De voorbeeldige leerling. Hoe de juf mijn zoon ziet.
Als ik terugdenk aan Elia’s allereerste schooldagen, krijg ik bijna een brok in mijn keel. Het was vrij dramatisch. Precies zoals ik had voorspeld dus. Hij wilde absoluut niet alleen ‘achtergelaten’ worden in een klas vol kindjes die hij niet kende met een juf die hij ook niet kende. Niet zelden heb ik in die eerste weken een hysterische kleuter van me af moeten trekken die vervolgens achter me aan gestormd kwam de gang in (…). Leuk is anders.
In de loop van het schooljaar ging dat gelukkig stukken beter, en sinds dit jaar is hij – ondanks de herhaalde lockdown – helemaal op zijn gemak op school. In groep 2.
Sinds de eerste lockdown mogen ouders niet meer het schoolplein op (of de school / klas in). Elke ochtend nemen we dus afscheid bij het hek en loopt hij zelf naar de juf toe, die hij vervolgens groet met een boks. Waar we vorig jaar nog een paar moeilijke afscheidsmomenten bij het hek meemaakten, daar is dat dit schooljaar nul keer voorgekomen. Hij geeft me (of zijn vader als die hem brengt) een kus en een knuffel, en loopt dan zo, hup, naar de juf. Alsof het niets is. Terwijl het lange tijd wél ‘iets’ was.
Vorige week hadden we een oudergesprek met de juf. Zij vertelde toen hoe ze Elia zag, wat voor kind hij is in de klas. En dat kwam in grote lijnen overeen met mijn verwachting, maar niet op alle punten. Zo was ik bijvoorbeeld best verbaasd dat…
…hij soms zijn hand opsteekt in de kring.
Hij houdt zich aan de procedure
Vorig jaar, in groep 1, zei Elia nooit iets uit zichzelf in de kring. Hij praatte überhaupt niet tegen de juf (ook niet tegen andere onbekende en minder bekende volwassenen trouwens). Alleen als hij echt naar de wc moest, mompelde hij ‘plassen’. Nu vertelde de juf dat hij soms zowaar uit zichzelf iets wil meedelen in de kring. Hij steekt dan eerst zijn hand op, precies zoals het hoort. “Hij is de voorbeeldige leerling,” aldus de juf.
Blijkbaar doen de meeste kleuters dat niet, hun hand opsteken – die roepen gewoon door elkaar (dat doen veel van mijn puberleerlingen overigens ook nog dus dat verbaasde me niet…). “Hij houdt zich keurig aan de procedure,” zei ze. “Daardoor heeft soms iemand anders al geroepen wat hij ook wilde zeggen, omdat hij dan zit te wachten zoals het hoort.” Ik vind het al heel wat dat hij uit vrije wil iets wil zeggen in een groep, dat hij dan soms niet gehoord wordt, is niet zo erg.
Uitdaging
Iedere ouder vindt zijn eigen kind slim. Dat denk ik tenminste. Ik in elk geval wel ;-). De juf gaf ook aan dat Elia met de stof geen enkele moeite heeft. Hij kent de letters die hij moet kennen, hij kan behoorlijk goed rekenen voor een kleuter (toch even opscheppen hoor: hij kan alle keersommen onder de twintig en natuurlijk ook optellen en aftrekken met die getallen) en als hij een werkje krijgt, maakt hij het supergeconcentreerd af. Ook dat verbaasde me niets, Elia is erg leergierig en kan zich blijkbaar ook goed afzonderen/afsluiten van lawaai of drukte om hem heen.
Wel gaf de juf aan dat we ervoor moeten waken dat hij niet ondersneeuwt straks in groep 3. Die kans zit erin, omdat hij uit zichzelf op de achtergrond blijft en ‘gewoon’ doet wat er van hem gevraagd wordt. Een makkelijke leerling dus, maar daardoor ook eentje die je zou kunnen ‘vergeten’. En dat terwijl hij juist uitdaging nodig heeft en daar veel van leert. Dus daar gaan we zeker op letten.
Tot slot hadden we het nog over zijn sociaal-emotionele ontwikkeling, waar ik me vorig jaar nog een beetje zorgen over maakte. Inmiddels (veel) minder. Elia praat nu af en toe ook tegen volwassenen, heeft een vaste vriendengroep met zowel introverte als extraverte jongetjes, gaat met plezier naar school en komt in een ruzie of discussie voor zichzelf op. En niet alleen tegenover zijn broertje ;-).
Ik ben heel benieuwd hoe het volgend jaar zal gaan, in groep 3. Ik heb er vertrouwen in, denk dat hij die extra moeilijkheid van leren lezen en schrijven erg leuk gaat vinden en zich ook steeds meer op zijn gemak zal gaan voelen in een groep. We gaan het allemaal meemaken…