel zitten (want zo stel ik me dat dan voor), dan erger ik me daar vast ook wel weer aan. Het is ook nooit goed ;-). Al met al vind ik dit over het algemeen een fijne fase en de leeftijden 5 en 7 jaar de meeste dagen goed te doen. Toch heb ik er ook zin in om weer twee jaar verder te zijn. Weer wat zelfstandigere kinderen, weer wat minder schreeuw- en driftbuien, en weer wat meer tijd en figuurlijke ruimte voor mijzelf.
Ondertussen geniet ik wel van ze hoor, voor wie nu denkt dat het alleen maar afzien is ;). Maar het moeilijkste vind ik op dit moment dus dat: weinig tijd alleen & weinig stilte om me heen (dat rijmt!).