Doet bevallen echt zoveel pijn? #2. Van “ik voelde me echt mishandeld” tot “het was goed te doen” – 11 vrouwen scoren hun bevalling.
Doet bevallen echt zoveel pijn?
Een goede vraag die menig zwangere vrouw zichzelf stelt. Deze blog, waarin 14 vrouwen beschrijven hoe zij de bevallingspijn ervaren hebben, wordt dan ook nog steeds goed gelezen. Daarom leek het mij de hoogste tijd voor een vervolg, met nog meer verhalen van ervaringsdeskundigen. De een omschrijft haar (bad)bevalling als ‘sereen’, terwijl een ander zich ‘echt mishandeld’ voelde. Ik heb alle vrouwen gevraagd om de pijn een cijfer te geven tussen 1 (pijnloos) en 10 (kan je niks pijnlijkers voorstellen).
In de vorige blog schreef ik ook al mijn eigen ervaringen. Mijn eerste bevalling vond ik de hel. De tweede zeker ook pijnlijk, maar toch ook wel mooi. Ik sta nog steeds achter de 10 en de 7 die ik gegeven heb. Die 10 staat nu, bijna 5 jaar later (!), dus nog steeds. Ik ben in elk geval wel consequent… ;). Voor de volledigheid heb ik mijn eigen ervaring ook in de lijst van vandaag opgenomen.
Benieuwd hoe andere vrouwen op hun bevalling terugkijken?
Talitha: Ik weet nog dat ik me tijdens de bevalling bedacht dat ik het me onmogelijk voor kon stellen dat er vrouwen waren die aan een tweede kind begonnen als ze wisten hoeveel pijn het deed. Toch is het een kwestie van perceptie, ik lag aan een monitor waardoor ik op een scherm grafieken van de weeën kon zien. Op een gegeven moment zat de apparatuur iets te los tegen mijn buik, waardoor de grafieken veel minder hoog uitsloegen. Vreemd genoeg ervoer ik toen ook minder pijn (terwijl het precies hetzelfde was). Het is dus maar net wat je ervan verwacht. Als je bang voor pijn bent ervaar je ook pijn. Als je de pijn ziet als kracht (je lichaam weet precies hoe het dat kind eruit moet krijgen) dan kan je de pijn als iets positiefs zien en heb je er veel minder last van. Ik geloof dat ik een hele lage pijngrens heb, maar toch zou ik het zo weer doen. Weeën zijn behoorlijk pijnlijk (alsof je binnenstebuiten wordt gekeerd), maar met iedere wee kom je ook dichter bij je einddoel.
Talitha geeft haar eerste bevalling een 7.
Sarinah: De eerste bevalling was een hel van 36 uur en weeënstormen, en meneer lag als sterrenkijker helemaal vast. Gek genoeg was de pijn zo erg, dat ik zo van de kaart was dat ik niet alles 100% bewust heb meegemaakt, en halverwege heb ik wel een uur of 8 een ruggenprik gehad. Ik wist wel direct dat ik het zó nog een keer zou doen. De tweede ging zo makkelijk en vlot, dat ik bijna te laat naar het ziekenhuis ging omdat ik dacht dat ik nog héél lang moest.
Sarinah geeft haar eerste bevalling een 8,5 en haar tweede bevalling een 4.
Maria: Ik ben 3 keer zonder pijnbestrijding bevallen en geen een bevalling was hetzelfde. Ik ben 3 keer in het ziekenhuis bevallen, dat is redelijk standaard in Vlaanderen. Mijn eerste was een badbevalling en heel sereen. De tweede was veel heftiger maar duurde ook korter (3,5 uur). Pas toen heb ik ervaren dat de uitdrijving heel heftig was. De derde was een inleiding, ik had daar allemaal horrorverhalen over gehoord, maar is wonderwel goed gegaan. Om 7 uur werd het infuus aangesloten, om 8.20 uur was ze er. Ook hier wel heftig omdat het zo snel ging, maar weinig pijn ervaren.
