Stelling: samen slapen met je kind is gezellig
Beide jongens hebben anderhalf jaar bij ons op de kamer geslapen, vanaf hun geboorte. Elia lag regelmatig letterlijk in ons bed, Noël niet (omdat hij dat zelf niet wilde). Niet elk kind (en elke ouder!) is geschikt voor samen slapen. Zo ligt Elia stil als een mummie, terwijl Noël enorm beweeglijk is. En zo ben ik zelf iemand die tamelijk licht slaapt en dus snel wakker wordt van beweging of geluiden. Wat ik overigens alleen maar fijn vond toen ze klein waren, zo geruststellend om die babygeluidjes vlak naast je te horen…
Nu zijn we bijna 3,5 jaar verder en is de stand van zaken als volgt: Elia slaapt al best lang op zijn eigen kamer, in zijn eigen bed. Geen probleem. Als hij ziek is of gewoon niet kan slapen, mag hij bij ons in bed. Dat gebeurt gemiddeld denk ik eens per maand of per twee maanden. Helemaal prima.
Noël wil niet bij ons in bed, alleen bij uitzondering. Maar Noël wil wél heel graag dat ik bij hem lig. Als hij in slaap valt, maar ook als hij ’s nachts wakker wordt. Niet ideaal natuurlijk – bij hem liggen tot hij slaapt vind ik op zich geen probleem, ’s nachts is het wat vervelender (en dat is een eufemisme). Na van alles (en dan bedoel ik dus echt van alles) geprobeerd te hebben, heeft Noël nu een eenpersoonsbed waar hij in slaapt. En ik ook, wanneer hij me ’s nachts roept. Dan kruip ik naast hem onder de deken, leg ik mijn arm om hem heen (want dat wil hij dan ook), slaat hij zijn armpje om mijn nek en vallen we zo in slaap. Samen, naast elkaar, in zijn bed, op zijn kamer.
Is dit de ideale situatie? Nee. Verre van zelfs, zou ik zeggen. Maar het is op dit moment wel dé manier om voor ons allebei zoveel mogelijk uren slaap te krijgen. En als ik zelf best lekker kan liggen en weer op kan staan zonder overal spierpijn, dan heeft het ook wel wat. Zijn warme adem voelen, zijn kleine gezichtje tegen het mijne aan… YES, samen slapen is gezellig.
Het is wat je gezellig noemt. Ik vind het serieus wel wat hebben. Lekker dat warme, kleine lijfje tegen je aan. Maar ideaal is het zeker niet. Het heeft er natuurlijk mee te maken wanneer je met je kind slaapt (middagdutje versus ’s avonds) en vooral met wat de reden is dat je met je kind slaapt.
De afgelopen drie weken sliep Vicky slechter dan anders. Ze werd standaard wakker ’s nachts en soms wel drie keer in één nacht, dus om: 1.00, 3.00 en 5.00. Als ze dan om 6.00 hierna weer wakker werd, ging ik er uit frustratie maar gewoon uit. Toen dit na de derde nacht ons opbrak, was ik er klaar mee en ben ik die eerste keer, om 1 uur, gewoon even bij haar gaan liggen. Om vervolgens na tien, twintig minuten het bed weer uit te kruipen, in de hoop dat ze niet wakker werd.
Ik ben namelijk als de dood dat ze aan mijn aanwezigheid gewend raakt. Maar: ik had het geluk dat ze de nachten erna weer beter ging slapen. Anders had ik waarschijnlijk besloten om er langer bij te blijven liggen.
Gezellig? Yes, in de basis dus wel. Knus en fijn. Maar midden in de nacht? NO…
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
