Ze slapen niet altijd in hun eigen bed en ze eten niet elke dag groente. Verwachtingen versus realiteit.

Eerder schreef ik de blog ‘Dingen die ik me had voorgenomen nooit te doen als moeder. En die ik nu natuurlijk wel doe.‘ Daarin som ik op wat ik me als kinderloze mama-to-be allemaal had voorgenomen, en hoe dat in de praktijk anders bleek te gaan.

Onderstaande dingen had ik me niet per se anders voorgenomen, maar wel anders verwacht.

Slapen

Verwachting:
Ik zou mijn kinderen er van jongs af aan in ’trainen’ om zelf te (leren) slapen, op hun eigen kamer. Dat leek me wel zo praktisch en ook niet zo moeilijk, kwestie van gewenning. Na pak ‘m beet een jaar zouden ze zeker doorslapen.
Realiteit:
Ik lig nog steeds – al drie jaar lang – in het bed van mijn jongste zoon naast hem tot hij slaapt. Is dat praktisch? Niet bepaald. Is het leuk? Medium. Maar vind ik het de moeite waard? Absoluut. En over dat doorslapen… tja. Noël is nu bijna drie. Soms slaapt hij door, maar soms ook niet.

Eten

Verwachting:
Ik zou vanaf het begin alleen maar vers eten koken/klaarmaken voor mijn kinderen. En dan het liefst veel verschillende smaken, zodat ze aan alles wennen. Ze zouden dan later ook niet klagen over groene stukjes in de pastasaus en met een stalen gezicht kruidige gerechten eten. Verder zou ik zeker niet apart voor ze gaan koken, want ze moeten maar leren om met de pot mee te eten. Aan tafel zouden we gezellig kletsen over de dag en hun tafelmanieren zouden uitstekend zijn.
Realiteit:
Nou, de realiteit komt op dit punt eigenlijk best goed overeen met mijn verwachting! Elia en Noël hebben nooit een potje gegeten maar altijd iets dat ik zelf gemaakt heb, en ze zeuren eigenlijk nooit over groenten (al hebben ze hun favorieten maar dat is logisch). Apart koken voor ze doe ik ook niet, maar soms krijgen ze wel iets anders dan wij (bijvoorbeeld de groenten rauw in plaats van gebakken of wel de rijst maar niet de saus). Maar hun tafelmanieren… die zijn er niet echt. Ja, we hebben ze nu zo ver dat ze niet telkens opstaan onder het eten, maar ze eten bijvoorbeeld wel vaak met hun handen.

Oppas

Verwachting:
Ik zou zeker niet te panisch doen over oppas en een (grote) schare aan zestienjarige meisjes achter de hand hebben staan (deze zin klinkt dubieus…) zodat ik vaak uit eten zou kunnen gaan, of gewoon op een doordeweekse dag naar de kapper.
Realiteit:
Ik laat mijn kinderen liever niet bij welke oppas dan ook – behalve bij hun opa of oma. Ik doe het wel, omdat het soms niet anders kan en omdat ik denk dat het ook wel goed voor ze is, maar in een gemiddelde week zijn ze misschien 2 uurtjes bij een oppasmeisje. En ik ben daar nooit 100% relaxt over. Hoezeer ik de oppas in kwestie ook vertrouw. Ik heb ze gewoon het liefst zelf bij me.

Samen spelen

Verwachting:
Ik zou veel met ze spelen. We zouden hele dagen knutselen, samen schommelen, spelletjes doen aan tafel, treinbanen bouwen. En ik zou dat dan zelf ook heel leuk vinden.
Realiteit:
Ze doen alle dingen die ik opnoem, maar dan vooral samen, dus zonder dat ik me ermee bemoei. Met knutselen/verven zit ik er bijna altijd bij, vooral om te voorkomen dat er verf komt op plekken waar dat niet hoort ;), maar verder speel ik eigenlijk niet heel veel samen met ze. Want ze spelen dus met elkaar. Of alleen. En hoewel ik het soms best leuk vind om mee te spelen, vind ik het meestal toch leuker om mijn eigen boek te lezen of iets anders voor mezelf te doen…

Liefde

Verwachting:
Vanaf het moment dat ze op mijn borst gelegd zouden worden, zou ik onvoorwaardelijk veel van ze houden. Die liefde zou ik op elk moment van elke dag voor ze voelen, ook op de moeilijke momenten. Die liefde zou er dan ook voor zorgen dat ik alles altijd door een roze bril kon bekijken en kon bedekken met de mantel der liefde.
Realiteit:
Vanaf het moment dat ze op mijn borst gelegd werden, hou ik onvoorwaardelijk veel van ze. Maar er zijn ook momenten dat ze het bloed onder mijn nagels vandaan halen en dat ik best kan begrijpen hoe het soms, bij sommige ouders, zo ver kan komen dat ze hun kind een klap geven. Die momenten zijn gelukkig zeldzaam, maar ze zijn er wel.

Op de belangrijke punten komen mijn verwachtingen (genoeg) overeen met de realiteit. Ook als moeder ben ik zoals ik vooraf verwachtte te zijn. Uiteindelijk weet je toch nooit hoe het echt gaat zijn, tot je er middenin zit. Ik had verwacht dat ik het leuk zou vinden om moeder te zijn, en dat is zo. De onderbroken nachten, het feit dat mijn zoons met hun handen eten of het feit dat ik ze soms achter het behang wil plakken – dat neem ik dan wel voor lief.