‘Het ging supergoed en makkelijk.’ Hoe je de bevalling en de pijn snel weer vergeet maar het eigenlijk traumatisch is.
Tegenwoordig kijk ik Virgin River. Een zwijmelserie met wat soapachtige dramamomenten. De verpleegkundige in de serie haalt heel wat baby’s ter wereld in de serie. En ieder moment waarop de vrouw moet persen (want dat is ook vaak waar de scène zich afspeelt), bungelen de tranen over mijn wangen. De vrouw die een extreme pijn doormaakt, die perst alsof haar leven (is ook) ervan afhangt of de baby die na een paar seconden zuurstof in zijn longen krijgt en het uit krijst. Ik weet niet welk van de bovenstaande delen van de bevalling me het meest doet.
Wel weet ik dat het een erg gevoelige snaar raakt.
Het valt allemaal mee…
Als mensen aan me vragen hoe mijn bevalling is gegaan, dan bagatelliseer ik de heftigheid van de bevalling. Dat is niet omdat ik me schaam voor de pijn of niet durf te zeggen hoe heftig het was, maar omdat ik het op dat moment simpelweg anders herinner.
Maar als ik zulke bevalscènes bekijk, tja, dan beleef ik het allemaal opnieuw. Dan weet ik weer hoe hard ik moest persen op die baarkruk bij Kobe. En ervaar ik precies weer opnieuw wanneer ik iets te snel perste omdat ik niet meer terug dacht te kunnen. Ik herinner me weer het misselijkmakende van de hitte van het grote bad en de roes die ik voelde toen ik dichtgenaaid werd. Ik herinner me weer dat ik Kobe niet wilde vasthouden omdat hij er zo vies uitzag en ik eerst wilde dat hij ging huilen.
Maar traumatisch?
Als je een liefdesscène ziet en je dan moet huilen is dat toch ook niet traumatisch? Nee dat klopt. Maar de tranen of de gevoelens die ik krijg als ik een andere bevalling zie, of de verhalen hoor van de bevalling, die zijn anders. Dat gaat door merg en been.
Is iedere bevalling dan niet altijd enigszins traumatisch? Dat denk ik wel. Hoe mooi, kalm of meditatief je bevalling ook is, je lichaam gaat echt door een groot moment. Je lichaam werkt een klein mensje eruit, waar hij negen maanden lang (!) op heeft gepast. Je gaat van zwangere naar moeder, van dikke buik, naar iets minder dikke buik, je ingewanden schuiven weer terug naar de juiste plek en je verantwoordelijkheid gaat van je eigen lichaam, naar een persoontje buiten je buik.
En dan de pijn
Ik ken veel mensen die bang zijn voor de pijn van de bevalling. En ja, terecht. Want als je van 0 pijn naar opeens de 10 centimeter pijn gaat, dat is hels. Maar als de bevalling gaat zoals zou moeten, dan heeft je lichaam de tijd om te wennen aan de pijn.
Het is een pijn die niet te omschrijven valt. Als ik nu eraan terug zou moeten denken, dan kan dat ook niet. Maar als ik een scène zie waarin een vrouw crepeert van de pijn en gilt om de baby eruit te persen, krijg ik weer even een glimpje van die pijn…
Al met al, zwangeren onder jullie: geen zorgen. Je lichaam kan echt meer dan je denkt. En ná de bevalling vergeet je de pijn al snel. Weet alleen dat je er af en toe aan herinnerd wordt. Bij het kijken van een slechte serie als Virgin River bijvoorbeeld.