Op zoek naar mijn innerlijke kind.

Ik reageer vaak impulsief, heb nog heel vaak het gevoel dat ik enthousiast word van spelletjes, achtbanen en ik vind het heel jammer als ik iets waar ik op hoopte niet doorgaat. In mijn lichaam reageer ik heel vaak speels en kinds. Niet altijd komt dit meer naar buiten, maar ja, ik heb zeker het idee dat dit nog in mij zit.

Op Holistik.nl vond ik een artikel over je innerlijke kind, over een laag dieper in jezelf. Een laag die staat voor emoties en onbewuste reactiepatronen. In een tijd als Corona kan het zijn dat we ons innerlijke kind al eens hebben ontmoet. Zeker nu we aangewezen zijn op onszelf en het irritatielevel als thuiswerk-ouder redelijk groot is.

Je lagere zelf kun je zien als het innerlijke kind. Het gaat over emoties, gevoelens en je spontane, automatische reacties op een situatie. Je lagere zelf wordt vaak onbewust door iets geraakt of geprikkeld. […]. Het staat voor gevoelens, emoties, onbewuste reactiepatronen en reflexen.

Ik herken mezelf hier enorm in. Soms komt er een onverwachts ‘gegrom’ bij me naar boven, zonder dat ik écht snap waar het vandaan komt. Steeds vaker weet ik het grommende gevoel te onderdrukken, maar af en toe komt dit toch op de oppervlakte. Zonder de kinderen, maar vaak op de momenten dat het me allemaal wat veel wordt, dat ik mijn eigen gevoelens niet meer zo goed kan beheersen.

Een stapje terug

De oplossing is dan toch vaak om even een stapje terug te doen, even écht te voelen wat het gegrom betekent en waar deze innerlijke onrust vandaan komt. Kortom: dat dat kind bij je naar boven komt is niet altijd een goed teken. Of wel?

Ik zocht dit even op:

Je hart is het eerste orgaan dat groeit, en het eerste deel van je brein dat zich ontwikkelt is het limbische systeem. Daarin bevindt zich de amygdala, die je kunt zien als jouw interne ‘waarschuwingssysteem’. Je amygdala leert je wanneer je moet vechten, vluchten of bevriezen. Als je opgroeit ontwikkel je zo bepaalde overlevingsmechanismen en overtuigingen. Helaas zijn dat voor veel mensen ook vaak overtuigingen als ‘ik ben niet goed genoeg’ of ‘het is allemaal mijn schuld’, bijvoorbeeld als je een onveilige jeugd hebt gehad en trauma hebt meegemaakt.

Maar ik heb toch geen trauma meegemaakt? Dat dacht ik meteen toen ik dit las. Nou ja, ik denk ik dat ieder kind wel een bepaald soort trauma oploopt. Niet alle trauma’s hoeven als heftig ervaren te worden. Een basisschoolvriendje dat tegen je zegt dat hij niet je vriendje meer wil zijn, kan als traumaatje binnen zijn gekomen. Of een juf die haar innerlijke kind even niet onder controle had en alle stress van thuis meenam de klas in en het uitte op jou… Dat kan ook erg heftig ervaren worden als kind.

Als je als kind niet gehoord wordt door je ouders, kun je later dat gevoel en dat onveilige gevoel meenemen en als statement voor jezelf hebben:  “Niemand ziet mij” of “Ik krijg nooit aandacht” of “Ik heb het altijd gedaan”. Dan projecteer je dus eigenlijk het kinderlijke gemis op je volwassen ik. En als kind kun je niet relativeren, dat herkennen we allemaal. Ik las op joeybrown.be dit stuk:

Dat hier je innerlijke kind aan het woord is, herken je aan de woorden niemand, nooit en altijd, die voortkomen uit het ongenuanceerde kindbewustzijn (een kind kan niet relativeren zoals een volwassene dat kan). 

Oké dit wordt misschien wel heel zweverig.. Maar nog steeds vind ik er een kern van waarheid inzitten. Ook ik heb de momenten van: ik doe ook níks goed. En hoe overdreven is het woordje ‘niks’ in die zin? Doen we allemaal wel eens iets niet goed? En als je er goed over nadenkt: is het écht helemaal niks, nakkes, nada wat je goed doet? Natuurlijk wel :). Maar op dat moment zit je hoofd dus even zo vol en gaat je onderbewuste (kind) op situaties reageren. Nou, echt goed relativeren kun je dan dus niet…

Wat ik dus probeerde te zeggen, is dat ik steeds meer op zoek ben naar het kind in mezelf. Ik probeer op momenten van angst, gegrom (boosheid) of verdriet even na te gaan; waar komt dit vandaan?

Maar ook is je innerlijke kind de creatieveling

Wat ik jammer vind (soms) is dat het creatieve, artistieke in mij afneemt. Het kind dat dartelend en huppelend door de wereld gaat en humor durft te uiten. Het kind dat opgewekt door het leven ging. Ja dat kind mis ik zeker.

En ook dat kind zou ik vaker naar buiten willen laten treden. Want: laten we wel wezen: het verheugen op je verjaardag, kado’s en taart is toch ook het leukste wat er is?!