Vanuit de verte zie je soms scherper. Waarom uitzoomen voor mij werkt.

Ik heb -4 en -3, mijn brillenglazen zijn best dik. Ik zie dus absoluut niet scherper vanuit de verte, want ik zie dan alleen maar wazige vlekken. Laatst zei E. dat hij mijn bril ook niet kon vinden, terwijl hij hem zelf had opgezet. Maar dat kon ik dus niet zien, want ik zocht mijn bril (…).

De titel is dan ook figuurlijk. Ik heb het niet letterlijk over een situatie ‘op afstand’ bekijken, maar figuurlijk. Want even uitzoomen, jezelf boven de situatie plaatsen in plaats van erin, het geheel aanschouwen als een toeschouwer in plaats van als iemand die er middenin zit, is voor mij een heel goed hulpmiddel gebleken om moeilijke momenten met mijn kinderen te doorstaan.

Welke moeilijke momenten dan?

Nou, mijn kinderen zijn natuurlijk engeltjes, de liefste, leukste en grappigste kleine jongens, maar soms… soms zijn het ook mensen die ik achter het behang wil plakken. Omdat ze niet luisteren. Omdat ze de hele tijd op elkaar blijven springen en rollen terwijl ik al 75463521 keer gewaarschuwd heb. Omdat ze de hele tijd om iets zeuren (zoals een boterham met pindakaas in vier stukjes) en precies dat dan niet meer willen wanneer ik het voor ze heb klaargemaakt. Omdat het kinderen zijn die grenzen opzoeken. En dat is heel normaal en heel gezond, maar niet altijd makkelijk als ouder.

Meeleven of distantiëren

Ik herinner me nog goed dat Elia zo’n anderhalf jaar was toen de driftbuien begonnen. Ik had dat nooit eerder meegemaakt en was er ook niet op voorbereid (voor zover dat kan). Ik vond zo’n bui enorm heftig, ik leefde zó met hem mee dat ik zelf ook helemaal in de emotie kwam te zitten, waardoor het ook mij veel energie kostte. Wat ik toen overigens nog niet wist, is dat het nog veel erger kan. Dat ondervond ik zo’n twee jaar later met Noël, die extremer was in zijn woedeaanvallen en die zichzelf dan soms ook pijn deed. Toch kon ik het tegen die tijd zelf beter hebben, omdat ik had geleerd me als het ware van hem te distantiëren. Ik probeerde hem dan natuurlijk nog steeds wel te helpen, maar ik bewaarde daarbij mijn innerlijke rust door uit te zoomen. Ik dacht dan dus ook niet steeds dingen als ‘wat vreselijk voor hem, ik wil met hem meeschreeuwen’, maar: ‘dit hoort bij zijn ontwikkeling, wat hij doet is normaal voor een peuter, hij heeft nu het meest aan mij als ik rustig blijf.’

Het klinkt zo voor de hand liggend hè… toch duurde het even (in mijn geval 1 kind en 2 jaar) om hierachter te komen. Meeleven met je kind is alleen maar goed en mooi, maar soms hebben kinderen in plaats van iemand die met ze meevoelt juist iemand (een ouder) nodig die dat niet doet. Die laat zien hoe het ook anders kan. Die hun ongemak niet bagatelliseert, maar er ook niet helemaal in opgaat.

Iedereen maakt dit (tijdelijk) mee

Wat mij in het verleden (en soms nog in het heden) ook heeft geholpen bij lastige momenten, is bedenken dat ik niet de enige persoon/moeder ben die dat meemaakt. Elders in het land en in de hele wereld zijn genoeg moeders met kinderen die óók geen sjaal om willen, die óók met opzet aan benen gaan hangen wanneer er gekookt moet worden etc. Dat is niets om je voor te schamen, geen teken dat er iets mis is gegaan in de opvoeding. Het zijn juist leermomenten. Voor je kinderen én voor jou.

Bovendien, en dit is ook een goede om te bedenken, is het tijdelijk. Een moment waarop de baby hartverscheurend huilt en de peuter op de grond ligt te krijsen terwijl je eigenlijk moet koken kan aanvoelen als uren, maar in werkelijkheid is het misschien een halfuur. Een vervelend halfuur, zeker, maar het gaat voorbij. Net zoals je bij weeën kunt denken ‘deze wee komt nooit meer terug’ en bij hardlopen ‘deze stap heb ik gehad’, zo kun je ook denken ‘dit moment gaat voorbij’. En dan, achteraf, kun je jezelf bedanken dat je je er zo rustig doorheen gesleept hebt.

Dit hele stuk klinkt vrij dramatisch, maar is absoluut niet bedoeld om mensen met een kinderwens op andere gedachten te brengen ;-). Ik ervaar het moederschap nu, nu mijn kinderen 3,5 en 5,5 zijn, als relatief makkelijk en ontspannen. Maar zo’n twee jaar geleden was dat wel anders. En zeker de allereerste keer had ik graag vooraf willen weten wat ik nu weet over de kracht van figuurlijk afstand nemen…