Twee jaar ertussen. Een terugblik op het ideale leeftijdsverschil.

Mijn zoons schelen 2 jaar en 1 maand. Twee jaar geleden schreef ik daarover de blog Het ideale leeftijdsverschil: bestaat dat & heb ik dat? Het antwoord op de eerste vraag was ‘nee’, het antwoord op de tweede vraag was daarmee dus ‘geen idee’. 😉

Toen ik die blog schreef, was Elia 2 en Noël 0. Ik schreef toen:

‘Later lijkt het me dus vooral leuk. Maar nu, op dit moment? Als ik eerlijk ben, had een groter leeftijdsverschil mij op dit moment makkelijker geleken.’

‘Later’ leek het me leuker. En ‘later’ is nu aangebroken. Hoe denk ik er nu over? In grote lijnen hetzelfde. Ik denk: hoe kleiner het leeftijdsverschil, hoe zwaarder het in het begin is. Want: twee kleine kindjes die nog erg afhankelijk zijn, dus minder tot geen tijd voor jezelf, de hele dag voeden en luiers verschonen, kindjes die nog niet zo goed alleen kunnen spelen en dus veel geëntertaind moeten worden etc. Natuurlijk hangt het hier ook heel erg vanaf hoe makkelijk of moeilijk je baby is – en Noël was niet bepaald makkelijk (en dan druk ik het nog voorzichtig uit).

Toch denk ik, terugkijkend, dat ik een voorstander ben van een klein leeftijdsverschil. Niet dat ik zes weken na mijn bevalling alweer zwanger had willen zijn – zoals Frieke uit dit interview -, maar de ‘zware’ periode is wel relatief kort in vergelijking tot alle jaren die er nog volgen, waarin je kindjes heel veel aan elkaar hebben. Al voelt die periode wel ellenlang als je er middenin zit, dat wil ik zeker niet bagatelliseren, want ik kan het mij nog beter dan me lief is voor de geest halen. En ik ben letterlijk iedere dag nog blij & opgelucht dat ze groter zijn geworden. Dat de tijd zijn werk heeft gedaan. Dat ik nu moeder ben van een kleuter en een peuter in plaats van van een peuter en een (huil)baby.

Toen Noël net geboren was, vond Elia er niet zoveel aan. Hij vond hem wel een beetje interessant maar verder was hij vooral erg op zichzelf gericht (zoals veel kindjes die net 2 jaar zijn denk ik). Wat een wereld van verschil met nu! Elia en Noël brengen elke dag, de hele dag spelend met elkaar door. De momenten dat ze iets alleen, voor zichzelf, doen, of de momenten waarop ze willen dat ik iets met ze doe zijn op één hand te tellen.

Maken ze dan geen ruzie? Natuurlijk wel. Meestal omdat ze precies tegelijkertijd met precies hetzelfde willen spelen, of omdat een steeds wilder wordende stoeipartij uitmondt in elkaar slaan. Maar die momenten zijn in de minderheid. In de blog Beste vrienden voor altijd schreef ik al dat het mij in de vakantie was opgevallen (én meegevallen) hoeveel zij lief samen spelen. Intussen zijn we heel wat weken in quarantaine verder, en kan ik niet anders dan me gelukkig prijzen met de band tussen de broertjes.

Je hebt het allemaal niet voor het zeggen. Een klein leeftijdsverschil is geen enkele garantie voor een goede broer-broer of broer-zus band. Een groot of groter leeftijdsverschil evenmin. Maar als ik het opnieuw zou moeten doen, en als ik het helemaal in eigen hand had, dan was ik gegaan voor een nóg kleiner leeftijdverschil. Niet een verschil van tien maanden ;), maar misschien wel van anderhalf jaar. Dat lijkt me ook echt afzien. In het begin. Maar daarna pluk je er de vruchten van, daar ben ik van overtuigd. Net zoals ik nu ook al de vruchten pluk van de band tussen mijn zoons.