We zijn van ver gekomen. Een jaar op de basisschool.
Ik knipper twee keer met mijn ogen en mijn zoon gaat naar groep twee. Zo voelt het echt, ook dankzij de quarantaine en het feit dat Elia twee maanden niet naar school ging.
Vorig jaar rond deze tijd (twee maanden later) begon mijn oudste zoon in groep 1. Gelukkig pas na de zomervakantie, en niet nog de laatste twee weken ervoor (hij is in juni jarig). Ik schreef daar toen de nogal sentimentele blog Ik kan niet zonder hem over. Want ik zag er enorm tegenop. Waar sommige kinderen – en ouders – erg toe zijn aan de basisschool en ernaar uitkijken, daar wist ik hier al de overgang met wat drama gepaard zou gaan.
En dat was ook zo. De eerste dag viel het me nog mee, maar in de eerste week / eerste twee weken heb ik regelmatig een huilend jongetje moeten achterlaten dat helemaal overstuur was. Meer dan eens is hij toen achter me aan gerend, het lokaal uit, waar de juf hem moest komen ‘vangen’ (ja echt…). Dat soort situaties zijn niet leuk, en maakte ik onlangs nog een keer mee toen er een invaljuf was. Maar dat was nu wel een uitzondering.
Want Elia is gewend geraakt aan school. En hij was er denk ik, op zijn manier, ook wel aan toe. Het leren zelf vindt hij hartstikke interessant, en ik zie hem opbloeien als hij met zijn vriendjes en vriendinnetjes speelt. Hij kent nu de school, kent zijn juf (al krijgt hij volgend schooljaar een andere… dus dat wordt weer wat…) en hij weet hoe het eraan toe gaat in de klas. Hij huilt eigenlijk nooit meer bij het afscheid, al zijn er wel dagen dat hij er wat meer moeite mee heeft.
En wat heeft een jaar op de basisschool hem geleerd? Hij kan tellen (tot 29 om precies te zijn ;)), hij begrijpt termen als ‘meer’, ‘minder’, ‘evenveel’, hij kan een aantal letters schrijven en herkent er ook een aantal. Hij weet dat je kleuren kunt mengen en dat je dan een nieuwe kleur krijgt, hij kan knippen, hij weet (ongeveer) welke dag van de week het is, hij kent verschillende vormen en hij zingt meer kinderliedjes.
Maar de allergrootste vooruitgang zie ik in zijn sociaal-emotionele ontwikkeling. Hij is nog steeds erg verlegen & gevoelig, ik denk ook dat hij dat nog heel lang, misschien wel de rest van zijn leven, zal zijn. Maar hij blokkeert minder vaak, en hij durft steeds meer. Alleen fietsen zonder zijwieltjes, maar ook alleen (zonder mij) achterblijven op een kinderfeestje van een vriendje (mijlpaal!), praten en spelen met onbekende kinderen en daarbij voor zichzelf opkomen en aangeven wat hij wel en niet wil. Ik heb hem zelden zo vrolijk en vrij gezien als op zijn kinderfeestje toen hij 5 jaar werd. Supermooi om te zien, en ik zie nu helemaal niet meer op tegen de overgang naar groep twee. Ok, een klein beetje, omdat hij een nieuwe juf krijgt, maar gelukkig blijven een aantal vriendjes (degenen die niet al naar groep drie gaan) wel in zijn klas. 🙂