“Mama doen!”. Degene die het minst op me lijkt, wil het vaakst bij me zijn.
Eind 2018, dus bijna twee jaar geleden (!), schreef ik een blog over Elia en dat hij zo’n papaskindje is. Dat is hij nog steeds. Al is het nu wel minder extreem – hij vindt het ook wel prima als ik hem naar bed breng. Maar dan wel alleen als zijn vader er niet is.
Over Noël schreef ik destijds: ‘zo heeft Noël geen enorm sterke voorkeur, maar is hij van ons twee toch net iets liever bij mij‘.
Dat is inmiddels helemaal niet meer waar. Mijn jongste zoon heeft namelijk wél een enorm sterke voorkeur. Voor mij. Met de tijd is die alleen maar toegenomen. En nu is het zelfs zo ver dat hij door niemand anders naar bed gebracht ‘kan’ worden dan door mij. Natuurlijk, alles kan, en uiteindelijk gaat hij heus wel slapen, maar zonder mama gaat dat gepaard met een hoop drama.
“Mama doen!”
De kreet “mama doen!” klinkt hier veelvuldig, zeker in deze tijd waarin we allebei (papa én mama) vaak thuis zijn. Of het nou gaat om eten voor hem maken, hem verschonen, aankleden, tillen (veeeel tillen), naar bed brengen, troosten of simpelweg bij hem zijn en met hem spelen – altijd is mama de aangewezen persoon. En aangezien de kleine dictator nogal stellig kan zijn (en ik het niet zo erg vind – daarover later meer), wordt er dus ook veel door mama gedaan.
Hoe dan?
Hoe is dit zo gekomen? Heb ik iets anders gedaan dan bij Elia, of heb ik juist iets nagelaten te doen? Voor zover ik weet niet. Volgens mij heb je er als ouder dan ook weinig invloed op of je kind een papaskindje, een mamaskindje, of geen van beiden is. Wel denk ik dat we het nu in stand houden, doordat ik dus ook heel veel dingen voor/met hem doe.
De voor- en nadelen
Een mamaskindje hebben heeft voor- en nadelen. Voordelen: het is fijn om zó gewenst te zijn, om altijd ‘gekozen’ te worden, om te weten dat je hem binnen een paar minuten rustig kunt krijgen zoals niemand anders dat kan. Gek genoeg voel ik me met Noël op de een of andere manier soms minder verbonden dan met Elia, puur omdat hij zo anders is dan ikzelf ben. Wat niet wil zeggen dat ik minder van hem houd, want dat is absoluut niet zo – het is gewoon anders. Dus dat juist hij een mamaskindje is, is dan wel weer heel leuk!
En de nadelen tja, die spreken voor zich. Als ik er een keer niet ben of iets niet kan doen, is dat meteen een probleem. En ik heb niet altijd zin om een poepluier te verschonen… Gelukkig ben ik er nu 24 uur per dag, dus Noël kan zijn geluk niet op ;).