Stelling: de Sinterklaasmythe in stand houden is liegen tegen je kind (en dus niet oké)
Zoals ik in mijn afgelopen blog vertelde sta ik elk jaar voor een uitdaging. Kobe is 5 december jarig en pakjesavond is bij ons is deze dag altijd een discussie. Maar onder de komst van de Sint (en zijn pieten) komen we echt niet uit. Het wordt op school besproken, vriendjes krijgen pakjes in hun schoen. Daar hebben we de moeilijkheid – van het Kobe zijn verjaardag vieren ergens in deze periode ertussendoor – wel voor over.
Ik zie het feest van Sinterklaas echt als een soort peer pressure, schreef ik ook in het blog “Heb jij je schoen al gezet, Kobe?” De druk van de verplichtingen rond 5 december.’ Als wij Kobe vertellen dat Sinterklaas (shhh) niet bestaat, weten ook gelijk alle kindjes uit zijn klas dit. En dat zal niet in dank worden afgenomen. Daarnaast zie ik ook dat Kobe hier erg van geniet. Naast de kadootjes, ook al het suikergoed, de gezelligheid, de liedjes en de spanning rondom het schoenzetten en de zak.
Als je er als ouder niet een te opgeblazen moment van maakt en er ook voor probeert te zorgen dat het niet zo’n enorme SLAP IN THE FACE (klap in het gezicht) wordt wanneer je hem vertelt dat hij niet bestaat, vind ik het niet erg om Kobe en Vicky ‘voor te liegen’. NO dus tegen deze stelling.
Is de Sinterklaasmythe in stand houden liegen? Ja, natuurlijk. En liegen is slecht, dat leren we onze kinderen (hopelijk) allemaal aan. Maar Sinterklaas is een soort algemeen aanvaarde, collectieve, nationale leugen.
Eerlijk gezegd vind ik het zelf wel lastig. Meer dan eens stond ik de afgelopen tijd met mijn mond vol tanden. Als Elia bijvoorbeeld vroeg hoe Sinterklaas ons huis dan binnen komt… zeggen dat hij de sleutel heeft, wilde ik niet (want straks wordt hij bang), maar het alternatief is dus wel keihard liegen in zijn gezicht… en toen ik er zelf achter kwam dat Sinterklaas niet bestond, was ik – uiteraard – teleurgesteld, maar niet alleen in hem, ook in mijn ouders. Dat wil ik Elia liever besparen.
Maar tegelijkertijd wil ik het feest ook niet voor hem verpesten. Hij vindt het superleuk en superspannend om zijn schoen te zetten en om gebons op het raam te horen en dan die zak te zien staan… die vreugde gun ik hem ook. Dus tja, eigenlijk vind ik het niet oké maar ik doe het toch. Lekker hypocriet, zoals ik eerder ook al schreef. Ik hoop maar dat hij er snel zelf ‘achter komt’ dat Sinterklaas niet bestaat, en dan kan ik dat gewoon beamen. Ik ga toch voor YES op de stelling…