Stelling: tuigjes zijn voor honden, niet voor kinderen
Tot ongeveer een jaar geleden had ik zonder enige twijfel YES op deze stelling geantwoord. Ik vond het geen gezicht, zo’n kind dat ‘uitgelaten’ werd. Bijna een schending van vertrouwen vond ik het ook, alsof je je kind zijn eigen bewegingsruimte niet gunt. En ik vond het eigenlijk ook iets voor luie ouders (net als een speen dus). Leer je kind gewoon dat hij moet luisteren…
En toen bleek mijn jongste zoon een wegloper. Hij loopt niet weg uit ongehoorzaamheid (nou ok, deels ook…), maar vooral uit nieuwsgierigheid. Hij wéét dat hij op mij moet wachten, hij wéét dat hij niet zomaar mag oversteken, maar in zijn enthousiasme vergeet hij soms alles als hij buiten is. Vorige week ging ik boodschappen met hem doen. Ik had de kinderwagen mee, en Noël (2,5 jaar) was op zijn loopfiets, waarop hij behoorlijk hard kan gaan. Op de terugweg ‘fietste’ hij een stuk voor me uit. Hij was al verder weg dan me lief was, zeker een meter of tien, dus ik riep hem terug. Meestal werkt dat, maar in dit geval niet. Vrolijk fietste hij verder – zo de straat op, waar toevallig net een auto aan kwam.
Toen heb ik het tuigje overwogen. En dat was niet de eerste keer. Inmiddels luistert hij ineens weer een stuk beter (terwijl ik niet anders ben gaan doen), dus ik denk niet dat ik er daadwerkelijk een aanschaf. Maar op de stelling zeg ik in elk geval NO: een tuigje kan ook best voor een kind. Safety first… En pedagoog Bas Levering is het met mij eens. Overigens zag ik eens een moeder met een drieling (!) aan een tuigje. Dat vond ik niet meer dan logisch…
Als ik ouders zie lopen met een tuigje rond de middel van hun kind, een lijn er aan vast, denk ik vaak: ‘ah neeeeeeeee, dat is sneu!’ Toen Carmen aangaf dat ze erover twijfelde een tuigje voor Noël te willen, omdat hij steeds vaker wegrent en laatst de straat op sprintte, begon ik te twijfelen. Als iemand die dichtbij mij staat zo’n keuze maakt, stap ik vaak af van de gedachte dat iets een gekke keuze is. Want: als zij hier voor openstaat en het is iemand die ik graag mag, msischien is de keuze dan zo gek nog niet.
Maar nee, Carmen heeft me hier niet van kunnen overtuigen. Een tuigje is natuurlijk erg aanlokkelijk omdat je op die manier gevaarlijke situaties voorkomt. Anderzijds denk ik écht dat je je kind duidelijk moet proberen te maken dat zoiets gevaarlijk is en ben ik dus bang dat – door aan een touw te trekken – er nog veel gevaarlijkere situaties voorbij komen zodra je van het tuigje af wil komen. Mijn idee is dat kinderen dan later denken; als ik iets wil doen, word ik toch wel teruggetrokken. De intrinsieke motivatie van een kind om de weg niet op te rennen is dan ver te zoeken.
Het je kind proberen uit te leggen en hem – écht streng en duidelijk – uitleggen waar het gevaar inschuilt in bepaalde situaties, lijkt mij vele malen belangrijker dan het jezelf ‘comfortabel’ maken met een tuigje. Want, tja, het letten op je kind in lastige situaties is natuurlijk moeilijk, maar onvoorkomelijk. Ik denk dan ook dat een tuigje uitstel van deze opvoeding betekent. Op een gegeven moment moet hij het toch gaan snappen… Wat voor een kind van bijna drie natuurlijk nog erg lastig is, maar niet onmogelijk.
Mijn reactie op de stelling is YES, een tuigje is voor een hond, niet voor een kind.