2 weken in quarantaine en mijn kind heeft zijn huiswerk niet gemaakt. Wat gaat er mis?

Elia is bijna vijf, en dus nog niet leerplichtig. Toch krijgt hij in deze tijden van quarantaine en Corona wekelijks een werkboekje mee van zijn basisschool, dat we keurig op 2 meter afstand kunnen ophalen. Dat doen we dan ook braaf. Daarnaast stuurt zijn juf in de groepsapp filmpjes met bijvoorbeeld knutselideeën, leest ze verhaaltjes voor en legt ze uit hoe we in kunnen loggen om ook achter de laptop te werken.

We zijn nu bijna twee weken verder sinds de scholen dicht zijn, en Elia heeft veel geknutseld. Hij heeft ook een paar filmpjes van zijn juf bekeken. Achter de laptop heeft hij nul keer gezeten – ik weet niet eens of hij dat wel kan. Werkboekje nummer 1 is voor een derde ingevuld, werkboekje 2 nog helemaal leeg. We lopen dus achter. En dat terwijl ik zelf juf ben! Wat ging er mis?

Geen schema

Overal zie ik de mooiste ‘Corona schema’s’ voorbij komen, de een nog uitgebreider dan de ander. 7.00 opstaan, 7.15 ontbijten, 7.30 tanden poetsen… Hier hebben we geen schema, nooit gehad ook. Wat doen we er dan aan om ervoor te zorgen dat onze dagen toch volgens een bepaalde routine verlopen? Vrij weinig, eigenlijk. Het gaat automatisch zo. Natuurlijk ga je ontbijten als je wakker wordt, en daarna tanden poetsen. Maar of dit om 7.30 plaatsvindt of om 8.30, dat hangt maar net af van hoe de nacht verlopen is en waar we allemaal op dat moment zin in hebben. Soms willen de jongens bijvoorbeeld eerst nog een halfuurtje spelen, en soms willen ze meteen een boterham. Allemaal prima.

Natuurlijk zijn er activiteiten die elke dag terugkomen. Spelen, zowel binnen als buiten, eten, iets aan tafel doen (kleuren knutselen, spelletje, ‘huiswerk’), tv kijken, eten, tanden poetsen. Maar ook dat is maar net wanneer wij én zij er zin in hebben. Als het mooi weer is, gaan we vaker naar buiten, als ik even wil werken achter de laptop spelen ze binnen en als ik met zijn allen iets educatiefs wil doen dan gaan we aan tafel.

Knutselen en kleuren

Voor ons werkt het goed op deze manier. Het is ontspannen, afwisselend genoeg en iedereen komt aan zijn eigen taken toe. Behalve Elia dan, die al heel veel geknutseld en gekleurd heeft, maar nog niet zo veel oefeningen gemaakt heeft uit zijn werkboekje. Waarom? Voor een deel is het laksheid van onze kant, dat wil ik best meteen toegeven. Hij heeft bij veel oefeningen hulp nodig, en hem die 1 op 1 geven is soms lastig omdat zijn kleine broertje er ook nog is en juist op die momenten aandacht wil. Maar dat is een makkelijk excuus, want natuurlijk zouden we er zelf meer moeite voor kunnen doen.

Reden nummer 2 is dat ik het zelf niet superbelangrijk vind. Misschien gek om te horen uit de mond van een juf, maar ik geloof erin dat aansluiten bij Elia’s interesse dé manier is om hem op een plezierige manier zoveel mogelijk te laten leren. Als hij geen zin heeft om een oefening uit zijn werkboek te doen, maar wél zin heeft om te kleuren op nummer, dan denk ik: doe dat dan maar lekker. Daarvan leert hij immers ook iets, en van tekeningen voor zijn vriendjes maken en daar vervolgens hun namen op schrijven ook. En van kleuren mengen en bolletjes tellen ook. Het een is naar mijn mening op deze leeftijd niet belangrijker dan het ander. Soms doen we een educatief spel met letters, soms doet hij een rollenspel met zijn broertje.

Was Elia ouder geweest, of had hij een oudere broer of zus gehad, dan zag het er natuurlijk heel anders uit. Maar voor nu rommelen we maar wat aan. Ik denk dus ook niet dat er iets ‘mis’ gaat als het werkboekje maar half ingevuld is. Het komt vanzelf wel een keertje. Of niet.