Stelling: een reptiel is ongeschikt als huisdier voor een kind
‘Ellany (2) heeft een wurgslang. En het is haar beste vriend.’ Dat las ik in een artikel van Ouders van nu. Foto erbij van een peuter met een wurgslang om haar kleine nekje, sensatie gegarandeerd.
Een wurgslang is niet het eerste dier dat ik zou kiezen als huisdier voor mijn kinderen. Wij hebben een poes, vrij standaard dus. Die overigens helemaal niet houdt van knuffelen met de kinderen, dus in die zin ‘hebben’ ze er weinig aan. De meeste ouders kiezen voor een lief, harig dier. Konijnen, hamsters, cavia’s, poezen, honden – de kans is groot dat je in je leven wel eens zo’n soort huisdier hebt gehad. Of wat vissen in een aquarium.
Sommige dieren zijn geschikter als huisdieren dan andere. Maar wie bepaalt dat eigenlijk? Een konijn in zijn eentje in een hokje is bijvoorbeeld eigenlijk hartstikke zielig, ook al kun je hem dan wel knuffelen. Een hond is over het algemeen een mensenvriend, maar er zijn ook verhalen van honden die ineens toch ‘hun’ kind doodbeten in een vlaag van razernij/stress. Ik denk dat je meestal als ouder prima kunt inschatten hoe jouw dier met je kind om zal gaan. De ouders van Ellany hebben verstand van reptielen en laten hun dochter nooit zonder toezicht alleen met de slang. Of een slang ook echt een mensenvriend kan zijn, weet ik niet, maar eigenlijk is dat bij elk dier de vraag, want we kunnen hun gedachten niet lezen. Lang verhaal kort, ik kies voor NO. Een reptiel is weliswaar onconventioneel, maar kan kan even geschikt zijn als een kat of hamster, mits je (als ouder) weet hoe je ermee om moet gaan.
Kobe vroeg er laatst om. “Mama, mag ik een schildpad voor mijn verjaardag?” Ik moet/moest er toch even over nadenken. Een dier dat gevangen zit in zijn kamer, de hele dag dat Kobe op school zit? Ik vond het maar zielig. Aan de andere kant, wij zijn steeds meer thuis aan het werken en Kobe kan na school en na BSO en in het weekend ervoor zorgen. Daarnaast hebben we een tuin die groot genoeg is om hem vaak uit te laten. Ook vind ik dat kinderen door een huisdier (reptiel of zoogdier) leren om te gaan met: structuur, discipline én ook een stukje rouw.
Wat mij betreft kun je je kind zowel een poes als een schildpad geven, mits je je kind een stukje verantwoordelijkheid geeft, maar ook zelf een stuk pakt. Een kind mag zich niet verantwoordelijk voelen voor álles wat met het dier te maken heeft. Je moet zelf als volwassene je kind leren het dier te verzorgen en daar moet je zelf ook tijd instoppen en energie voor willen geven. Anders zou ik zeggen: no go.
In de basis dus: NO, een reptiel hoeft niet ongeschikt te zijn voor een kind. Met een voorwaarde; dat jij als volwassene meehelpt in verzorging én de behandeling van het dier.
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
