‘Twee jongens, dat wordt druk.’ Ik kan het niet (meer) ontkennen…

Een gemiddelde middag in ons huis. Mijn peuter en mijn kleuter grijpen elke gelegenheid aan om letterlijk op elkaar te springen, elkaar om te duwen/trekken, te stoeien. En dat allemaal onder luid geschreeuw.

‘Twee jongens, dat wordt druk!’

“Doe nou even rustig!” Ik zeg het honderd keer per dag, en terwijl ik mezelf het hoor zeggen realiseer ik me dat mijn boodschap aan dovemansoren gericht is. Toen ik zwanger was van Noël, werd ik er al voor gewaarschuwd. ‘Zo zo, twee jongens, dat wordt druk!’, vertelde men mij. Ik wilde dat natuurlijk niet horen. Omdat ik (nog steeds) niet per se denk dat het waar is. Niet elke jongen is per definitie drukker dan elk meisje, en Elia is nog steeds vrij zachtaardig en relatief rustig in vergelijking met sommige andere jongetjes van zijn leeftijd die ik ken. Maar, ik kan het ook niet langer ontkennen, samen zijn ze gewoon echt behoorlijk druk…

Niet altijd en niet overal, ze kunnen ook lief en rustig spelen met auto’s, knuffels, of strijkkralen. Sowieso ben ik groot fan van activiteiten aan tafel, al is het maar omdat ik ze dan even niet uit elkaar hoef te trekken.

Fysiek

“We gaan… vechten!” Als ik dit hoor – en dat is vaak -, ben ik niet zo blij. En dat is een eufemisme. ‘Vechten’ begint namelijk vaak nog wel leuk, als stoeien, totdat het steeds ietsje hardhandiger gaat. Er wordt (hard) bij geschreeuwd en over de bank gerold. Totdat een van de twee er natuurlijk af valt, of ze boven op elkaar vallen. En dan is het huilen. Hoewel ditzelfde riedeltje zich dus heel vaak herhaalt, lijken ze er ook niet echt van te leren. Of misschien is de pijn/het ongemak ze het waard. Ik heb geen vergelijkingsmateriaal, maar ik denk toch dat twee meisjes over het algemeen minder fysiek met elkaar omgaan. En die hebben dan natuurlijk weer hun eigen uitdagingen ;).

Competitie

En ALLES is een wedstrijd. Wie het meeste aardappels op zijn bord heeft, wie het eerst naar de wc gaat (…), wie het eerst wakker is. Als het nog geen wedstrijd was, dan maken ze dat ervan. Ze zijn allebei enorm competitief, maar kunnen gelukkig ook steeds beter tegen hun verlies. Aangezien Elia meestal de spelleider is en de regels aanpast zoals het hem uitkomt, is hij meestal ook de winnaar. Noël vindt dat gelukkig prima… En soms laat zijn grote broer hem ook winnen.

Leermoment

Ik geloof niet per se in het lot, maar ik denk wel dat bepaalde (veel) dingen in het leven gebeuren omdat je ervan kunt leren. Zo dacht ik altijd dat ik een dochter zou krijgen, maar heb ik nu twee zoons. En ben ik een jongensmoeder omdat ik een jongensmoeder hoorde te zijn. Dealen met drukte hoort daar – blijkbaar, in mijn geval – bij. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet van drukte houd. Maar juist van stilte, en rust. En nu heb ik daar op een gemiddelde dag bijzonder weinig van, want op mijn werk zit ik natuurlijk ook met klassen vol kinderen. Maar al gaandeweg leert men, leer ik. Aan de drukte kan ik weinig doen, maar het lukt me wél steeds beter om binnen de chaos momenten van rust voor mezelf te creëren. En dat moet ook wel want anders word ik gillend gek :’).