Waarom het leuk is om een extravert kind te hebben.

^{*Foto’s door Ayla Maagdenberg}

Eerder schreef ik de blog ‘Als introverte moeder een extravert kind hebben. De voor- en nadelen‘. Daarin schreef ik over mezelf (meer introvert dan extravert) en over mijn jongste zoon (meer extravert dan introvert) en over de voor- en nadelen daarvan.

Deze blog gaat puur over de voordelen en over wat er zo leuk is aan extraverte jonge kinderen. Niet dat introverte kinderen niet leuk zijn, want ieder kind is leuk op zijn eigen manier. En ook niet om een leuker dan/beter dan vergelijking te maken. Maar gewoon een paar dingen die mij opvallen aan mijn jongste zoon:

• Hij is een allemansvriend. Waar zijn grote broer er (heel) lang over doet om iemand te vertrouwen en/of in zijn hart te sluiten, daar vindt Noël eigenlijk alle mensen (en dieren) leuk. Hij wil trouwen met zijn favoriete leidster van de crèche, hij praat in de speeltuin tegen alle kinderen die toevallig in zijn buurt spelen en toen een vriendin van mij foto’s kwam maken, gaf hij haar bij het afscheid spontaan een kusje.
• Hij is grappig. Hij slooft zich vaak uit, vooral in het bijzijn van andere mensen en gedraagt zich dan echt als een klein clowntje. Toen mijn vriendin foto’s kwam maken, hing hij binnen 1 minuut op zijn kop… Dat doet hij ook vaak thuis tijdens het avondeten trouwens, om zijn grote broer aan het lachen te maken. Dat lukt vaak – toen Elia kleiner was, plaste hij wel eens in zijn broek van het lachen om iets dat zijn kleine broertje deed… dat gebeurt nu gelukkig niet meer, maar hij ligt wel in een deuk.
• Hij is vrolijk. Behalve als hij boos is, maar ook die momenten gaan relatief snel voorbij. Noël gaat vrij ‘licht’ door het leven, hij heeft veel levensvreugde in zich en uit die door te springen, huppelen en dansen. Het plezier straalt er vanaf als je naar hem kijkt.
• Hij doet enthousiast mee met activiteiten. Naar de crèche gaan vindt hij hartstikke leuk, aan alles wat ze daar organiseren wil hij maar wat graag meedoen. Op de camping waar ons vakantiehuisje staat is in de schoolvakanties een animatieteam met dansende clowntjes. Elia wil hierbij altijd eerst (minstens) vijf keer kijken voor hij achter mijn benen vandaan komt, maar Noël zit vanaf dag 1 vooraan. En danst ook vol overgave vooraan – hij gaat zelfs zo ver naar voren dat hij bijna op het podium staat :’).
• Hij durft veel. In een hoge boom klimmen? Geen probleem. Ergens alleen naartoe lopen zonder papa of mama? Doet hij even. Ook als wij ‘uit het zicht’ zijn, vermaakt hij zich prima. Wanneer hij ons niet direct kan vinden, gaat hij gewoon verder met zijn eigen ding doen, terwijl je bij Elia dan meteen de paniek in zijn ogen ziet.

Het een is – nogmaals – niet meer of leuker dan het ander. Ja, het is leuker om een kind blij mee te zien dansen dan om aan de zijkant te staan met een kind dat zich aan je vastklampt, maar dat staat tegenover dat we op Noël meer moeten letten en dat hij vaak heel druk kan doen (= vermoeiend). Elia is een stuk rustiger, denkt meer na en komt tot andere inzichten doordat hij veel meer observeert. De verschillen zijn groot en fascinerend en ik vind het vooral heel leuk om beiden mee te mogen maken.