‘Beste vrienden voor altijd.’ Hoe gaat het nu met de band tussen de broers?

Afgelopen week hadden Elia en ik vakantie (lang leve werken in het onderwijs – altijd tegelijkertijd vakantie met je kind!). Dat betekent dat ik heel veel tijd met mijn beide zoons heb doorgebracht, nog meer dan in een ‘normale’ week, want dan breng ik alleen alle middagen met ze allebei door, dus vanaf 14.00.

Wat mij deze week het meest is opgevallen (én meegevallen), is hoe goed en lang ze samen kunnen spelen. Waar de verhouding lief samen spelen versus ruzie maken eerst ongeveer 70-30, of later 80-20 was, daar was die de laatste paar dagen echt 90-10. Minstens. Misschien wel 95-5. Ik heb het niet getimed, maar er zijn in totaal letterlijk uren voorbij gegaan waarin ik zat te werken, een boek las, aan het opruimen/schoonmaken was of iets anders deed terwijl zij alleen maar met elkaar speelden. Met auto’s, Playmobil of hun eigen fantasie(rollen)spellen, zoals een boekenwinkel beginnen en elkaar boekjes verkopen door te betalen met tissues…

Of ik überhaupt in de buurt was, deed er dan ook niet toe. En waar er vroeger wel eens periodes waren waarin ik alleen maar telkens politieagentje aan het spelen was (“Nee, niet slaan!“, “Hij had het eerst, geef dat eens terug“, “Als jullie er niet samen mee kunnen spelen dan pak ik het af” etc.), daar had ik deze vakantie meerdere momenten waarop ik me verveelde (!). Een ongekende luxe!

“Wij zijn beste vrienden voor altijd.” Ik weet niet of die zin uit een kinderserie op Netflix komt of dat Elia hem zelf bedacht heeft, maar hij zegt het wel vaker tegen Noël. “Ja toch?“, voegt hij er dan aan toe, waarop Noël blij en vol overtuiging “ja!” antwoordt. Dat vind ik zó enorm lief. Op zulke momenten ben ik dan meer dan normaal gelukkig met mijn besluit (voor zover je het zo kunt noemen – het moet je natuurlijk wel gegeven zijn) om meer dan 1 kind te krijgen.

Handig hulpje

Los van dat ze elkaar bezighouden en ik zo meer tijd voor mezelf heb, helpen Elia en Noël me ook op andere manieren met elkaar. Toen Elia laatst bijvoorbeeld de halve bank ondergekotst had (#truestory #momlife), was het Noël die mij boven kwam halen. “Mama! Elia spugen! Elia veel water spugen!“, riep hij, waarop ik Elia terug hoorde roepen: “Het is geen water Noël! Het is iets anders!“. Toen wist ik wel hoe laat het was… Was Elia op dat moment alleen geweest, dan was hij waarschijnlijk zo geschrokken van wat hem overkomen was dat hij misschien wel was gaan huilen, maar niet per se mij meteen geroepen had.

Andersom is Elia vaak een veel grotere hulp voor mij dan hij zelf beseft. In sommige opzichten is hij ook een betere opvoeder, al is hij dat natuurlijk niet, en al waak ik er wel voor om hem als ‘oppas’ voor zijn broertje te gebruiken (hij is zelf immers ook nog maar klein). Maar hij observeert bijvoorbeeld wat ik doe wanneer Noël huilt, en past dat dan zelf ook toe. Vooral in zijn kleine broertje afleiden is hij erg goed, beter dan ikzelf. Toen Noël laatst na het boodschappen doen niet meer mee naar huis wilde (hij wilde niet op de fiets maar ook niet lopen en ook niet getild worden…), zei Elia ineens: “Noël! Wil je op mijn grote kinderstoel achter op de fiets zitten?” Dat wilde Noël wel. “Dan ga ik wel lopen, mama,” zei Elia, waarna ik hem heb gecomplimenteerd met dit slimme en bijzonder lieve idee. Of hij zoiets oppert omdat hij niet wil dat zijn broertje verdrietig is of omdat hij gewoon geen zin heeft in drama, weet ik niet. Maar feit blijft dat het mij in elk geval heel goed uitkomt.

Toen ik Elia eens vertelde dat er ook kindjes zijn die geen broertje of zusje hebben, vond hij dat niet leuk voor die kindjes. “Maar ik heb Noëlika!“, zei hij (zo noemt hij hem vaak, het is zijn zelfbedachte koosnaampje – hij noemt hem trouwens ook wel eens ‘korfje’ of ‘babykorf’? Geen idee waar dat vandaan komt…).

Ja lieverds, jullie hebben elkaar.
Beste vrienden voor altijd.