“Hij hoort gewoon bij ons, voor altijd” – Charlotte (40) is pleegmoeder

De maand december staat in het teken van saamhorigheid, van naastenliefde en van grote gebaren. Charlotte deed dat – niet omdat het december was, maar omdat zij en haar man graag iets voor een ander wilden betekenen. In 2016 openden zij namelijk hun huis en hun hart voor hun pleegzoon, die (in elk geval) tot zijn achttiende bij hen zal blijven. In het interview vertelt Charlotte over het traject dat zij met haar gezin doorliep en over de mooie, maar ook de pittige kanten aan het hebben van een pleegkind. Ook op haar Facebookpagina deelt zij geregeld anekdotes.

Om privacyredenen worden er geen namen van kinderen genoemd en komen zij ook niet herkenbaar in beeld.

1. Kun je iets over jezelf vertellen?
Ik ben Charlotte, 40 jaar. Ik ben al 17 jaar getrouwd met Marco en wij hebben samen 2 zoons van 14 en 12. Sinds oktober 2016 hebben wij een pleegzoon, die wordt nu bijna 8. Ik heb tot juni 2016 gewerkt als groepsleerkracht in het basisonderwijs. Daarna ben ik bij mijn man op zaak gaan werken als financieel medewerker.

2. Hoe/wanneer kwam je voor het eerst in aanraking met pleegzorg?
Marco en ik hadden lang geleden afgesproken dat we er ‘ooit iets mee zouden gaan doen’, omdat het ons mooi leek om iets voor een ander te betekenen, maar we hadden nooit echt actie ondernomen. Tot januari 2016. Toen had Marco een informatiepakket aangevraagd en zijn we naar een informatieavond bij Juzt in Breda gegaan.

3. Dacht je meteen ‘dat is iets voor ons’ of hoe ging dat? Zaten je partner en jij op 1 lijn?
Haha; helemaal niet! Na deze avond zag ik het helemaal voor me: ‘Wij worden een pleeggezin!’ Maar Marco dacht daar anders over: ‘Dit gaan we dus echt nooit doen!’. We hadden alles wat er die avond op ons afkwam dus echt heel anders ervaren. Na een aantal gesprekken besloten om ons toch in te schrijven voor de cursus. Die is namelijk geheel vrijblijvend. Tijdens en na die cursus zit je nergens aan vast. We spraken af dat daarna wel verder zouden kijken. Na afloop van de cursus waren we het wel eens: Wij willen een pleeggezin worden.

4. Wat vonden je kinderen ervan?
We hebben onze kinderen vanaf het begin in het traject meegenomen. We hebben verteld waar we mee bezig waren en waarom. Zij vonden het prima; hielpen enthousiast mee met het leegruimen en in orde maken van de slaapkamer voor het pleegkind. Toen alle voorbereidingen getroffen waren, werden ze zelfs ongeduldig, omdat we moesten wachten; “Komt er nou nog een kindje of hoe zit dat?”
Ze stonden er echt voor open, ook al wisten ze absoluut niet wat hen te wachten stond. Vanaf dag 1 werd namelijk alles anders en dat was best ingrijpend voor ze. Maar ze hebben hem echt vanaf de eerste dag met open armen en een hart vol liefde ontvangen; ze zien hem echt als broertje.

5. En hoe reageerde jullie omgeving?
Onze familie en vrienden waren erg geïnteresseerd en positief. Ze zijn ook mee geweest naar een cursusavond, zodat ze vragen konden stellen en een beetje een beeld konden krijgen van wat er zou gaan gebeuren. En vanaf de allereerste dag dat onze pleegzoon bij ons kwam, hebben zij hem behandeld als onze eigen kinderen. Zij staan ook altijd voor ons klaar om naar ons te luisteren en ons te steunen. En ze nemen regelmatig even de zorg voor hem van ons over. Dat is echt fantastisch: zonder hen hadden we dit echt nooit kunnen volhouden.

6. En dan… hoe begint zo’n traject?
Wij hebben dus een cursus gevolgd bij Juzt, de pleegzorgorganisatie waar wij ons bij aangemeld hadden. Tijdens de cursus wordt er van alles besproken en uitgespeeld waardoor je bewust wordt gemaakt van de ervaringen en situaties waar pleegkinderen mee te maken hebben gehad en waar jij als pleegouder rekening mee moet houden. Je krijgt informatie over hechting, loyaliteit en natuurlijk over het contact met de ouders van het kind. Er werd ons duidelijk gemaakt dat het heel belangrijk was dat het pleegkind zoveel mogelijk door dezelfde opvoeders opgevangen zou worden en dat het niet naar 3 verschillende adressen mocht worden gebracht als wij moesten werken. Dat was voor ons geen probleem; ik was minder gaan werken en wij hadden maar 1 dag opvang nodig. Na de cursus hadden we een aantal gesprekken met de matcher, dat is degene die voor elk pleegkind een zo passend mogelijk gezin zoekt, en wij mochten onze voorkeur aangeven. Wij wilden graag een kindje opvangen tussen de 2 en de 4 jaar. Bewust een aantal jaar jonger dan onze eigen kinderen, zodat de band tussen hen niet zou veranderen.

