“Hij zoekt continu lachend publiek.” Wat de juf van Kobe vindt.
Afgelopen dinsdag hadden wij ons 10-minutengesprek. Volgens mij heet het al heel lang niet meer zo. Vroeger als mijn ouders thuis kwamen van zo’n gesprek was ik erg benieuwd naar alles wat ze bespraken. Het enige dat Kobe zei toen we vertelden dat we bij juf waren geweest: “Oh.” Ik zag zijn hoofd ratelen, maar er is sindsdien geen vraag meer gekomen.
Nog geen jaar geleden zat ik bij de ouderavond op school over leerrijpheid. Er werd toen besproken wanneer een kind eraan toe is om naar groep 3 te gaan. Ik analyseerde zelf Kobe ook meteen.
Hij was toen..
… nog niet leerrijp. Waar het hem vooral aan schortte was het afmaken van een taak als hij daaraan begon. Als ik hem een opdracht gaf, was het binnen een paar seconden dat hij met een ander speeltje zat te spelen. Een speeltje dat hij tegen was gekomen tijdens het opruimen. Daarnaast vond Kobe het ook moeilijk om ’terug te houden’ als hij boos was.
Wel was zijn empathische vermogen al redelijk ontwikkeld, het rijmen zat er al vroeg in en aankleden/op een been staan en tellen lukte toen ook al.
Hij is nu…
… tegen het leerrijp zijn aan. Een van zijn aandachtspunten was nog steeds het ’terughouden’. Wat de juf over dit ’terughouden’ zei is dat Kobe het lastig vindt om 1) niet voor zijn beurt te gaan, 2) als hij boosheid voelt even te wachten met een agressieve reactie, maar na te denken over waar hij eigenlijk boos over is. De afleiding nam in het afgelopen half jaar sterk af en taken volbrengt hij erg goed.
Het meest opvallende…
Kobe is blijkbaar in de klas een jongen die een publiek nodig heeft. Als hij in een groepje is, zoals de klas, is hij degene die het meeste aandacht vraagt. Dit doet hij door gekke bewegingen of geluiden te maken of gekke woorden (‘poep’ komt erg vaak voor, zei ze ;)) te zeggen.
De juf gaf aan dat ze probeert dit gedrag niet te versterken door het te verbieden maar om er heel subtiel in mee te gaan en zijn bewegingen te minimaliseren door hem naast haar te plaatsen in de kring bijvoorbeeld. Ook speelt ze vaak in op het feit dat hij de oudste kleuter is en dat het goed is als hij het goede voorbeeld geeft. Daarnaast probeert ze nog een weg te zoeken om met hem om te gaan op zo’n moment. Interessant wat ze zei.
Mijn vermoeden is dat het gaat om ongemak. Hij hangt dan een beetje de clown uit. Als ik hem dan aan zou spreken op zijn gedrag, gaat hij waarschijnlijk alleen maar gekker doen: “oh nee, de juf zegt iets tegen me, nu moet ik nóg gekker doen.” – Aldus juf L.
Wat de juf nog meer zei…
- Kobe is erg taakgericht en fanatiek hierin. Als de juf hem een opdracht geeft (bijvoorbeeld het maken van een pluizenbol, zie foto), dan heeft hij een enorme drive om dit goed te doen én af te maken;
- Hij is nu de (aller)oudste van de klas. Maar echt, hij is als eerste jarig, en als eerste wordt hij zes. De juf gaf aan dat hij inmiddels wel voelt dat die hut niet uit zichzelf gebouwd wordt, maar dat hij nu degene is (met de andere oudere kindjes) die dit moeten opbrengen;
- Het helpen van de jongere kinderen gaat hem nog niet op eigen initiatief af, maar als de juf hem vraagt een paar ritsen dicht te doen of met een 4-jarige mee te lopen naar het toilet, dan doet hij dat. En dan rondt hij die taak ook volledig af.
Al met al vond de juf Kobe een tevreden kleuter. Het zijn van de oudste kleuter gaat hem goed af en hier lijkt hij zich erg comfortabel bij te voelen. Hij is blij (nee, natuurlijk niet altijd ;)) en heeft een leuk clubje vrienden waar hij vaak mee speelt.