De natuurlijke bevalling is verleden tijd… say what!

“Het lichaam van een vrouw is eigenlijk steeds minder geschikt geworden om een kind te baren. […] We moeten af van het automatisme van de vaginale bevalling,” zegt aanstaand hoogleraar gynaecologie Bas Veersema.

De Volkskrant zorgde voor veel ophef met dit artikel. Op zich begrijpelijk als er veel vrouwen zijn die streven naar een natuurlijke bevalling én er dus kritisch wordt gekeken naar de vrouwelijkheid van het lichaam. Ook ik was er even stil van. Met twee ‘normale’ redelijke bevallingen weet ik niet wat het is om hier afstand van te moeten doen. Maar dat ik het gevoel had dat mijn kinderen (en ik) ons in mega bochten moesten wringen om het eruit te krijgen, dat was zo. En ook hoor ik steeds meer ‘het ging niet op de normale weg’-verhalen… Dus ik zie wel in waarom dit een issue is. Is het vrouwelijk lichaam over honderd jaar hier nog steeds voor gemaakt?

De mens is geboren om zich voort te planten. So far zit dat erg diep ingebakken. Nu nog wel. Als er onderzoek naar voren komt waaruit blijkt dat het vrouwelijk lichaam steeds minder gemaakt is om te baren, zegt dat iets over het doel dat we hebben op deze wereld. Is ons lichaam zich aan het aanpassen juist omdát we meer weten, meer alternatieven hebben zoals de keizersnee? Of wil ons lichaam ons iets vertellen (het is klaar met de mensheid, stop met produceren!)?

Wat Veersema nog meer aangeeft is dat een bevalling een enorme aanslag op het lichaam van een vrouw is (joh):

‘Het lichaam van een vrouw is eigenlijk steeds minder geschikt geworden om een kind te baren, daar kan ze lichamelijk en psychisch zelfs door getraumatiseerd raken.’

Toen de mens rechtop ging lopen, werd het – zo vertelt Veersema – bekken smaller en kreeg het een andere vorm. Daardoor heeft het geboortekanaal een kromming gekregen. De ingang en de uitgang staan loodrecht op elkaar, het kind moet tijdens de baring een draai maken. Tegelijkertijd zijn we ook nog eens slimmer geworden: Het hoofdje van baby’s is zo groot geworden dat de ruimte in het bekken nog maar net toereikend is om het erdoor te laten. Wow (!), dit wist ik niet…

Kortom, ons lichaam (van vrouwen) kan een bevalling steeds minder goed aan. Maar is dat echt zo? We veranderen lichamelijk, onze bouw, maar ook onze mentale staat. En die laatste is niet heel onbelangrijk. Zeker niet in deze wereld waarbij juist Mindful, Zelf, Natuurlijk en Zonder medicatie allemaal hoog in het vaandel staan.

Onze moeders, onze grootmoeders, allemaal hebben ze vaginaal hun kinderen gebaard, zo hoort het gewoon te gaan. Dat is het beeld. Dat het lichaam verandert en het onderzoek hiernaar ook, kan helpen dit ook op die manier goed te verwerken. Het ís dus niet erg om hulp te krijgen en het minder natuurlijk te laten gaan. Mijn mening? Per moeder en dus ook per lichaam kan dit verschillen. Laat dokters en verloskundigen de moeilijkheden wel onderzoeken en snappen, maar beoordeel elke moeder weer als een apart geval…

Veersema vertelt verder in zijn artikel over de bekkenproblemen, die veel van ons kennen, en het mentale trauma dat veel vrouwen oplopen na een bevalling. In zijn artikel geeft Veersema zijn eigen mening. Ook de interessante reacties van medische collega’s en  Verloskundigen zijn erg leuk om te lezen. Nog veel te ontdekken in bevalland in elk geval!