Ik durf gewoon geen derde.

Ik zou het best willen zijn. Zwanger zijn of worden. Maar de kans dat die derde een giga-grote impact op ons leven gaat hebben, is groot. Sowieso groot, omdat een kind extra impactvol is. Maar ook omdat ik ervan overtuigd ben dat na twee gezonde kinderen, de kans rijkelijk aanwezig is dat de derde iets kan mankeren.

Er zijn genoeg redenen te noemen waarom ik wel of waarom ik niet. En ik weet dat ik in een gigantische luxe positie zit om hier überhaupt over na te kunnen denken.. Maar toch moet het een bewuste keuze zijn. Ik wil het niet laten gebeuren en ik wil er graag een definitieve keuze in maken, zodat ik het naast me neer kan leggen.

En die beslissing lijkt logisch en gemaakt, maar tóch zit er ergens wat twijfel.

Waarom zou het überhaupt wél nog een optie zijn?

1. Voor de gezellige eettafel later. Hoe gezellig zou het zijn als je later met zijn negenen of tienen aan tafel zit. Eventueel met wat aanhang of vrienden erbij uitgenodigd. Dat lijkt me echt heel gezellig. Overigens kan dit ook wanneer je maar twee kinderen hebt. Een paar vrienden zijn zo uitgenodigd natuurlijk, daar heb je geen drie kids voor nodig…
2. Voor de grote familie die dan later bij me op bezoek zou kunnen komen. Als je ouder bent, ja en dat word ik ooit, vast wel, dan is het prettig om wat nageslacht te hebben dat aan je denkt. Dat langskomt als je oud en dement in een verzorgingstehuis zit.
3. Omdat het kan. Ergens ben ik bang mijn kansen te vergooien. Het kan ook echt nog wel zo’n 7 of 8 jaar lang. Ik voel me (nog) vruchtbaar en ik voel een sterk primair gevoel dat er meer in zit dan maar twee zwangerschappen. Mijn lichaam en mijn ‘eitjes’ zijn nog niet klaar met springen ;). Maar ook ken ik genoeg mensen om me heen die juist moeite hadden met de tweede/derde, dus echt sterk kan ik dit niet beweren of voelen… Als je puur kijkt naar leeftijd en lichaam, zou het in principe nog wel tot mijn 40e kunnen.

En waarom niet?

1. We hebben het zo fijn, we zijn allemaal zo gezond (deze klop ik even af). Waarom zou ik dat verpesten door voor een derde te gaan. En daarnaast; waarom zou ik überhaupt een derde willen?Maar voor meer zou ik het ook niet doen. En ‘even’ een derde nemen, is sowieso niet echt oké vind ik. Dan lijkt het net of je het om de luxe doet.
2. Opa, oma, omi en opi worden ook allemaal een dagje ouder. Op twee kindjes oppassen is natuurlijk al best pittig. Laat staan als dit er drie worden.
3. Dit is een nieuw punt, maar hangt samen met punt 2, ook voor ons is een derde logistiek veel extra geregel. Oppas, opa’s/oma’s, het geeft de puzzel toch nét die 500 extra stukjes, geen rand, maar strakblauwe lucht boven een al best moeilijk haventje dat je in elkaar hebt moeten leggen.
4. En dan de gezondheidskwestie. Ik hecht – wie niet – veel waarde aan het gezond zijn en blijven van mijn kindjes. Ze zijn erg blij, gezond, voelen zich (meestal) tevreden. Als we voor een derde gaan, hoe houden we dit dan vol? Wordt het kindje wel gezond geboren? Wat nu, als het niet gezond is, hoe gaan we daarmee om?

Mijn conclusie: de tweede lijst weegt zeker weten zwaarder dan de eerste lijst. Ik ga samen met M. maar eens hebben over de knip erin ;).