Hoe ik zou reageren als mijn zoon homo zou (blijken te) zijn.

Laatst hield LINDA., Viva of Flair of een van die vergelijkbare tijdschriften een online enquête over hoe ouders omgingen met de seksuele geaardheid van hun kinderen. En dan specifiek als die geaardheid iets anders dan hetero bleek te zijn. De vraag luidde: Hoe zou jij als moeder (of vader) reageren als je kind homo blijkt te zijn?

Ik heb erover nagedacht, en ben tot een uitgebreider antwoord dan ‘accepterend’ gekomen. En ook een uitgebreider antwoord dan ‘oké’, wat ik tegen hem zou zeggen, mocht het ooit zo ver komen dat hij tegen mij uit de kast komt.

Ik wist het al lang

Op de middelbare school had ik een goede vriend die homo was. Dat hoefde hij niet te vertellen, dat zag je aan hem, zoals je aan sommige mensen ziet dat ze aan krachttraining doen. Toen hij op een vakantie met onze vriendengroep expliciet uit de kast kwam, zeiden wij dan ook ‘dat wisten we al lang’. Zijn ouders hadden een vergelijkbare reactie gegeven. We hadden hem daarnaast ook geprezen om zijn dapperheid en eerlijkheid hoor, het bleef niet bij een achteloze ‘wist ik al’ ;). Ik denk, en hoop, dat ik het (veel) eerder zou weten dan dat mijn zoon het expliciet tegen mij zou hoeven zeggen. Ik zeg trouwens steeds zoon, enkelvoud, omdat alle zinnen anders ingewikkeld worden. Niet omdat ik uitsluit dat mijn beide zoons homo zouden kunnen blijken te zijn ;).

Ik kan mij niet voorstellen dat ik het totaal niet zie aankomen, en dan we dan ineens Het Gesprek hebben. Maar goed, ik zag ook niet aankomen dat Elia op zijn vierde naast me zou fietsen zonder zijwieltjes, en dat is ook gebeurd. Waarmee ik maar wil zeggen: kinderen weten je soms te verrassen…

Geen groot ding?

Aan de ene kant lijkt het me niet nodig er een groot ding van te maken. Dat hij homo (of bi, transgender, etc.) is, maakt hem niet minder mijn kind. Mijn liefde voor hem zal er ook geen fractie minder om zijn. Dat zou ik zeggen, maar hopelijk zou ik dat dus niet eens expliciet hoeven zeggen omdat hij het al zou weten.

Eén moeder gaf als reactie op de vraag hoe ze zou reageren op de coming out van haar zoon: ‘Ik zou net zo reageren als wanneer hij zegt dat hij niet van pindakaas houdt.’ Dat vond ik wel een mooie – homoseksueel zijn is ook niet vreemder dan heteroseksueel zijn. Voor ons althans. Het is wél minder veel voorkomend en in sommige andere culturen wel degelijk abnormaal.

Dat zou ik er ook bij vertellen, of het erover hebben. Het hangt natuurlijk ook allemaal af van de leeftijd die hij dan zou hebben, maar ik zou zeker het gesprek aangaan over hoe niet ik maar andere mensen tegen zoiets als homoseksualiteit aankijken of aan kunnen kijken. Dat er daar (grote) verschillen in bestaan. En dat het belangrijk is om ook respect op te brengen voor de standpunten van anderen, ook al ben je het er niet mee eens of zie je dat zelf anders. Dat hij misschien in zijn leven eens gediscrimineerd zal worden – als dat dan al niet eens gebeurd is, wat ik natuurlijk niet hoop. Die strijd voor volledige acceptatie is er vervolgens eentje die hij zelf zal moeten voeren. Met mijn steun.

Is het niet wat pessimistisch om hem meteen te gaan waarschuwen? Dat denk ik niet. Als mijn kinderen seksueel actief worden (en ik dat weet of ongeveer kan inschatten ;)) zou ik ook een gesprek met ze aangaan over veilig vrijen, over je grenzen herkennen en bewaken. Hoe ze er dan zelf in de praktijk mee omgaan, is aan hen. En zo is het ook met de voorkeur van mijn zoons. Of die nou naar mannen, vrouwen, allebei of geen van beiden uitgaat – ik vind het allemaal precies even goed. Als dat is wie ze zijn, dan is dat van wie ik onvoorwaardelijk houd.