“Ik ga overgeven!”. Gekke eetgewoontes van mijn kleuter.
Over het algemeen is Elia helemaal geen slechte eter. Best een goede zelfs, zou ik zeggen. Waar hij vroeger nog wel eens dingen resoluut kon weigeren, daar proeft hij nu vaak alles wat op zijn bord ligt. Soms maar 1 hapje, en als hij dan zegt dat hij het niet lust complimenteer ik hem met het feit dat hij toch geproefd heeft. Hij lust vrij veel dingen, en ook groenten (en fruit – maar die is makkelijker) zijn geen probleem. Snijbonen en bloemkool zijn zijn favorieten maar ook spruitjes, sperziebonen, paprika, aubergine, courgette, wortel, tomaat en komkommer gaan er goed in. Hij houdt niet van erwten en ook niet zo van prei of sla, maar dat vind ik helemaal prima.
Ook met brood is hij niet zo moeilijk, hij vindt verschillende soorten beleg lekker en eet ook zonder enig protest de korstjes op. Bij ons en op school dan, want bij oma hoeft het niet ;-). En waar hij vroeger nog wel eens saus wantrouwde (je ziet immers niet wat erin zit), daar eet hij nu ook ‘gemengde’ gerechten goed.
Al met al dus weinig problemen met eten. Behalve dat hij vrij vaak zegt dat hij gaat overgeven…
“Ik ga overgeven!”
“Dat moet weg! Ik ga overgeven!”
De eerste keer dat ik mijn kleuter dat hoorde roepen, snelde ik natuurlijk naar hem toe. Eenmaal bij zijn bord aangekomen, zag ik daar Het Grote Probleem: er lag 1 losse broodkruimel op zijn bord. Een stukje van het korstje dat hij niet had opgegeten, en dat nu blijkbaar te verschrikkelijk was om er ook maar naar te kijken.
Nu roept hij dat vrij vaak. Wanneer er kruimels (of eentje daarvan) op zijn bord liggen bijvoorbeeld. Of als het ene eten het andere heeft aangeraakt. En dan dus niet de saus de pasta (gelukkig!), maar wel – zoals vanochtend nog – de pindakaas de kaas. Dan wil hij meteen het hele broodje kaas niet meer, zelfs niet wanneer ik het betreffende aangeraakte stukje eraf snijd. Andere dingen waar hij vrij heftig op reageert: een bruin plekje in een appel, een stukje afgescheurde (en dus niet afgesneden) kipfilet of boterhamworst. En natuurlijk is het ook een drama van formaat wanneer de boterham verkeerd gesneden is – bijvoorbeeld in vieren terwijl hij in tweeën moest. Maar dat is een andere categorie probleem ;).
Tegenwoordig neem ik zijn ‘ik ga overgeven’ met een korreltje zout, al heb ik hem ook wel eens daadwerkelijk zien kokhalzen bij het zien van kruimels (…). Aan de ene kant denk ik: doe éven normaal, stel je niet zo aan. Aan de andere kant kies ik graag voor de weg van de minste weerstand, wat er in de praktijk op neerkomt dat ik wat vaker heen en weer naar de keuken loop om kruimels weg te gooien, een bordje om te spoelen of stukjes (zorgvuldig!) ergens vanaf te snijden. Zolang hij verder goed eet, en zolang er niemand gaat overgeven, is mij dat het wel waard :).