Stelling: je moet je kind niet (proberen te) geven wat je in je eigen jeugd gemist hebt
Proberen, proberen.. ik vind het wel een goede stelling. Het zette me zeker aan het denken. Stel je voor, je hebt een moeilijke jeugd gehad met weinig intimiteit of aandacht voor jou als kind. Hoe erg is het dan als je hetgeen je gemist hebt wel probeert door te geven aan je kinderen? Dat is toch juist goed? Of wanneer praten over emoties (of tonen van emoties) uitgesloten was…. het lijkt me een prima streven als jij dit beseft en besluit in jouw huishouden emoties meer te accepteren.
Het moet wel een bewuste keuze zijn en je moet het – zo vind ik – niet geforceerd willen doorvoeren. Wanneer je (zoals in voorbeeld 1) heel krampachtig je kinderen liefde probeert te geven, extreem aanhankelijk bent en niet accepteert als je kind jou geen intimiteit geeft (zelfs boos wordt), tja, dan heb je het andere uiterste van de extremiteit weer gevonden. En dan hebben jouw kinderen weer iets te klagen. Later 😉
Al met al is het helemaal niet erg om te leren van je eigen jeugd. En proberen dat naar je eigen kinderen wat naar je eigen behoefte toe te sturen en hier alert op zijn, lijkt me helemaal niet erg.
Dus, zolang het niet een extreme en onbewuste situatie situatie wordt: NO, er is niets mis om te proberen je kind iets te geven wat je in je eigen jeugd gemist hebt.
Ik denk dat het een vrij vanzelfsprekende en natuurlijke impuls is om je kinderen datgene mee te willen geven dat jij zelf in je jeugd gemist hebt. In mijn geval wilde ik daarom bijvoorbeeld heel graag een broertje of zusje voor mijn oudste zoon, omdat ik het zelf nooit leuk heb gevonden om enig kind te zijn.
Als er dingen zijn die jij om wat voor reden dan ook gemist hebt, ben je er denk ik van overtuigd dat het beter is om ervoor te zorgen dat je kinderen die dingen wél krijgen. Zolang je daar niet in doorslaat en in je achterhoofd houdt dat ook zij op hun beurt weer (andere) dingen zullen missen omdat iedereen anders is en geen enkele ouder perfect, zie ik daar geen enkel probleem in.
Het lijkt mij juist een mooi streven eigenlijk. Zonder mijn ouders tekort te willen doen, pak ik sommige dingen bewust anders aan dan zij hebben gedaan. Niet omdat zij dingen ‘fout’ gedaan hebben, maar omdat een ander type opvoeding beter bij mij past. En zo zullen mijn zoons in de toekomst, als ze zelf ook kinderen hebben (ervan uitgaande dat ze die willen en dat het lukt et cetera), ook weer voor hun eigen aanpak kiezen. NO op de stelling: er is helemaal niets mis met je kinderen (proberen te) geven wat jij zelf gemist hebt.
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