Maria geeft haar eerste bevalling een 6, de tweede een 8,5 en de derde een 8.
Remie: De pijn heb ik, ondanks dat het nu na ruim 7 maanden makkelijk is om te bagatelliseren, absoluut ervaren als een dikke 10. Toen de verloskundige langskwam en vroeg hoe ik het ervoer, of het was zoals ik had verwacht, sprongen de tranen in mijn ogen en zei ik met trillende stem dat niets je op deze pijn kan voorbereiden. Ik bleek toen op 5 cm ontsluiting te zitten. Wat mij wel weer hoop/motivatie gaf om door te zetten (alsof je een keuze hebt). Het persen vond ik het ergst, het duurde voor mijn gevoel úren. Het moment waarop het hoofdje stond vond ik het meest pijnlijk, het wachten op de laatste perswee duurde het allerlangst en ik voelde me echt mishandeld en zielig. Tot die kleine er ineens “nu al” was, zo voelde het direct, ik was alles meteen vergeten, dacht direct als ik dit nog 10 keer moet doen is het het ook waard. Het persen heeft overigens 45 minuten geduurd, ik was ervan overtuigd dat ik minstens 3 uur geperst had. Nu, achteraf, kan ik de pijn niet meer terughalen. Dat heeft de natuur gelukkig wel goed geregeld. Ondanks de dikke 10 op de pijnschaal ben ik niet getraumatiseerd en hoop ik het ooit nog een keer te mogen “doorstaan”.
Remie geeft haar eerste bevalling een 10.
Pauline: Ik hoop alleen niet dat ik andere vrouwen afschrik… Mijn bevalling ging namelijk anders dan ik van te voren had gehoopt. Toen ik 41 weken en 5 dagen zwanger was, werd ik ingeleid. Mijn vliezen werden gebroken en toen bleek dat Lotte in het vruchtwater had gepoept… Het protocol is dan blijkbaar dat je de hele bevalling aan een CTG apparaat vast moet zitten zodat ze de baby goed in de gaten kunnen houden. Ik kon dus mijn bed ook niet af….terwijl ik ondertussen erge weeën had en door de kamer wilde lopen maar dat ging niet. Vreselijk vond ik het! Toen ik 10 cm had, had ik geen goede persweeën dus werd het infuus met weeënopwekkers opnieuw verhoogd. Uiteindelijk was ik dolblij dat ze er eindelijk was!
Pauline geeft haar eerste bevalling een 9.
Atty: Het duurde lang voordat ik doorhad dat de bevalling was begonnen, ik had ‘s avonds “gewoon” rugpijn. Dit bleken later rugweeën te zijn. Dit werd in de loop van de nacht erger. In de ochtend waren ze pijnlijker, maar nog goed te doen. De weeën waren regelmatig en ik had al 5 cm ontsluiting. Om half twaalf had ik volledige ontsluiting en was de pijn het ergst, maar ik heb geen moment de behoefte gehad aan pijnstillers en ben er ook niet van in paniek geraakt. Tot het laatste uurtje was het goed te doen. Pas op het einde werd de pijn een 9.
Atty geeft haar eerste bevalling een 7.
Carmen: Mijn eerste bevalling is absoluut het pijnlijkste dat ik ooit heb meegemaakt. Omdat mijn zoon prematuur was, moest ik voortdurend aan de CTG blijven liggen waardoor ik weinig bewegingsruimte had. Verder had ik ook het gevoel dat mij alles ‘overkwam’, in plaats van dat ik er zelf actief een rol in speelde of iets over te zeggen had. Het persen duurde een eeuwigheid en ik had maanden later nog steeds soms flashbacks waarbij de rillingen me over de rug liepen. Mijn tweede bevalling was een snelle en rustige thuisbevalling. Zeker niet pijnloos, maar veel beter te doen en ik kijk er met een goed gevoel op terug.
Carmen geeft haar eerste bevalling een 10 en haar tweede bevalling een 7,5.
