24, zwanger en alleen

Toen ik zwanger was, was ik natuurlijk niet volledig alleen, begrijp me niet verkeerd… Maar ik was wel jong, zwanger en toch ook zonder veel vriendinnen die snapten wat het was om een kind te krijgen, te hebben. Of zwanger te zijn.

Mijn vriendinnetjes zaten in fases als: vrijgezel worden na ruzie, eerste dates en verliefde gevoelens hebben voor iemand maar niet naar hem (of haar) durven toe te stappen. Later kwam daar een ‘ik ben per ongeluk zwanger (ja Carms) bij, maar samenwonen, trouwen en zwanger worden waren in veel gevallen nog niet aan de orde. En toen kwam ik met het babynieuws..

Ik leerde M. kennen. Elf jaar ouder en meer jaren van levenservaring. Ik leek net te komen kijken, maar voelde wel dat dit hem was. Ex-vriendjes liepen geschrokken weg als ik begon over samenwonen of settelen. Maar M. snapte dat allemaal beter. Of in ieder geval toen we een jaar samen waren, toen we daar gesprekken over kregen. Alsof ik al die jaren vriendjes hadden gehad van de verkeerde leeftijd 😉

Flying solo

Maar toch voelde ik me vaak alleen. Ik had M. naast me hoor. En ik had genoeg sociale contacten en leuke feestjes, ik kletste bij met vriendinnen. Hoe kon ik me in hemelsnaam alleen voelen?

Alleen in alle zwangerschapsperikelen, tijdens al die spannende nepweeën, en alleen tijdens de eerste echo’s. Hele avonden heb ik het boek ‘De tevreden baby’ gelezen en mijn eigenmoederschap geanalyseerd, maar kon het niet echt bij iemand kwijt. Alleen voelde ik me toen ik een nachtbraker Kobe had die niet wilde stoppen met huilen. Alleen toen ik wiegend met Kobe geen vriendinnetje durfde uit te nodigen voor een koffie met mij en mijn kersverse baby, want tja, lang zou ik het niet volhouden (of hij dan;)). En ik met een huilende baby, daar maakte ik me vast niet populair mee.

Er is iets veranderd

Toen Kobe zes, zeven maanden was begon er al iets drastisch te veranderen. Carmen kreeg Elia en met haar kon ik het eindelijk hebben over baby issues. Ondanks had ze op dat moment een rustige Elia in huis had, toch begreep zij gelukkig mijn stress of gespannenheid al wel.

En nu, zes bijna zeven jaar later, is mama zijn en worden een stuk prominenter aanwezig in mijn omgeving. Op Instagram, bij mijn vriendinnetjes. En dat vind ik superleuk! Instagram staat nu trouwens ook vol met kwetsbare moeders en vriendinnen die ook baby’s hebben en daarmee worstelen, maar ik wist toen echt niet waar ik terecht kon. Ik dacht letterlijk dat ik de enige was.

Al met al heb ik me alleen gevoeld, maar waardeer ik dus ook steeds meer dat ik toen ik Vicky kreeg meer moedervriendinnen had, bij wie ik met baby problemen terecht kon.

Dit sluit ook een beetje aan trouwens op onze stelling; als moeder heb je moedervriendinnen nodig. Tja, en zoals je hebt gelezen, sta ik daar nog steeds volledig achter 🙂