Stelling: Ouders met overgewicht zijn een slecht voorbeeld voor hun kinderen
Ik las deze opmerking op de mamablog van Tamara en werd natuurlijk meteen getriggerd om hier een stelling van te maken. Het is nogal moeilijk (en dus dikwijls ook niet goed) om zoiets – toch vrij kwetsends – te zeggen als je niet meer (achtergrond)informatie hebt. Nee, ik denk helemaal niet dat ouders met overgewicht per se een slecht voorbeeld voor hun kinderen zijn. Maar ik vind dat wél wanneer die ouders elke dag alleen maar op de bank liggen en tv kijken terwijl ze zakken chips en slagroomsoesjes naar binnen werken, waarna ze een pizza bestellen als avondeten. En dat ze die kinderen dat dan ook geven. Evenzo vind ik ouders die heel veel belang hechten aan uiterlijk of juist krampachtig calorieën tellen een slecht voorbeeld. En ouders die (elkaar of anderen) uitschelden. En ouders die vaker naar het scherm van hun mobiel dan naar hun kinderen kijken. Etc.
In zekere zin vind ik het juist mooi als het een ouder met overgewicht lukt om zijn kinderen juist mee te geven dat iedereen goed is zoals hij is, een stukje zelfliefde. Wat natuurlijk net zo goed door ouders zonder overgewicht meegegeven kan en moet worden ;-). Ik heb het dan overigens niet over morbide obesitas, want dat is gewoon ongezond. Maar een paar kilo’s meer of minder, who cares? Ik denk dat er zoveel belangrijkere dingen zijn waarin je als ouder het goede voorbeeld kan geven – voor zover je al kunt spreken van ‘goed’ of ‘minder goed’ als het over kilo’s gaat… lang leve de body positivity, geef ze dat mee… Ik blijf dus bij NO.
Tja, ik heb niet echt te klagen zou je zeggen. De weegschaal is me redelijk gezind en vet is er zeker, alleen verspreid het zich redelijk en lijkt het geen invloed te hebben op kilo’s. Maar eten? Ja, dat kan ik zeker. Emotioneel ook. Snacken? Ja, houd ik ook van. Chips? Het kan niet snel genoeg borreltijd zijn. Chocolade? Ja hoor, is het al theetijd? ;P
Je eetgedrag heeft veel invloed op wat en hoe je kind eet. Als jij het bakje chips inéén keer achterover tikt, dan zullen je kinderen dat overnemen. Of je nu zegt ‘je moet met mate eten’ of niet… kinderen doen wat ze zien, niet wat je zegt.
Nu even wat betreft deze stelling (ik ga namelijk al helemaal de andere kant op). Ik denk namelijk niet dat overgewicht op zich een slecht voorbeeld is. Dat je wat voller, dikker of vetter (hoe je het ook wilt noemen) bent dan de meeste mensen is niet het voorbeeld op zich. Het gaat erom hoe je ermee omgaat en hóé je dik bent geworden en ook hoe je met je lichaam omgaat. Als jij wat voller bent, rondere heupen hebt, maar hier helemaal oké en prima mee bent? Dan is dat een stuk beter voorbeeld, dan wanneer je graatmager bent en onzeker bent over je lichaam en dát aan je kinderen laat zien.
Mijn reactie is dus NO, het hebben van een overgewicht an sich is niet een slecht voorbeeld voor je kinderen.
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
