Stelling: het moderne ouderschap is te geïsoleerd
It takes a village to raise a child. Zo luidt de uitdrukking tenminste. Maar waar is onze village gebleven? Waar zijn onze stammen, onze groep, ons netwerk? Waar mensen vroeger als 1 grote familie in een dorpje samenwoonden en op elkaar aangewezen waren, daar zijn de gezinnen nu een stuk kleiner en leven we veel losser van elkaar. De plek waar het hele opvoeden moet plaatsvinden is een heel klein stammetje geworden van (meestal) twee volwassenen en hun kinderen.
Op Ouders van nu las ik een stuk over alloparenting, wat simpel gezegd staat voor opvoeden met anderen, in groepsverband. En dan dus niet ‘groepsverband’ in de zin van ‘mijn kind gaat naar school en speelt soms bij een klasgenootje thuis’, maar echt in de zin van het kind wordt mede opgevoed door andere familieleden, goede vrienden of een nanny. Misschien wat hippie-achtig, maar ik zou het wel zien zitten, zo’n commune waarin verschillende gezinnen samen wonen (samen op een terrein, niet per se in 1 huis) en de kinderen als het ware van iedereen zijn. Samen opvoeden, en dus ook overleggen, bijstellen… mij lijkt het wel wat.
Iedereen deelt tegenwoordig van alles online, maar dat zijn vaak juist (alleen maar) de mooie dingen, waardoor er een verheerlijking van het ouderschap plaatsvindt, waar ik al eerder over schreef. Als je écht met elkaar zou samenleven, zou er geen ruimte zijn voor dit soort ‘neppe’ plaatjes. Dan is het wat het is, en vind je daar samen, met z’n allen (dus niet alleen de 2 ouders) een weg in. Minder ruimte om je te verstoppen en mooi weer te spelen – meer ruimte om op een eerlijke manier dichterbij elkaar te komen en dit aan je kinderen mee te geven. YES op de stelling.
Allereerst: deze stelling moest ik zo ongeveer vijf keer lezen voordat ik wist hoe ik hem moest interpreteren, dus misschien had jij (lezer) dit ook wel..
Mijn eerste gedachte is: nee, juist niet. Volgens mij is dit de tijd waarin er Facebook groepen, fora, webinars en kletsgroepjes over het ouderschap uit de grond gestampt worden, waarop ouders mee kunnen praten over hun ervaringen en elkaar tips en adviezen kunnen geven. Wat nou, geïsoleerd 😉
Aan de andere kant denk ik ook dat we met zijn allen zó in onze computers en telefoons gedoken zijn en haast hebben, dat we vergeten een uitgebreid praatje te maken in de speeltuin met een andere ouder (bijvoorbeeld). We vergeten tot elkaar te komen, we vergeten onze straat vol ouders als een straat vol ouders te zien, en zitten liever met onze Instagram accounts op de bank een Netflix filmpje te kijken ;). En daarnaast is het juist door de computer en onze telefoon als communicatiemiddel zó gemakkelijk om het gesprek over elkaar te openen (a.k.a: roddelen), dat ouders wellicht ook angstiger zijn om adviezen te vragen of hun kwetsbaarheden te tonen.
Al met al, en nee ik had deze mening uiteindelijk niet zien aankomen, ben ik het er eigenlijk wel mee eens: YES, het moderne ouderschap is té geïsoleerd.
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
