Stelling: je eerste kind nieuwe spullen geven en voor je tweede kind alles tweedehands kopen, is niet eerlijk.
Zaterdag schreef ik hier al een blog over. Omdat ik zo benieuwd was naar Carmen haar mening heb ik er een stelling over gemaakt. Ik weet dat Carmen sowieso al sneller tweedehands aanschaft dan ik, maar ik ben erg benieuwd of zij nog een mening heeft over het verschil tussen haar zoons. Dus… Carmen?
Ikzelf heb bij Kobe en Vicky totaal andere voorbereidingen op de komst van ons kindje gehad. Bij Kobe alles nieuw, bij Vicky niet. Maar is dat erg? Vicky mist niets, en ik denk ook niet dat je in spullen een kind wel of niet kunt verwennen. Het gaat voornamelijk om de aandacht die je een kind geeft. Vicky is blij, misschien nog wel trotser en blijer met Kobe zijn kleren dan met nieuwe š
Mijn reactie op de stelling is NO.
Voor onze eerste zoon hebben wij al vrijwel alles tweedehands gekocht. Van Marktplaats, op Facebookgroepen, in kringloopwinkels, op de IJmarkt of op kinderkledingbeurzen. Het enige dat we nieuw – als in nieuw uit de winkel – kochten, was zijn matras. En de namenslinger in zijn kamer. En van mijn ouders kregen we een (prijzige) Stokke Tripp Trapp stoel kado. Voor onze tweede zoon, nog een jongetje, geboren in hetzelfde seizoen, hebben we wederom niets nieuw gekocht. Alleen weer die namenslinger en een matras ;-).
Veel kleertjes die Elia gedragen heeft, waren toen al tweede- of derdehands. En zijn broertje draagt ze nu weer. Net zo lang tot ze echt afgedragen zijn. Ik vind daar niets ‘oneerlijks’ aan. Elia weet dat zijn spullen eerder van een ander kindje waren, net zo goed als NoĆ«l weet dat zijn kleren eerder van zijn broer waren. Volgens mij is het juist je taak als ouder om daar niet een ding van te maken, maar om je kinderen te leren dat het heel normaal is om de maximale gebruikersduur uit spullen en kleren te halen. Omdat dat het beste is voor het milieu. En voor de portemonnee. Omdat al het materiĆ«le uiteindelijk maar bijzaak is.
Mochten Elia en NoĆ«l later, bijvoorbeeld als pubers, hier zelf moeite mee krijgen, dan zou ik best bereid zijn om naar alternatieven te kijken of om een compromis te sluiten. Maar zo lang ik ze niet hoor klagen (en dat komt niet eens bij ze op omdat ze niet beter weten) en zo lang ik Elia zie glunderen in zijn Ajax voetbalshirt dat ik voor een euro op de kinderkledingbeurs kocht, dan denk ik: het is goed zo. Beter dan dat zelfs. Mijn zoons geven niks om ‘nieuw’, en ik zelf ook niet. Een overtuigende NO op de stelling.
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
