“Jij hebt het allemaal zo goed voor elkaar.” Waarom het gras aan de overkant altijd groener is.

Afgelopen week (15 maart) werd dit tegen me gezegd op het schoolplein. We worden geacht niet op of rond school te blijven hangen, dus ik liep met onze achterburen terug naar huis. Ik had contactgegevens van onze oppas naar hen doorgezet en zij was daar superblij mee. Zo bedacht zij – en zo zei ze dus ook – dat ik het altijd maar voor elkaar had.

Dat zette me aan het denken…

Hoe kan het zijn dat zij mij zo ziet? Is het net als het interpreteren van een feed op Instagram, waar je maar een deel van iemands leven ziet? Of is het net als die buurvrouw die altijd leuke kleding aan heeft, of dat de shirts of jurkjes van een ander altijd leuker zijn? Op basis van kleine deeltjes informatie (net als wanneer je een timeline doorscrolt op Instagram) neemt zij blijkbaar aan dat ik het leventje perfect op orde heb. In principe zien zij ook maar een deel van mij op en rond de school van Kobe, dus who is here to blame….

Ben ik vereerd of stiekem een beetje van slag, omdat ik blijkbaar niet mijn ware zelf laat zien? Laat ik niet genoeg zien hoe zwaar het af en toe is, of hoe ik ook maar aansukkel?

Schrapen van andermans ideeën

Misschien is het niet eens zo erg als ander mensen jou op ideeën kunnen brengen, als het gras groener is aan de overkant. Net als dat je andere mensen om hulp kan of eigenlijk moet vragen om jou van inspiratie te voorzien. Net als romans lezen en hier schrijversinspiratie uitkrijgen. Andere mensen geven je input, geven je een boost, geven je creatieve ideeën waar je zelf niet op bent gekomen. En daar moet je in het ouderschap gebruik van maken. Weet wel dat het gras daardoor ook groener lijkt.

Wat een goed idee van die ander om oppas te regelen, wat een goede opmerking maakte hij/zij bij die ouderavond, dat ik daar niet aan gedacht heb.

Nee, je hebt daar niet aan gedacht omdat jij die ander niet bent. Jij bent uniek. En samen met inspiratie van anderen die jij om je heen verzamelt en daar voor jou belangrijke plukjes meeneemt de toekomst in, dat maakt jou opnieuw (of nog steeds) uniek. Dat het gras aan de overkant groener is, dat is prima. Ga spelen in dat gras. En neem een plukje felgroen gras mee naar je eigen tuin.

Mijn leven is mijn eigen persoonlijke moestuin

Ik zie mijn eigen leven als een soort moestuin. Het hek heb ik zelf gebouwd, afgebakend. Nauwkeurig maakte ik hokjes. Een vierkant van zo’n 20 bij 20 centimeter voor mijn gezin, een deel voor mijn werk, een stuk van de moestuin is bestemd voor hobby en sport en ga zo maar door. In mijn leven heb ik het hek gebouwd. Heb ik getimmerd aan een structuur en een vorm van mijn eigen leventje die ik prettig ervaarde. Elk van die hokjes heb ik gevuld met zowel mijn eigen inhoud, besprenkeld met de ervaringen van anderen. Zonder input van buitenaf zou ik nooit mijn boek afgeschreven hebben (hulp van een coach + lezen van andermans boeken) of zou ik M. misschien niet hebben ontmoet (mijn moeder die vraagt of ik hem al ken).

Waar ging dit blog ook alweer naartoe?

Oh ja! Het figuurlijke gras aan de overkant… Nou, over het algemeen is dat gras dus ook groener, maar dit is dus niet zo erg. Op het compliment van andere ouders kun je simpelweg ‘dank je wel’ zeggen. Niet wegwuiven of zeggen dat het niet waar is (want op dat moment heb je iets in de ogen van die andere ouder ook echt voor elkaar) – gewoon in je zak steken.