Meten met twee maten. Een vader met een draagzak is een held, een moeder is een… moeder.

Ik heb echt al zo vaak complimenten gehad van onbekenden in het winkelcentrum, aldus mijn vriend.

Die complimenteerden hem dan bijvoorbeeld met de manier waarop hij met een driftbui omging, of simpelweg voor het boodschappen doen met twee jonge kinderen. Dingen die ik dagelijks doe, maar waarvoor ik letterlijk nog nooit een compliment van een onbekende heb gekregen.

Hoe kan dat? Hoe kan het dat wij exact hetzelfde doen, en dit bij hem als een goede, knappe of bijzondere prestatie wordt beschouwd, terwijl het bij mij de normale gang van zaken is? Hoe kan het dat hij bemoedigende woorden hoort wanneer hij niet toegeeft wanneer de kleuter om iets zeurt, en ik geërgerde blikken wanneer ik datzelfde jongetje ook niet meteen rustig krijg?

Dit is natuurlijk gechargeerd: hij krijgt niet altijd complimenten, en ik niet altijd commentaar. Maar over het algemeen is de manier waarop omstanders reageren op een moeder met haar (jonge) kinderen toch echt anders dan op een vader. Hoe kan dat? Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik vermoed dat het hier iets mee te maken heeft…

Nieuwe tijden

Een compliment kreeg mijn vriend van een wat oudere vrouw. Goed hoor, dat je dit doet, zei ze, toen hij boodschappen deed met een baby in de draagzak en een peuter op zijn loopfietsje. In haar ogen was hij waarschijnlijk bijzonder omdat de rollen in haar tijd, toen ze zelf kinderen had, veel vastomlijnder waren: de man werkt en zorgt voor het financiële onderhoud, de vrouw zorgt voor de kinderen, het huishouden, en de boodschappen. Gelukkig begint dat nu te verschuiven, al is het nog steeds zo dat het merendeel van de mannen meer werkt of blijft werken wanneer de kinderen er zijn, terwijl een groter gedeelte van de vrouwen parttime of minder uur gaat werken. En daar vind ik ook niets mis mee, zolang het in overeenstemming gebeurt en beide partijen oké zijn met de rolverdeling.

Mama is alles

Los van het feit dat een man die op een doordeweekse dag boodschappen doet met zijn kinderen blijkbaar een bijzonder fenomeen is of kan zijn (het is ook gewoon vertederend, een man met een klein babietje… zucht…), denken mensen volgens mij ook dat een moeder beter is met haar kinderen. Wat dan weer (en niet helemaal onterecht) gebaseerd is op het feit dat zij de meeste tijd met ze doorbrengt. Dat ik een krijsende dreumes die demonstratief op de grond gaat liggen in het gangpad van de AH – want ja, dat doen ze echt… – in bedwang houd en ook kalmeer, zou mij dus gemakkelijker af moeten gaan dan ‘de man’. Omdat ik het vaker doe, en omdat ik ze als moeder misschien beter ken/aanvoel.

Het zijn allemaal veronderstellingen, ook van mij. Ik weet niet wat de omstanders echt denken wanneer ze zulke dingen zeggen, en ik weet ook niet of andere vaders en moeders dezelfde ervaring hebben als wij.

Wel pleit ik voor een nieuwe manier van een dergelijke situatie bekijken. Volgens mij zijn er twee mogelijkheden, waarbij mijn voorkeur uitgaat naar de tweede ;):

1. Hij is geen held, hij is ‘gewoon’ een vader, net zoals ik ‘gewoon’ een moeder ben.
2. Hij is een held. Maar ik ben dan net zo goed een held.

*Foto’s door Ayla Maagdenberg