Stelling: als moeder me-time eisen, willen en plannen is overdreven
Me-time is wel echt een ruim begrip. Me-time heb je op verschillende niveaus: de tijd die je néémt/eist en de tijd die je simpelweg hebt. Die laatste zien mensen heel vaak als me-time, maar dat vind ik niet. Dit is bijvoorbeeld de tijd dat je kind ligt te slapen en je tijd voor jezelf hebt, als je een ochtend ‘vrij’ hebt wanneer je kind naar school is en je die om half 12 moet halen etc. Dat zijn momenten die je niet per se nodig hebt, maar die je, omdat je even vrij hebt, dan maar als me-time bestempelt. Daarnaast zijn dat in mijn geval vaak momenten dat echt vrij voelen (even schrijven) niet lukt, of dat ik juist huishoudelijke klusjes ga doen.
De tijd die je ‘eist’ of ‘wilt’ en dus plant met je partner of een oppas, voelt een stuk vrijer en kwalitatiever als me-time. Je neemt bewust een halve (of hele) dag vrij om iets voor jezelf te doen, en dat maakt mij gelukkig. Waarom? Ik kan dan even mijn hart storten op het schrijven, een creatief proces waar je sowieso ‘meer dan even snel 1,5 uur terwijl Vicky slaapt‘ voor nodig hebt.
Ik denk dat mannen (mijn man) hier een stuk bedrevener in zijn en iets gemakkelijker ‘voorrang’ durven nemen hierin. En dat vrouwen als ze moeder zijn geworden zich een klein beetje in het hoekje ‘mijn kinderen hebben mijn aandacht nodig, dus ik mag geen me-time hebben’ gedrukt worden. En daar ben ik het niet mee eens. Als wij als moeder gelukkig zijn en me-time hebben (even tussendoor; ieders behoefte aan me-time verschilt natuurlijk), dan zijn je kinderen dat ook. Mijn mening is dus NO, me-time eisen, willen of plannen als moeder is NIET overdreven!
Tja… Vroeger, in de goede oude tijd, hadden vrouwen én veel meer kinderen én geen hulp in het huishouden én ook geen wasmachine of droger. Het woord ‘me-time’ bestond toen niet eens, hoewel zij er destijds vast ook naar snakten. Of niet dus, omdat ze het überhaupt niet kenden.
Ik denk dat het a.) heel erg verschilt per persoon waar je behoefte aan hebt en b.) dat je als moeder sowieso moet pakken wat je pakken kunt! Daarmee bedoel ik dus niet alleen ‘slaap als je kind slaapt’, maar ook ‘pak die rust/dat rustmoment wanneer het zich voordoet’. Als ik me-time definieer als iets doen wat ik wil, in plaats van in dienst staan van de kinderen of doen wat zij willen, dan zijn er tegenwoordig steeds meer momenten waarop ik dat kan doen in hun bijzijn. Voor mij is dat het beste van beide verenigd: ik maak ze mee, maar er is ook genoeg ruimte om mijn eigen ding te doen. Binnen de grenzen, dat wel, want ik kan natuurlijk niet ineens een rondje gaan hardlopen ofzo… maar gelukkig wil ik vaak ook puzzelen of lezen of iets vergelijkbaars wat prima te combineren valt ;-).
Verder heb ik moeite met het woordje ‘eisen’ in de titel. Want als je voor kinderen gaat, dan wéét je dat je leven radicaal gaat veranderen. En dat je dus veel minder tijd voor jezelf zult hebben, met uitzondering van die momenten dat je kind slaapt of bij opa & oma is. Met dat eisen-gedeelte ben ik het dus ook niet eens. Dat is alsof je een baan van 80 uur per week aanneemt en vervolgens eist dat je meer vrije tijd krijgt? Een beetje gek. Maar het willen en plannen, ja, dat lijkt me alleen maar gezond, niets overdrevens aan. Een 50/50 YES & NO op de stelling dus!
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
