Stelling: In de opvoeding moet je proberen zo weinig mogelijk ‘nee’ te zeggen
JA! Of ik bedoel: Eens. Een enkel woordje zoals ‘nee’ dekt de lading volgens mij niet altijd. Ik ben niet per sé van mening dat je als ouder altijd maar uitleg hoeft te geven als iets niet mag. Sommige dingen mogen simpelweg niet. Maar een simpele ‘nee’ bij een belangrijke beslissing, geeft kinderen niet echt houvast. En ook geen motivatie om het de volgende keer ook weer niet te doen. Want: waarom mocht dit ook alweer niet?
Ik probeer Kobe en Vicky zoveel mogelijk eigen denkkracht te geven. Dat houdt in dat ik ze niet alles maar met de paplepel probeer naar binnen probeer te gieten, maar ze gewoon te leren snappen waarom sommige dingen simpelweg niet mogen. Het woordje ‘nee’ niet gebruiken vind ik onzin, natuurlijk mag je die wel gebruiken. Geef gewoon wat handvatten, zodat kinderen de ‘nee’ ook daadwerkelijk begrijpen :).
Nee is dus mijn antwoord op deze stelling.
Haha, ik zie al helemaal voor me wat er zou gebeuren (en wat een totale chaos het zou worden!) als ik nooit ‘nee’ zou zeggen. No way dat dat hier gaat gebeuren dus.
Ik denk juist dat je kinderen een gunst doet door af en toe (luid en duidelijk!) ‘nee’ te zeggen. Zo leren ze waar de grens ligt, en grenzen creëren – mits consequent nageleefd – een gevoel van veiligheid. Natuurlijk is ‘nee’ zeggen met uitleg erbij beter dan zonder, maar soms (als die uitleg voor zich spreekt bijvoorbeeld) houd ik het ook bij een simpel ‘nee’. Bijvoorbeeld als ik sta te koken en de jongens om een snoepje vragen. Dat doen ze eigenlijk nooit, waarschijnlijk omdat ze al weten hoe het antwoord luidt ;-).
Dus NO, in de opvoeding zou je er wat mij betreft helemaal niet naar moeten streven om zo weinig mogelijk ‘nee’ te zeggen. Wél lijkt het me goed om je enigszins bewust te zijn van de balans tussen ja/nee en van de uitleg die je geeft. Maar verder zeg ik JA tegen NEE!
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
