I got it from my mama. Eigenschappen van mezelf die ik in mijn zoons herken.

Eigenlijk had deze blog net zo goed Eigenschappen van mijn zoons die ik in mezelf herken kunnen heten. Ik geloof namelijk niet per se dat ze bepaalde dingen ‘van mij’ hebben. In sommige opzichten lijken we op elkaar, dat wel, maar ik lijk ook op sommige mensen met wie ik geen enkele familieband heb. En ik vind het juist belangrijk om mijn zoons te zien als unieke persoontjes. Ze zijn in de eerste plaats zichzelf, en pas daarna iets ‘van mij’. Bovendien is hun persoonlijkheid niet statisch – die verandert met de tijd. Zo was Elia als baby echt extreem afhankelijk en eenkennig, en gaat dat nu al beter. Ietsje dan.

Mijn oudste, mijn spiegel

Welke eigenschappen van mezelf ik in Elia herken? Heb je even? Dat zijn er namelijk enorm veel. In veel opzichten is hij de mannelijke kleuterversie van mezelf. Dat is soms leuk, vaak herkenbaar, en soms ook erg confronterend. Elia is, net als ik, een binnenvetter. Een introverte persoonlijkheid, die gevoelens opkropt totdat de bom barst. Een gevoelig jongetje, dat veel dingen spannend vindt en het liefst op alles voorbereid is.

Ik heb dat ook. Inmiddels, nu ik ouder ben, wel minder. Ik vind niet meer zo veel spannend 😉 en ik leer om wat meer ‘open’ te zijn. Tegelijkertijd vind ik deze hele periode van sociale onthouding eigenlijk wel helemaal prima (los van de angst en de zieken/doden natuurlijk!) en plan ik het liefst dingen ook ruim van tevoren. Heel anders dan mijn vriend, die best op een ochtend kan beslissen om die middag op vakantie te gaan. Bij wijze van spreke. Ik zou al gestrest raken bij de gedachte daaraan.

Elia kijkt overal waar hij komt de kat uit de boom. Hij observeert, en komt zelf pas in actie als hij heeft vastgesteld dat hij het kan, dat de omgeving veilig genoeg is. Soms denk ik ‘kom op, doe het nou gewoon, je kunt heus wel zelf op op dat klimrek‘. Maar dan denk ik: zou ik het zelf doen, in zijn plaats? Stel dat iemand tegen mij zou zeggen: ‘doe het maar gewoon, je kunt heus wel van die 5 meter hoge duikplank‘. Dat kan ik waarschijnlijk ook wel, maar ik zou dat ook op mijn eigen tempo willen doen en pas na lange tijd. Na gezien te hebben hoe andere mensen het doen, na de risico’s ingecalculeerd te hebben. Precies zoals mijn oudste zoon dus.

Mijn jongste, mijn tegenovergestelde

Opposits attract. Dat zeggen ze tenminste. En Noël denkt dat ook, want die wil de hele dag (en nacht…) alleen maar mama. Als ik nadenk over wat Noël en ik gemeen hebben, komt er niet direct iets bij me op. Ik herken weinig van mezelf in hem. Hij is vrij extravert, snel afgeleid en voor weinig bang.

Wat we wél gemeen hebben, is onze brede interesse. Net als hij ben ik nieuwsgierig en vind ik veel nieuwe dingen interessant. In die zin zou je kunnen zeggen dat we allebei leergierig zijn, al is dit soms van korte duur. Bij mij bijvoorbeeld omdat ik ergens op uitgekeken raak, bij Noël omdat hij net als een goudvis elke paar seconden weer iets anders tegenkomt dat zijn aandacht trekt.

En verder het zorgzame. Noël is gek op kleine (baby)dieren, knuffels en baby’s. Hij gaat dan ook echt helpen en ze verzorgen. Een baby geeft hij speelgoed aan, en als hij water drinkt geeft hij eerst zijn knuffel een slokje. In die zin is hij minder egoïstisch dan Elia, die toch vooral met zichzelf en zijn eigen wensen en behoeftes bezig is ;-). Ik geloof graag dat Noël en ik daarin op elkaar lijken… maar dat kan ook wishful thinking zijn…

Al met al denk ik niet dat ze bepaalde dingen echt ‘van mij’ of ‘van hun vader’ hebben. We delen gewoon sommige eigenschappen wel, en andere niet, net zoals ik met mijn vriendinnen doe. En in alle gevallen kunnen we van elkaar leren.

*Foto’s door Ayla Maagdenberg