Een ode aan Kobe. Oh my, ik heb een kind van 6 (!!), jongens.
Waaaaaa ik heb een kind van 6. Kobe is op dezelfde dag jarig als pakjesavond. Vandaag dus! Wat een jongen hé. Maar écht een jongen. Hij wordt oud, steeds ouder, en dat vind ik geweldig! Ik kan gesprekken met hem voeren en hij is dan een lange slungel aan het worden, maar de kleding die ik voor hem klaarleg iedere ochtend staat hem nog steeds leuk.
Dit is een ode aan Kobe.
De jongen die alles perfect wil kunnen.
Een jongen die van een lego blokje een technisch experiment probeert te maken.
Een kleine uitvinger die van een gek apparaatje een tol maakt.
De jongen die een uur achtereen een Paw Patrol tekening inkleurt.
Een jongen die zichzelf in slaap leest.
Dit is een ode aan de jongen die centimeters op een dag groeit. Al voelt dat alleen maar zo.
Een jongen die sneller denkt dan hij praat en struikelt over zijn woorden.
Een jongen die denkt dat oneindig een getal is.
Een jongen die zijn zusje ontiegelijk vervelend vindt en er tegelijkertijd spijt van heeft.
Kobe is een jongen die gewoon nog die roze trui draagt die zijn moeder klaar legt (echt waar).
Een jongen die al meerdere malen getrouwd is met het (zo vind ik) leukste meisje (lees: toekomstige schoondochter) van de klas.
Hoe ik hem zie groeien:
- Hij wordt echt zelfstandig. gaat zelf naar de wc, kan zelf ook afvegen. Hij zet zelf dingen aan, zoals de tv en I-pad. Hij kan zelfstandig naar school fietsen. Wij komen dan wel achter hem aangelopen, maar echt nodig is het niet… dit heeft er ook wel mee te maken dat we zo’n 50 meter van de ingang wonen 🙂
- Hij kan zich goed verstaanbaar maken. Hij mompelt vaak en struikelt over zijn woorden omdat hij – zoals ik eerder al zei – sneller lijkt te denken dan hij praat, maar zijn woordenschat is groot.
- Scherpte – ja, Kobe stelt echt hele goede vragen. Over de natuur, over zijn gevoelens, over alles.
- Hij onthoudt dingen. En goed ook. Dat ene boek dat hij een aantal weken geleden wilde lenen, daar komt hij opeens op terug..
- Kobe wordt echt een grote broer. Dat houdt niet in dat hij altijd als lieve grote broer voor zijn zusje zorgt. Maar wel dat hij zich over zijn zusje ontfermt als dat nodig is én dat hij haar als grote broer ook steeds meer uitdaagt. Ik zie ook wel dat Vicky dingen leert, nog meer dan ooit…
Hij wordt echt zo’n jongen, jongen. Met stoere praat, roze knuffels zijn niet langer in zijn kamer te vinden.
Als afsluiter van deze blog, wil ik jullie graag deze video meegeven. Alsjeblieft, Kobe, blijf van binnen nog een beetje klein. Probeer nog een beetje te genieten van een kiekeboe spelletje of een sneeuwbalgevecht…