Van vrije school naar een flinke leesachterstand. Waarom ze Kobe toch op één hoop met de rest gooien.
Kobe heeft twee jaar vrije school les gehad. Hij mocht echt kleuter zijn en had geen letters die hij moest leren of rekenoefeningen. Alles ging op praktisch inzicht. Nu zit Kobe in groep 3 en moet hij zijn achterstand inhalen. Af en toe vertelt hij de juffen dat hij het lezen wel echt moeilijk vindt.
Afgelopen week zaten we zo’n elf minuten voor de lerares en de stagiaire op school. Omdat de voordeur dicht was en we helemaal om moeten lopen, waren we twee minuten te laat. Wat een gedoe, want zo’n tienminutengesprek is écht héél erg kort.
De juf brandde gelijk los:
“We vinden dat het niet zo goed gaat met Kobe. We kunnen de juiste snaar niet raken.”
Ik slikte even stevig. De juiste snaar? Dat dacht ik als eerste. De juiste snaar? Nee, als je die kent, kun je die ons ook even mededelen, dan hebben wij als ouders daar ook meteen iets aan. Ik zei het niet hoor, maar dit dacht ik wel. Ze vertelde ons ook dat hij slordig was, snel was, maar ook gaf hij in de klas aan dat het allemaal zo snel ging.
Ik begon meteen voor mezelf op te schrijven waar dit vandaan kon komen. Waarom is hij slordig of ongeconcentreerd? Ik werd bijna boos. Had ik het verkeerd gedaan? Had ik meer met hem moeten lezen, schrijven, oefenen, mediteren? Whatever. Pas na drie keer lunchloopje met M., concludeerden we allebei:
Het is de switch geweest, van Vrije School naar de school waar hij nu zit. Hij heeft de basis gemist, de basis van ‘elke week een letter’ uit de kleuters.
Kijk, hieronder op de foto zit Vicky te werken in het werkboekje dat ze van school meekreeg. Ze zit in groep 1 en heeft nu al (!!!) in drie maanden meer letters geleerd dan Kobe in twee jaar tijd. Kortom: INHAALSLAG.
Mijn doel voor de komende weken:
- Kobe meer leesmeters maken;
- Kobe vaker een werkboekje geven met oefeningen, met hem de letters doen, schrijven, oefenen;
- er niet te veel druk achter zetten. Als wij (en de juffen) het té groot maken, wordt het een te groot ding. En dan krijgt hij teveel op zijn schouders. We moeten hem de tijd geven mee te komen en de achterstand in te halen, zonder dat hij eraan onderdoor gaat of het voelt als een soort ‘moeten’.
Jullie nog tips of ideeën over deze (vind ik: grote) uitdaging?