7. Kun je de eerste kennismaking met jullie pleegzoon beschrijven?
Op een vrijdagmiddag ging om 15.00 de bel; Er stond een jongetje van 4 voor de deur samen met een pleegzorgbegeleider. Hij had 2 tassen en een knuffel bij zich. Toen wij de deur opendeden en hem begroetten, stelde hij zich voor en liep zo naar binnen. Wij hadden van te voren een hotwheel baan neergezet. Hij ging erbij zitten en begon ermee te spelen, samen met onze eigen kinderen. Na ongeveer een uurtje ging de begeleider weg en waren wij alleen met een totaal onbekend jongetje wat aan onze zorg was toevertrouwd. Die avond aten we frietjes, omdat we dachten dat hij dat wel zou lusten. En na het eten ging hij gewoon naar bed. Dat vond ik heel heftig; hij was in een vreemd huis, bij vreemde mensen en hij ging gewoon slapen… Dat kon ik niet bevatten, dat vond ik zo triest; ik heb in de keuken echt staan huilen.
Hij sliep de hele nacht door. Om 6 uur hoorde ik hem hoesten, maar hij riep ons niet. Ik vroeg me af of hij onze namen nog wist. Ik ging naar hem toe en vroeg of hij bij ons wilde liggen. Dat wilde hij wel; na even draaien viel hij tussen ons in gewoon weer in slaap…..

8. Nemen jullie alle beslissingen omtrent zijn opvoeding zelf of moet je dat bespreken of verantwoorden?
Wij mogen gewone, alledaagse dingen zelf beslissen, maar we bespreken bijna alles met de pleegzorgbegeleider en hebben ook regelmatig contact met de medewerker van jeugdzorg. Officieel is zijn moeder nog voogd, dus voor therapie of reizen naar het buitenland hebben we toestemming van moeder nodig.

9. Wat is het mooist of leukst aan het hebben van een pleegkind?
Het heeft ons leven enorm verrijkt. Er is een totaal onbekend kind in ons gezin gekomen; iemand waarmee we geen bloedband hebben, geen DNA delen, en wij zijn met elkaar in staat gebleken om hem een veilige plek te bieden en hem liefde te geven. Hij heeft zijn draai bij ons gevonden; hij voelt zich thuis en hoort erbij. Ik ben heel trots op mijn eigen kinderen dat zij dit met ons voor elkaar hebben gekregen en daar ben ik heel dankbaar voor. Zonder hen was het ons nooit gelukt.

10. En wat het moeilijkst of uitdagendst?
Onze pleegzoon heeft een verleden waar wij geen deel van hebben uitgemaakt. In die periode is zijn basis gelegd. Alles wat toen hij heeft meegemaakt en heeft gezien, bepaalt hoe hij nu reageert op mensen en situaties. Dat moeten wij opvangen. En hem uitleggen en leren hoe het anders kan. Dat vraagt heel veel geduld en energie. Elke dag. En dat vind ik echt het moeilijkst. Maar elke keer als ik het even niet meer weet of er klaar mee ben, denk ik aan hem; hij heeft nergens om gevraagd. Hem is alles overkomen.

11. Behandel je je pleegkind hetzelfde als je eigen kinderen? Waarom wel of niet?
We proberen het wel, maar ik merk wel dat ik bij hem nog duidelijker mijn grenzen aangeef. Maar dat hebben we allemaal nodig, want hij zoekt ze altijd op. Hij ervaart dat zelf trouwens anders, hij roept regelmatig; “De jongens mogen veel meer dan ik!”. Dan leg ik hem uit dat de jongens ook veel ouder zijn dan hij…

12. Hoe zie je jullie (verre) toekomst als pleeggezin voor je, nadat je pleegzoon 18 is geworden?
Ik hoop dat hij gewoon bij ons blijft en dat hij, net als onze eigen kinderen, pas uitvliegt als hij gaat samenwonen ofzo. Hij hoort gewoon bij ons, voor altijd. En of we ooit, in de toekomst, nog een kindje op zullen vangen; wie weet…

13. Wat zou je andere ouders die overwegen pleeggezin te worden (of het al zijn) willen meegeven?
Als jij een plekje over hebt in je huis en in je hart. (En als je het je financieel kunt veroorloven.) En als je echt iets wilt betekenen voor een kind dat nergens om heeft gevraagd, maar wat alles is kwijtgeraakt in zijn leven, bezoek dan eens een informatieavond (of lees mijn verhalen op Facebook). Er zijn zoveel kinderen die goede opvang nodig hebben en er is een groot tekort aan pleeggezinnen. Ik ben wel eerlijk; het is echt intensief en ik heb me ook wel eens afgevraagd waarom ik hieraan ben begonnen, maar ik heb er echt geen spijt van! Hij heeft ons leven verrijkt!

Benieuwd naar andere interviews? Klik op de foto’s hieronder om ze te lezen.