Lang leve de lock down. Hoe ik het (met kinderen) beleef.

Reminder: zou je zo lief willen zijn om onze lezersenquête in te vullen? We hebben al veel zinvolle antwoorden binnen, waarvoor dank, maar hoe meer hoe beter!

Lang leve de lock down… Er zullen maar weinig mensen zijn die er zo over denken.

Ik ben een van die mensen. Eerst komt – natuurlijk – een kanttekening: ik vind het vreselijk voor alle mensen die zelf heel ziek zijn of een dierbare verloren hebben, ik vind het vreselijk voor alle ondernemers en het horecapersoneel, ik vind het vreselijk voor die kwetsbare kinderen die tegen hun zin in thuis zitten in soms onveilige situaties. En ik vind het niet vreselijk, maar wel jammer, dat we niet naar het zwembad kunnen of op een terrasje iets kunnen drinken. Maar… als ik alleen van mezelf uitga, dan kan ik niet anders zeggen dan dat ik goed ga op deze (en de vorige) lock down. Negen maanden geleden schreef ik al een blog met als titel ‘Leven in een trager tempo. Ik had best langer met mijn kinderen in quarantaine willen zitten’. Daaraan gaf ik al aan wat voor mij hét grote voordeel van de lock down is: alles gaat – verplicht – een langzamere versnelling. Je moet onthaasten, of je nou wilt of niet. Dat kan confronterend zijn, maar ook heel fijn.

Nu moet ik er ook meteen bij zeggen dat er verschillende factoren zijn waarom ik de lock down tot nu toe totaal niet als stressvol (maar juist als ontspannen) ervaar. Die zal ik kort toelichten.

Werk

Drie dagen per week ga ik naar mijn werk. Precies hetzelfde als altijd dus. Of nou ja, niet 100% hetzelfde. Zo zijn sommige leerlingen niet in mijn lokaal maar thuis, omdat hun ouders bijvoorbeeld in de risicogroep vallen. Maar omdat ik dit jaar alleen maar examenklassen heb en bovendien in het speciaal onderwijs werk, mag ik gewoon fysiek lesgeven. En daar ben ik zo ontzettend blij mee. Zowel voor mezelf als voor mijn leerlingen. De meeste leerlingen, namelijk degenen die dit jaar geen examen hoeven doen, zitten wél thuis. Dat betekent dat het op mijn werk heel rustig is – nog een groot voordeel voor mij. In de personeelskamer, waar het normaal gesproken nog maar de vraag is of er een zitplek is (zeker met de anderhalve meter…), zijn er nu maximaal drie collega’s. De gangen zijn leeg, wat lesgeven met de deur open vergemakkelijkt omdat het overal stiller is. Zo’n half uitgestorven schoolgebouw heeft ook iets treurigs, maar voor mij werkt het heerlijk. Drie dagen per week naar mijn werk gaan is ook een welkome afwisseling in tegenstelling tot elke dag thuis zitten. Of thuis werken met kinderen, wat me enorm pittig lijkt en wat ik zelf dus gelukkig zelden hoef te doen.

Gedeelde zorg

Mijn vriend verloofde werkt 2 dagen in plaats van de 4 die hij voor Corona werkte. Dat heeft ook zo zijn voordelen. Voor hemzelf en voor mij. Het betekent namelijk dat hij ook veel vrij is, waardoor we de zorg voor de kinderen goed kunnen verdelen en ook geen oppasprobleem hebben. Wanneer ik werk, zijn de jongens bij hem. Wanneer hij werkt, zijn de bij mij. Maar vaak zijn ze ook bij ons allebei – en dat is eigenlijk het allerfijnste. En een luxe, dat beseffen wij ons dagelijks. Ook qua timing komt deze periode ons goed uit: na de zomer gaat Noël naar school, dus dit is letterlijk de laatste periode in zijn leven dat we zoveel tijd met hem hebben. En Elia zit in groep 2, wat ook prettig is aangezien hij nog niet echt huiswerk hoeft te maken en we dus ook niet bang hoeven te zijn dat hij een achterstand oploopt of zoiets.

Samen, met z’n vieren, zitten we dus binnen alle beperkingen in een luxepositie. En dat maakt dat wij, als ouders, ontspannen zijn. En de kinderen daardoor ook. Elia lijkt zijn vriendjes helemaal niet veel te missen en ziet de hele lock down als één grote vakantie. Noël beseft volgens mij niet eens per se dat er iets anders is. En ik? Ik houd echt van deze manier van (gedwongen) slow living, van dagen die gevuld zijn met voetbalplaatjes plakken, puzzelen en fantaseren over mijn toekomstige Tiny house, van het kleine waarderen omdat het grote wegvalt, van dankbaar zijn voor een dak boven ons hoofd en elke dag iets lekkers te eten, van goede gesprekken met elkaar en met vriendinnen, die ik niet per se fysiek hoef te zien om toch close met ze te zijn. En van zoveel tijd mogen en kunnen doorbrengen met mijn kinderen nu ze nog klein zijn. Het ‘gewone’ leven krijgen we (waarschijnlijk, hopelijk) weer terug, maar deze tijd niet. Dus ik geniet. Ten volste. Ondanks én dankzij Corona.