Emmeke: Doordat ik ditmaal wist wat me te wachten stond, kon ik me beter focussen op de verschillende fases van de bevalling en kon ik me er beter aan overgeven. Het voelde als een kans om de vorige bevalling te kunnen perfectioneren. Ik ontken niet dat bevallen pijnlijk is (zeker de laatste centimeters ontsluitingsweeën), maar dat intense gevoel van oerkracht heeft van deze bevalling wederom een prachtige ervaring gemaakt.
Emmeke geeft haar derde bevalling een 4.
Amber: Elke drie minuten een wee… en de wee zelf duurde een minuut. Dat was absoluut de ergste pijn die ik ooit heb gevoeld. Ik kon er niet omheen denken of me laten afleiden. Ik ben dan ook blij dat ik een ruggenprik kreeg, ook al vind ik het jammer dat ik mijn zoon eigenlijk pas weer voelde toen z’n hoofdje al half geboren was! De weeënpijn geef ik een 9 (de borstontsteking die ik daarna kreeg was erger), de bevallingspijn in totaal een 6.
Amber geeft haar eerste bevalling een 6.
Huyen: Mijn eerste bevalling verliep heel ontspannen. De pijn viel mij reuze mee en ik vond het een mooie badbevalling. Ik gaf de pijn een 3. Jammer genoeg was mijn tweede bevalling veel heftiger. Ik werd medisch, waardoor een badbevalling niet meer mogelijk was. Daarnaast ging het zo snel, dat het bad niet eens op tijd gevuld zou zijn. Ik belandde in een weeënstorm en wist mij geen houding aan te nemen bij de weeën. Ik dacht nog: ‘Hoe heb ik de eerste bevalling zonder pijnstillers kunnen doen?’. Voor pijnstillers was er geen tijd meer. Ondanks dat alles goed en snel verliep, hoef ik dit niet nog een keer mee te maken.
Huyen geeft haar tweede bevalling een 8.
Sigrid: Mijn eerste bevalling geef ik een 9 voor het eerste deel. Ik werd ingeleid, kreeg verschrikkelijke weeënstormen en uiteindelijk een ruggenprik omdat ik echt geen energie meer had maar de ontsluiting nog niet volledig was. Tijdens de persfase voelde ik niets, want de ruggenprik werkte nog steeds. Mijn tweede bevalling was in bad, zonder medische trucs. Ik geef deze bevalling gemiddeld een 7,5: er was een kort stukje dat ik echt heftig vond, maar het grootste deel vond ik echt goed te doen (maar het heftigste stuk – de laatste centimeter en ook de persfase – wel een 9, hoor)..
Sigrid geeft haar eerste bevalling een 9 en haar tweede bevalling een 7,5.
Het laagste cijfer dit keer gegeven is een 4 (gegeven door Emmeke en Sarinah), het hoogste cijfer een 10 (gegeven door Remie en door mezelf ;)). In totaal zijn 16 bevallingen becijferd, het gemiddelde is een 7,5 (en ligt daarmee dus bijna een punt hoger dan in de vorige Doet bevallen echt zoveel pijn?-blog).
Concluderend: elke bevalling is anders. En elke vrouw ervaart pijn anders. De een heeft van nature een hogere pijngrens, de ander verzet zich tegen de pijn en ervaart zo juist meer pijn. En natuurlijk spelen er ook factoren mee waar je geen enkele invloed op hebt: je kindje blijkt een sterrenkijker te zijn, of je moet de hele tijd verplicht op je bed liggen aan een CTG.
Van tevoren weet je dus niet hoeveel pijn je gaat lijden, zeker niet als je voor het eerst gaat bevallen. En dat kan best eng zijn. Maar stress zorgt in elk geval niet voor minder pijn… En zelfs als je (veel) pijn geleden hebt, is het toch nog mogelijk om positief op je bevalling terug te kijken. En dat gun ik elke vrouw!
*Foto’s door Ania Pawleta