“Mama ik wil niet naar school.” Hoe ik voor het allereerst een huilende Kobe op school achterliet

Alle nare situaties zijn relatief. Neem een vrouw. Ze heeft altijd al slechte nachten, waarin ze meer dan drie keer eruit moet voor haar baby. Die ene nacht waarbij zij er zes keer uit moet voor een baby met koorts is voor haar heel vervelend. Neem iemand anders die altijd gewoon goede nachten heeft en dan slechts één keer eruit moet voor haar baby met koorts. Dat kan voor beide dames even erg voelen, terwijl, tja, ik heb meer medelijden met dame 1. Van een afstandje dan… Of neem een vrouw die haar kind dagelijks huilend op de crèche afzet en het pas vervelend vindt als de leidster hier niet goed op reageert. En een vrouw die hier nooit problemen mee heeft, maar een kind heeft die dan een keer wél huilt.

Volgen jullie hem nog? 😉

En dan die ene keer dat naar school gaan, misging.

Nu heb ik eigenlijk nooit slapeloze nachten of moeite om mijn kinderen weg te brengen naar school. Vorige week was de eerste keer dat Kobe met tranen op mijn schoot zat toen we bij het hek stonden op school. Hij ging – met veel tegenzin, maar hij ging wel – het schoolplein op. De juf ving hem op en hij liep met een rood hoofd, tranen bungelend de school binnen. Ik ben huilend weggelopen en vond het allemaal heel heftig.

Er kunnen een paar redenen voor zijn:

1 Hij was die ochtend erg fijn aan het spelen én omdat ik een belangrijke presentatie had, mocht hij Aladdin kijken. Tja, Aladdin of school, wat is nou leuker?

2 De eerste week heeft hij doorstaan, waren de prikkels enorm en was het vooral zijn ogen (weer even) uitkijken. Nu deze tweede week wist hij wat hij kon verwachten en ook welke vriendjes er in zijn klas zaten. En vooral ook welke niet.

3 Misschien hebben ook vijf jarigen nog sprongetjes? Eh nee, ze gaan door een gigantisch grote sprong, die ‘basisschool’ heet. Ook in mijn vorige blog vertelde ik over wat ‘leerrijp’ zijn/worden precies betekent. Nou, dan lees je wel dat kinderen zoveel nieuwe dingen leren, dat je het amper bijhoudt. Een grote sprong dus.

Mezelf dwingen niet alles maar uit te pluizen?

Ja. Zeker omdat ik en Carmen dit blog hebben en álles, maar dan ook alles wat ik lees, zie, hoor, ervaar en meemaak is voer voor het blog. Voel ik me wel eens naar en vervelend? Heb ik daar altijd een antwoord op of reden voor?

NEE.