Het gevoel is er, de actie niet. Ik ben te egoïstisch voor nog een kind.

^{*Foto’s door Ayla Maagdenberg}

Als je me vroeger vroeg hoeveel kinderen ik zou willen, was het antwoord altijd ‘veel’. Ik ben gek op kinderen van allerlei leeftijden en in alle soorten en maten. Ik werk met kinderen en kan me geen leukere baan voorstellen op de hele wereld. Ik houd ervan om kinderen dingen te leren en om te zien hoe ze zich elk op hun eigen, unieke manier ontwikkelen. Ik deins ook niet terug voor een uitdaging en durf wel te zeggen dat ik goed ben met ‘moeilijke’ kinderen die om wat voor reden dan ook onwenselijk gedrag vertonen, of die gewoon anders zijn. De basis voor een leven vol kinderen zit dus goed. Toch raak ik er met de dag meer van overtuigd dat het voor ons bij onze twee zoons blijft.

Waarom? Nou, het is natuurlijk een gevoel. Dat moeilijk uit te leggen valt. En ik weet het niet 100% zeker – voor zover je zoiets ooit echt 100% zeker kunt weten. Maar wat ik wél weet, is dat ik intens gelukkig ben met het feit dat ik nu moeder ben van een kleuter en zijn grote broer, en niet van een huilbaby en een peuter. Want pfoe, dat was me een partijtje afzien.

Was het anders geweest als Noël geen huilbaby was geweest? Als hij net zo’n makkelijk kind als Elia was geweest? Als hij er niet bijna vier jaar over gedaan had om überhaupt ooit eens door te slapen? Dat is zo hypothetisch dat ik geen goed antwoord op die vragen kan geven. Misschien wel ja, maar misschien ook niet.

Ik denk wel dat meer kinderen altijd meer zorg(en) betekent. Of het nu relatief moeilijke of makkelijke kinderen zijn, je moet ze toch eten geven, verschonen, aankleden, corrigeren etc. ‘Die derde doe je er zo bij,’ hoor ik soms. Maar dat zeggen ze ook over de tweede. En die deed ik er absoluut niet ‘zo bij’, eerder het tegenovergestelde.

Natuurlijk zou ik bij een derde zwangerschap en bevalling (weer) niet weten of het wel goed zou gaan. Zo zou ik bijvoorbeeld wel bang zijn voor een vroeggeboorte of voor een gehandicapt kindje. Toch zijn dat zorgen waar ik me overheen zou kunnen zetten, als de wens echt heel groot was.

De waarheid is dat ik er simpelweg geen zin in heb. Wél in het vasthouden van zo’n minimensje, in de magie van alles, in de gezellig gevulde eettafel in de toekomst. Dát gevoel vervult me met vreugde.

Maar de rest absoluut niet. Weer zo’n zwangerschap, bevalling, hormonencrisis en alles wat daarbij komt kijken. Weer al die slapeloze nachten (daar zijn we nog niet eens vanaf…), weer dat gevoel dat je nooit ook maar 1 minuut iets voor jezelf kunt doen. Daar pas ik voor. Een derde kindje zou vast ook heel veel liefde en plezier met zich meebrengen, daar twijfel ik niet aan, maar er is niet meer liefde nodig in ons gezin. Wij zijn compleet met zijn viertjes. Alle liefde die er is, verdeel ik graag over deze twee mooie ventjes (en hun vader).