Distraction is thé action. Waarom dit mijn grootste tactiek is.

Reminder: zou je zo lief willen zijn om onze lezersenquête in te vullen? We hebben al veel zinvolle antwoorden binnen, waarvoor dank, maar hoe meer hoe beter!

Vicky wilde vandaag heel graag zelf haar tandenpoetsen. Een pietenmuts op in bed. Haar vriendje T. van de crèche een Voicebericht sturen. Kortom: ze wilde van alles. Negen van de tien dingen waar ik nee tegen moest zeggen, kon ik Vicky afleiden en haar van haar stress uiting afhelpen. Want ja, ze was erg overstuur toen ze het niet mocht. Maar toch, een uur later in bed, kwam het weer terug, ze riep: “mama ik mocht toch T een bericht sturen.” Ze was haar wens niet vergeten en mijn afleidingsmanoeuvre heeft op korte termijn wel, maar op lange dus niet gewerkt.

Midden in een driftbui even de angel eruit halen werkt dus als een malle. Vicky vergeet haar tranen door te laten stromen als je opeens zegt, “kijk eens een mooie vogel buiten!”
Maar ik denk dat het gevoel dat in kinderen zit blijft hangen: het zit érgens nog verstopt. Om kinderen de grenzen te laten ontdekken, om ze te laten snappen waaróm je nee zegt, is beter dan afleiden en het onderwerp te proberen te negeren. Hopen dat het overwaait.

Nog een voorbeeld.

S., het vriendje van Vicky, wil eigenlijk nooit naar huis. Door er een spel van te maken vergeet hij het idee ‘ik moet naar huis en dat wil ik niet’, en werkt hij op dat moment mee. Heel fijn want Yes, hij kleedt zich aan, maar thuis komt alle drama bovendrijven, want; “waarom mocht ik niet blijven?!?!”

Het spelelement er uit halen en toch maar voor de uitleg gaan? Dat is in een driftbui niet te doen. Daarom ben ik er steeds meer achter: distraction is thé action. Ofwel; ín of tijdens the action.

Op een rustig moment volgt de uitleg wel..

Hebben jullie hier ervaring mee?