Spiegeltje, spiegeltje aan de wand. Moeder worden is het confronterendste van het hele land.
We staan tegenover elkaar. Je kijkt me boos aan, je ogen vol vuur. Ik heb je gevraagd om iets te doen wat je niet wilde, of ik heb iets gedaan dat je niet wilde. Je schreeuwt, stampvoet, loopt rood aan. “IK BEN ER HELEMAAL KLAAR MEE!” schreeuw je. Dat is eigenlijk mijn tekst, die ik wel eens gebruik, vooral wanneer jij en je broertje zo druk zijn en steeds boven op elkaar springen, net zo lang tot een de ander pijn doet. Ik schreeuw er niet zo bij als jij nu doet, en ik stampvoet ook niet, maar ik ben wel duidelijk boos. Jij voelt dat, en met jouw kleine lichaampje personifieer je mijn gevoel. Ik zie mijn boosheid uitvergroot in jou, het effect van mijn woorden ondervinden we nu allebei aan den lijve.
En dat is zo enorm confronterend. Jij houdt mij een spiegel voor, je bént mijn spiegel. Door te zijn, door te reageren op hoe ik reageer, door me dingen te vertellen die ik zelf niet eens in de gaten had. Als ik chagrijnig ben, ben jij het binnen de kortste keren ook. Ik schreef het al eerder, maar we versterken elkaar. In negatieve én positieve zin.
Als ik iets zie waar ik laaiend enthousiast over ben, is er weinig voor nodig om jou ook heel enthousiast mee te krijgen. Als je broertje verdrietig is, zie ik soms hoe je hem probeert te troosten op dezelfde manier als je mij hebt zien doen of zoals ik jou troost. Dat vind ik dan zo mooi! Dat is de zogenaamde ‘directe confrontatie’. Indirecte vindt ook plaats, wanneer je me bijvoorbeeld confronteert met mijn gebrek aan planning (“Hebben we nou nog steeds geen appels? Ben je die vergeten te kopen?“) of wanneer je terugkomt op iets wat ik eerder zei maar (nog) niet heb gedaan (“Maar we gingen toch een boekje lezen? Dat zei je!“).
Je bent mijn kind, maar bovenal ben je jezelf. Als we samen zijn, is er een continue wisselwerking van stemmingen, emoties en uitingen. Door jou ben ik me zoveel meer bewust van mezelf dan wanneer ik alleen zou zijn, of met een partner die rekening houdt met sociale conventies ;-). Jij bent zo ontzettend puur in wat je doet, en juist omdat er geen filter op zit is het soms extra confronterend. Maar ook extra leerzaam.
Nee, ik doe niet alles goed. En jij zelf trouwens ook niet. Maar samen komen we er wel. Ik denk, geloof en weet dat ik je veel dingen leer – maar je weet niet half hoeveel jij mij leert…
Ik richt me hierin specifiek tot mijn oudste zoon. Mijn jongste is natuurlijk ook een spiegel, zoals álle kinderen denk ik spiegels zijn, maar heeft minder woorden om zich te uiten en bovendien meer last van stemmingswisselingen ‘uit het niets’, die geenszins gespiegeld zijn ;).