“Verdrinken die hap.” De bizarste discussie die ik ooit over mijn kind voerde.
“Verdrinken die hap”.
Zij, een klein vrouwtje op leeftijd, mompelde het. Ze zei het niet in mijn gezicht, maar wel hard genoeg zodat ik het kon horen terwijl we elkaar passeerden in het gangpad van de supermarkt. Over wie ze had, kon ik ook wel raden, want in de kinderwagen duwde ik een krijsende Noël voort. Mijn woedende dreumes middenin een enorme driftbui, die desalniettemin niet dood gewenst (!) hoeft te worden. Nooit. Door niemand.
Heel even overwoog ik het te laten gaan en net te doen alsof ik het niet gehoord had. Ik ben immers geen voorstander van ruzie maken over het algemeen, en ook niet en plein public en in het bijzijn van mijn kind(eren). Maar ik vond dit zó ver gaan dat ik onmogelijk niet kon reageren.
“Wat zei u?”, vroeg ik. Benieuwd of ze het in mijn gezicht durfde te herhalen… dat deed ze niet, maar ze deed ook niet alsof ze niets gezegd had.
“Hou dat kind in bedwang,” zei ze. Ik was zo beduusd dat ik een beetje moest lachen.
“U heeft zeker geen kinderen?”, vroeg ik.
“Jawel,” zei ze, “twee.”
Oké… interessant… Mevrouw is vast vergeten hoe die zich gedroegen toen ze 2 jaar waren.
“Maar,” zo ging ze verder, “het is aan de ouder om er iets aan te doen.”
Dit vond ik wederom best grappig. Alsof ik niet al van alles had geprobeerd. Alsof ik ‘zomaar’ besluit om mijn woedende, spartelende kind vast te binden in de kinderwagen en hem stoïcijns te negeren. Alsof daar niet allerlei stappen en handelingen aan vooraf zijn gegaan. Alsof ik niet mijn best gedaan heb om dit voor iedereen (inclusief Noël zelf en de rest van de mensen om ons heen) zo vreedzaam mogelijk op te lossen. Noël schreeuwde ondertussen verder, wat het moeilijk maakte om de vrouw überhaupt te verstaan (wat dan ook wel weer ironisch is…), maar ze voegde er nog een paar zinnen aan toe over opvoeden en ‘anders maar thuisblijven’.
Tegen die tijd had ik geen zin meer om langer door te gaan met een discussie waarin we het nooit eens zouden worden, dus zei ik maar dat alle kinderen driftbuien hebben, dat ik zelf wel weet wat ik doe omdat ik zijn moeder ben, en dat ik mijn twijfels had over haar eigen opvoeding als ze dacht dat je het kon maken om zulke dingen tegen onbekenden te zeggen. Dat laatste was wellicht niet mijn sterkste argument, maar de gemoederen waren inmiddels ook bij mij hoog opgelopen.
Thuis dacht ik er (natuurlijk) nog meer over na. Had ik iets anders kunnen doen? Ja, drie dingen:
- Ik had Noël kunnen omkopen met chips of chocola, dan was hij dat wellicht wel gaan eten en was hij dus gestopt met schreeuwen. Of…
- Ik had hem een klap kunnen geven. Dan was hij waarschijnlijk alleen van pure verbazing al gestopt met schreeuwen. Of…
- Ik had thuis kunnen blijven uit angst voor een driftbui. Dan had ik zeker geweten dat niemand er last van gehad had behalve ikzelf.
Het spreekt voor zich dat ik niet voor een van deze opties gegaan ben.
Had ik, als ik het opnieuw had moeten doen, iets anders gedaan? Nee. Volgens mij moet je als moeder leren om met zulke driftbuien om te gaan op een manier die bij jou (en bij je kind) past, waarbij je ook moet leren om je niets aan te trekken van de (sterke) mening van omstanders. Als kind moet je leren dat sommige dingen nu eenmaal zo gaan, ook al wil je dat (op dat moment) niet. En als toevallige voorbijganger moet je leren om – als je niets aardigs of bemoedigends wilt zeggen – je mond te houden. Als je het niet beter kunt maken, maak het dan in elk geval ook niet erger. En niemand maar dan ook niemand kan zo over mijn kind praten zonder een weerwoord te verwachten. #doeslief, online én in het echte leven.
*Foto’s door Ayla Maagdenberg
Lekker verdraagzaam weer. ^^ Neem lekker jouw ruimte in hoor en voed je kind vooral op zoals jij dat wil zonder hem om te kopen of hardhandig te worden. Als die vrouw een probleem heeft met het kabaal, kan ze die dag misschien zelf beter een dagje thuisblijven, of de supermarkt voor zichzelf afhuren. Het geluid van een krijsend kind is ook niet mijn favoriete geluid in de wereld en aan de andere kant kan ik mij ook heel goed voorstellen dat mensen niet heel gecharmeerd zijn als ik met de beagle van mijn vriend buiten wandel terwijl dat beestje in een ontzettende blaf-bui is. Dus inderdaad: doe gewoon lekker lief voor elkaar. Het kan nou eenmaal (lang) niet altijd perfect zijn.
Dank voor je lieve reactie! En nee, gehuil of gekrijs is ook niet mijn favoriete geluid, net als geschreeuw of luid geblaf of motoren of heel harde muziek of cementwagens, maar die horen nou eenmaal ook bij het dagelijks leven (soms)