Stelling: bevallen doe je samen
Ja…
Hij: tijdens een bevalling houdt hij je hand vast bij een stevige wee, hij haalt een glas water, belt de verloskundige of rijdt jou naar het ziekenhuis. Hij (in mijn geval ‘hij’) vraagt hoe het met je gaat, masseert eventueel je onderrug, brengt je in je rolstoel naar de lift, haalt een kruik of een suikerloze Sultana als het al lang heeft geduurd. Hij ademt mee, soms vangt hij de baby op, hij knipt de navelstreng door, hij krijgt tranen in zijn ogen als hij zijn kind voor het eerst ziet, ook kan hij nog net even wat rust pakken tot de 4 centimeter aanbreekt, hij kan nog wel avondeten als hij trek heeft tijdens de bevalling en kan nog bellen en laatste dingen regelen voor de baby er is.
Zij: Als vrouw draag je 9 maanden (soms minder) een baby bij je, je voelt de baby klaar worden voor de wereld, je bent/wordt of was misselijk, je voelt dat er weer een wee komt, je twijfelt of het al begonnen is (voor de bevalling), je kan niet meer slapen, je moet letten op wat je eet tijdens de bevalling (want alles moet er weer uit), je moet ontspannen zijn ondanks de pijn (want dat zegt iedereen), je bent panisch aan het klokken om te kijken of er een ritme in zit. Ook klimt de pijn tot je hoogste pijngrens, je moet proberen te blijven ademen ondanks de pijn, je vagina scheurt (bijna) uit, je hoofd denkt ‘ik kan niet meer’, je gaat over je échte grens te gaan (dat denk je in ieder geval) ook al kun je het proces niet meer stoppen, je moet de moeilijke beslissing maken over of je medicatie wilt of niet.
Toch: Mijn reactie op de stelling is NO, bevallen doe je niet samen. Je wordt als vrouw gesteund door je partner en zonder je partner bevallen zal mentaal loodzwaar zijn, maar toch denk ik dat je het aan zou kunnen. Je bent samen bij de bevalling aanwezig en je partner is ook echt misbaar op dat moment, maar de bevalling dóé je toch echt als vrouw… Net als die hele zwangerschap…
Ik zag deze quote op een flyer waarin reclame gemaakt werd voor een bevallingscursus voor vrouw én man. De partner is tijdens een bevalling immers onmisbaar, zo mogelijk nog belangrijker dan de verloskundige. Althans, dat wilde die flyer ons doen geloven.
Mijn ongezouten mening: ik vind dat klinkklare onzin. Van een zin als ‘wij zijn zwanger’ krijg ik de rillingen. Wij zijn helemaal niet zwanger. Wij geven niet dagelijks over, wij komen niet 15 kilo aan, wij hebben geen rug- en bekkenklachten. En wij gaan al helemaal niet bevallen. Er is maar 1 persoon aan het bevallen, en dat is de vrouw, de moeder in spé. Als ik dan toch nog iemand moet noemen die een belangrijke rol speelt, dan is het a.) de baby en b.) de verloskundige.
Denk ik dan dat je het (bevallen) net zo goed in je eentje kunt doen? Nee hoor, dat ook weer niet. Mijn vriend was aanwezig bij mijn beide bevallingen en ik heb zijn steun (helpen, meezuchten, aanmoedigen, masseren, mentale support) absoluut als fijn ervaren. Ik geloof wel dat ik het zonder hem zwaarder gehad had, al was het maar omdat ik dan minder kalm was geweest. Mijn moeder daarentegen werkte eerder tegen dan mee… maar onmisbaar zou ik hem ook weer niet noemen. En dat is eigenlijk maar goed ook, want stel je voor dat hij er om 1 of andere reden niet bij had kunnen zijn. Dan is het juist prettig om te weten en erop te kunnen vertrouwen dat je – als alles goed verloopt – niemand nodig hebt, alleen jezelf. Want bevallen, dat doe je zelf. Maar dat is dan weer niet zo’n pakkende slogan voor een partnerles bij zwangerschapsyoga…
Andere stellingen waarover wij onze mening gegeven hebben:
