Politieagent, scheidsrechter, zuster, kok, juf. Mama is alles.

Laatst schreef ik een blog over de rollenspellen die mijn zoons doen. Toen bedacht ik me: eigenlijk ‘speel’ ik zelf ook allemaal rollen gedurende de dag. Namelijk deze:

Politieagent

Ik heb nog net niet zo’n fluorescerend hesje aan, maar soms voel ik me echt een politieagent of verkeersregelaar. Als we bijvoorbeeld willen oversteken en de jongens niet opschieten (dat doen ze sowieso nooit eigenlijk) en ik dan soort van op het zebrapad ga staan om ervoor te zorgen dat auto’s ons zien. Overigens zou ik best een temperamentvolle verkeersregelaar zijn, want ik scheld mensen die te hard rijden gewoon uit ;). Politieagent ben ik verder de hele dag door: ik bewaak de vrede, ik kom in actie bij overtredingen, ik geef passende straffen (meestal).

Scheidsrechter

En soms ben ik ook scheidsrechter. Zowel op het hockeyveld als daarbuiten. moet ik vaak beslissen wiens fout het was / wie er begonnen is. Dat is niet altijd makkelijk te bepalen omdat ik het soms niet zag en omdat beide partijen elkaar de schuld geven. Thuis heb ik nog net geen fluitje, maar misschien is het niet zo’n slecht idee om daarmee te beginnen (grapje natuurlijk, ik zou gek worden van dat schelle geluid in mijn woonkamer…).

Zuster

Als de kinderen ziek zijn of pijn hebben, ben ik (tijdelijk) zuster. Al ben ik denk ik niet een hele goede. Zo kwam ik er pas een paar weken geleden achter dat je een kind van vier jaar geen zetpillen meer hoeft te geven maar dat er kauwtabletjes met sinaasappelsmaak bestaan (dat had iemand me ook wel eerder mogen vertellen!), en zo bluf ik vaak een eind in de rondte. Toen Elia een keer in bed lag en klaagde over oorpijn – die volgens mij best meeviel – zei ik: “Weet je wat helpt bij oorpijn? Als je je arm ernaast legt en dan héél stil blijft liggen.” Het werkte.

Kok

Online zag ik een meme waar de volgende tekst bij stond: I would give my life for you but I don’t feel like making you dinner. Daar moest ik wel om lachen – zo is het soms precies. Maar ja, die boterhammen smeren zichzelf niet en een kleuter vragen om pasta te koken is ook nog een stapje te ver. Dus ben ik elke dag hun privékok. Een ondankbare taak, want niet zelden krijg ik, na me een halfuur uitgesloofd te hebben in de keuken, als eerste te horen: “Ik ga dat allemaal niet eten.” Overigens heb ik niks te klagen hoor (los van dit soort opmerkingen) want de jongens zijn allebei goede eters.

Juf

‘Wat komt er na twaalf?’, ‘Slapen vissen met hun ogen dicht?’, ‘Is dit de P van papa?’. Niet alleen beantwoord ik Elia’s vragen (mits ik het weet dan – ik blijk weinig kennis te hebben van het zeeleven onder water…), maar ik stel hem ook vragen. Of we oefenen samen aan tafels met letters herkennen en schrijven. Behalve wanneer ze slapen, zijn kinderen voortdurend bezig met leren. Van spelen leren ze, maar net zo goed van observeren. Wat jij doet en zegt, en wat andere mensen doen en zeggen. Daarom heb je (als juf, maar ook als ouder) ook een voorbeeldfunctie. Natuurlijk heb ik wat beroepsdeformatie die ervoor zorgt dat ik soms tegen mijn kinderen exact hetzelfde zeg als tegen mijn leerlingen, maar ik vind het ook gewoon leuk om bewust educatieve activiteiten met ze te doen.

Acteur

Politieagent. Scheidsrechter. Zuster. Kok. Juf. Het zijn maar enkele voorbeelden van rollen die je vervult als moeder (of vader). Je bent namelijk ook nog personal assistant, schoonmaker, leverancier enz. Maar bovenal ben je acteur. Wij ouders acteren de hele dag door. We doen alsof we iets Heel Erg Belangrijks gaan doen terwijl we daarmee bedoelen dat er tanden gepoetst moeten worden, we doen alsof we zelf nog nooit zoiets lekkers geproefd hebben als gekookte wortels, we doen alsof we om 19.00 zo moe zijn dat we echt willen slapen, we doen alsof de chips (helaas, alweer) op zijn. We doen alles, en we vervullen deze rollen met verve. Eigenlijk zijn we dus vooral… superhelden.