Het lozen van de i-Pad. Maar is Kobe zijn Brawl Stars wel echt zo erg?
Reminder: zou je zo lief willen zijn om onze lezersenquête in te vullen? We hebben al veel zinvolle antwoorden binnen, waarvoor dank, maar hoe meer hoe beter!
Het is alweer drie weken geleden dat we de i-Pad ons huis uit gebonjourd hebben. Ondanks de heel duidelijke afspraken die we hadden, ging Kobe toch over de rooie. Hij moest na zijn beloofde dertig minuten dat digitale device uitzetten en flipte. Hij begon om zich heen te slaan en te schreeuwen. Het zal een fase, een tijdelijk breinkreukje geweest zijn, maar M. en ik schrokken er zo van dat we het ding sindsdien hebben verstopt. Hij kon de verslavingsperikelen simpelweg niet aan. De game (Brawl Stars), die hij aan het spelen was, is zo interessant, zo verslavend, dat het hem frustreerde om hem uit te zetten. Het is niet en gemakkelijk ‘als hij afgelopen is, mag je stoppen’. Dat spel is gewoon:
NOOIT (GAME) OVER.
Slim gevonden van de game-makers, maar voor ons ouders, de beeldschermbewakers, echt een ramp. We kennen het wel. Als Netflix of Videoland vertelt dat de nieuwe aflevering van The Crown over vier seconden weer start, wil ik ook verder kijken. Dan blijf ik ook vaak verder kijken.
Maar is het gamen echt zo erg?
Als het over een verslaving gaat, heb je gelijk wel een negatieve associatie te pakken. Het niet kunnen stoppen van een terugkerende actie of voedingsmiddel… Nou in Kobe zijn geval ging dit dus om de i-Pad. Maar gamen zelf schijnt niet per se een probleem te hoeven zijn. Ik las dit in Psychologie Magazine (ik las hem in het tijdschrift, het artikel is betaald helaas), maar hier twee quotes:
“Gamen is voor veel kinderen net als sport een geliefde hobby. Wijs je die af, dan voelt een kind zich in het beste geval niet gehoord, en in het slechtste geval voelt hij zich zelf ook afgewezen. […]. “
En dit:
“Veel ouders proberen gametijd te beperken […]. Het komt grotendeels voor bij kinderen die al worstelen met andere problemen. Overmatig gamen ontstaat dan doordat het een prettige vlucht is. […] Gamen kan de veerkracht van kinderen vergroten, net als hun doorzettingsvermogen en sociale vaardigheden.”
Op het moment dat we Kobe dit verbieden, zal hij zich afgewezen voelen. Waarom mag ik iets wat plezier geeft niet doen? En heeft hij het niet simpelweg moeilijk in deze lock down? Thuis, zonder uitdaging, hij zit veelal zonder speelgenootjes, veel met onze oppas en weinig met ons. Veel met zijn zusje en weinig structuur. Logisch dat hij het ‘vluchten’ dus opzoekt.
Maar het werkte… dus?
Maar de agressieve reactie van het stoppen met gamen hebben we nooit meer gehad. Het timen met knutselen, lego auto of puzzel maken is al een stuk minder lastig. Dus voor ons werkte dit enorm goed. Mijn conclusie: Kobe heeft structuur nodig, uitdaging in knutselen en puzzelen. Voor het gamen is hij nog iets te jong om zelf te beseffen: het is nu even genoeg.
Kortom: leuk die adviezen van Psychologie magazine, maar voorlopig wachten wij nog even met het weer inschakelen van Brawl Stars 🙂