Van ruilen komt geen huilen. Mijn eerste ervaring met een kledingruil.

Ik koop bijna een jaar (namelijk 300 dagen) geen kleding. Niet nieuw en ook niet tweedehands. Die uitdaging ben ik met mezelf aangegaan. De belangrijkste reden daarvoor is dat de hele kledingindustrie enorm vervuilend is. Om 1 nieuw, katoenen T-shirt te produceren is wel 2700 liter water nodig. Absurd toch? Dat zijn zulke hoge getallen dat ze je voorstellingsvermogen te boven gaan. En dan heb ik het nog niet eens over de chemische processen en giftige stoffen die daarbij vrijkomen.

Weet waar de impact zit

In mijn streven naar een steeds duurzamer leven (omdat ik het belangrijk vind en omdat ik me daar fijn bij voel) merk ik steeds vaker dat de verborgen impact veel groter is dan de zichtbare – lees ook De Verborgen Impact van Babette Porcelijn als je meer wilt weten hierover. Iedereen weet dat korter douchen beter is, maar als je om de dag 3 minuten doucht maar ondertussen aan de lopende band kleding koopt, is het resultaat van al je goede intenties vrijwel nihil. Hetzelfde geldt voor voedsel: verpakkingsvrij is natuurlijk beter dan in plastic, maar als je dagelijks vlees eet, ben je nog steeds niet bepaald klimaatneutraal bezig. En ja, alle kleine beetjes helpen, maar sommige beetjes wel iets meer dan andere ;-).

Dus… geen kleding kopen meer voor mij. Ook als een soort experiment: kleding kopen (in de kringloop) was een gewoonte geworden, iets dat je doet zonder er echt bij na te denken. En het mooie aan gewoontes is dat je die ook weer af kunt leren. Daar hoef je relatief weinig voor te doen. Ja, een ruggengraat hebben. En geduld. Dan zul je merken dat de behoefte vanzelf verdwijnt na een tijdje.

Mijn vooroordelen over een kledingruil

Zoals ieder mens heb ook ik vooroordelen over dingen waar ik eigenlijk niets vanaf weet. Ik had wel eerder van kledingruilevenementen gehoord, maar me er nooit in verdiept. Waarom? Ik dacht niet dat ik de kleding van anderen leuk zou vinden (?), ik was bang dat ze heel andere maten zouden hebben (?) of dat het ongemakkelijk zou zijn om in 1 ruimte met onbekenden kleding te passen/me om te kleden. Ik zag daarnaast al voor me hoe mensen massaal elkaar zouden verdringen om iets als eerste te pakken te krijgen. Nou… je voelt hem al aankomen: daar was niets van waar.

• 

• 

• 

• 

• 

Samen met een vriendin ging ik (als haar +1, want je kunt alleen op uitnodiging komen om te voorkomen dat het te massaal wordt) op een mooie zaterdagmiddag op de fiets naar een gebouw. In dat gebouw was een zaaltje en aangrenzend een tuin. Bij binnenkomst stalde je je eigen meegebrachte kleding en schoenen uit op tafels en daarna gingen we buiten in een grote kring zitten. Iedereen stelde zich voor en vertelde waar ze naar op zoek was. Dat was een leuk begin, want dan ken je elkaar al een beetje en kun je elkaar ook helpen met gericht(er) zoeken.

‘Winkelen’ in elkaars kledingkasten

Daarna begon het ‘winkelen’. Iedereen liep rond, paste dingen, kletste met elkaar. De items die je graag wilde, legde je buiten op je eigen stoel neer. Dit verliep allemaal heel ontspannen en aardig, het was totaal geen ellenbogenwerk maar iedereen gunde elkaar juist alles. Omkleden was ook totaal niet ongemakkelijk omdat we met alleen maar vrouwen waren en iedereen het deed. En extra leuk is dus dat je andere vrouwen ziet in jouw kleren die daar superblij mee zijn, terwijl het bij jou maar in de kast lag te liggen!

Tot slot gingen we weer in de kring en werden alle items die ‘over’ waren nog een keer omhoog gehouden. Sommige werden dan dus alsnog ‘gekozen’. Iedereen hield zijn topstuk (datgene waar je het blijst mee was) omhoog, en de rest van de kleding werd gesorteerd om naar de kringloop of de weggeefwinkel te brengen.

Mijn buit

Mijn persoonlijke doel was om met minder naar huis te gaan dan dat ik was gekomen. Mijn garderobe is nu fijn overzichtelijk (in totaal heb ik zo’n 70 items), ik wil hem eerder nog kleiner dan groter laten worden. Ik was dus ook niet specifiek op zoek naar iets, maar liet me verrassen.

Wat ik inleverde: 2 rokken, 2 broeken, 1 trui, 4 truitjes/T-shirts, 1 jurkje, 1 legging en 1 sport-bh. 12 items in totaal.

Wat ik meenam: 1 paar schoenen, 1 lang vest, 1 truitje, 2 flared broeken, 1 zwarte panty met witte stippen, 1 fluorescerend thermoshirt en 2 onderbroeken (ik weet dat sommige mensen misschien vies zijn van tweedehands ondergoed, maar ik niet: ze waren al schoon toen ik ze pakte en thuis heb ik ze nogmaals heet gewassen… helemaal prima). 9 items :-). Ik nam ook nog een blauwe jurk, een zwarte jurk en een sportlegging mee, maar die vind ik bij nader inzien niet leuk genoeg om te houden, dus die mogen de volgende keer weer geruild. Daar heb ik dus ook geen foto’s van. Wel van de rest:

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Op het eind mocht iedereen zoals gezegd zijn ‘topstuk’ omhoog houden, het item waar je het aller-blijst mee was. Voor mij was dat de zwarte flared spijkerbroek (foto hieronder). Ik had ooit zo’n zelfde model, die vond ik fantastisch, maar die was iets te groot dus zakte steeds af. Deze is perfect!

Conclusie

Conclusie: kledingruilmiddagen zijn een feestje. Ik weet natuurlijk niet of het altijd en overal zo leuk was als bij degene waar ik geweest ben, maar het was in elk geval een zeer geslaagde kennismaking met een fenomeen waarvan ik nu niet begrijp waarom ik me er niet eerder in verdiept had. Er waren leuke, inspirerende vrouwen, er was verpakkingsvrije en nog warme citroencake en humus op toast (jammie) en iedereen was heel blij met zijn ‘nieuwe’ kledingstukken. Een donkerblauw jurkje dat ik zelf ooit voor 1 euro bij de kringloop kocht maar zelden meer droeg, werd door iemand anders als ‘topstuk’ gekozen. Zo leuk! Zo wordt 300 dagen (of meer) geen kleding kopen een piece of (citroen)cake ;-).