Van ledikant naar peuterbed. De geleidelijke overgang naar een grotemensenbed.

Een van de belangrijkste dingen waarvan je hoopt dat je kind het veel zal doen, is slapen. Direct vanaf de geboorte moet je hier keuzes over maken. Bijvoorbeeld: komt je baby bij jou/jullie op de slaapkamer, of zelfs in hetzelfde bed, of gaat hij direct op zijn eigen kamer? Laat je hem soms slapen in de auto of in de kinderwagen, of wil je juist dat hij alleen in zijn eigen bed slaapt? Later, als je kind te groot wordt voor het ledikant, volgt weer een keuze: ga je meteen over naar een eenpersoonsbed, of kies je voor een tussenvariant, een peuterbed? Een slaapzak of een pyjama aan?

Laat ik als eerst zeggen dat ik er zelf heilig in geloof dat je sommige dingen als ouder gewoon echt niet in de hand hebt. De beslissing over welk bedje je waar neerzet is natuurlijk aan jou, maar of, hoe lang en hoe graag je kind er daadwerkelijk in wil liggen, daarover heb je weinig te zeggen. Sommige kinderen zijn hier makkelijker in dan andere, net zoals sommige kinderen van nature betere slapers zijn dan andere. Uiteindelijk probeer je als ouder ook maar wat werkt om aan zoveel mogelijk uurtjes nachtrust te komen, zowel voor jezelf als voor je kindje.

In deze blog vertel ik onze keuzes qua wiegjes, ledikantjes en peuterbedjes. Ik ben een groot voorstander van rooming-in met jonge kindjes, maar vind het nu wel prettig dat ze op hun eigen kamer(s) slapen.

Een wiegje op wieltjes

Elia heeft vanaf zijn geboorte in een ledikant gelegen. Dat ledikant stond bij ons op de slaapkamer, tegen ons bed aan. Dat werkte voor ons (en voor hem) goed, al waren er ook nachten dat hij bij ons in bed sliep. Zijn aanwezigheid vond ik ook ’s nachts prettig. Babygeluidjes gaan dag en nacht door, sommige mensen vinden dit storend, ik vond het juist fijn. Toen Elia ongeveer anderhalf was, gingen we verhuizen. Toen kreeg hij zijn eigen kamer, waar hij ook in sliep.

En toen werd Noël geboren, en lag Elia nog steeds in hetzelfde ledikant (maar inmiddels wel op de lagere stand ;-)). We wilden hem, met de naderende verandering in de vorm van een babybroertje op komst, niet ook nog aan een nieuw bed laten wennen. Hij bleef dus in zijn oude, vertrouwde ledikant, en voor onze pasgeborene kwam er een wiegje op wieltjes.

En wat een goede aankoop is dat gebleken! We kochten hem via Marktplaats voor, uit mijn hoofd, 40 euro, en na een maand of vier verkochten we hem weer door. De schommelfunctie hebben we nooit gebruikt, maar de wieltjes kwamen wel ontzettend goed van pas. Al gauw bleek namelijk dat Noël door zijn verborgen reflux 100 x beter sliep op zijn buik in plaats van op zijn rug. Aangezien bij baby’s die nog niet zelf om kunnen draaien de buikligging wordt afgeraden in verband met het risico op stikken, mocht hij dus alleen ‘onder toezicht’ zo liggen. Dus rolde ik zijn wiegje elke dag naar de woonkamer, waar ik hem goed in de gaten kon houden terwijl ik met Elia speelde en hij op zijn buik sliep. ’s Nachts rolden we het dan weer terug naar onze eigen slaapkamer, naast ons bed.

Peuterbed of eenpersoonsbed?

Na een maand of vier werd Noël letterlijk te groot voor het wiegje, dus schoven we de boel door: hij het ledikant in, Elia naar een peuterbed. De keuze voor een peuterbed in plaats van een eenpersoonsbed kwam puur voort uit praktische overwegingen: zijn kamer was destijds niet zo groot, dus een wat kleiner formaat leek ons handiger. Elia ‘hielp’ met het in elkaar zetten van zijn peuterbed, vond het wel een beetje gek om er daadwerkelijk in te gaan liggen, maar deed dat toch zonder enig drama. Grappig detail: hij is er nog nooit zelf uit geklommen (terwijl hij dat nu, maar ook destijds, makkelijk kon) – in plaats daarvan roept hij een van ons.

Bij Noël was de reden van de overgang naar een peuterbed dat hij uit zijn ledikant probeerde te klimmen. Met name wanneer hij zich erg boos maakte (en dat gebeurde steeds vaker als ik hem erin zette), lukte het hem om zijn lichaam met slaapzak en al over de rand te wippen. Iets in mij zei dat hij zich niet meer comfortabel voelde in dat ledikant en dat hij toe was aan de volgende stap. Dus verkocht ik zijn ledikant, en op de dag dat het opgehaald werd, zetten we zijn peuterbed in elkaar. Dat was nogal een risico, want we hadden geen enkel back-up plan als hij er niet in zou willen liggen.

Gelukkig bleek dat ook niet nodig. Hij was zichtbaar blij met zijn bed en bleef glunderend zeggen ‘grote bed, ikke ook groot’. Mijn grootste angst was dat hij er telkens uit zou klimmen en zou gaan wandelen (Noël heeft nogal last van FOMO, zijn lijfspreuk is Bij zijn is meemaken), en dat doet hij dan ook inderdaad wel eens, maar alleen tussen de middag als hij echt niet wil slapen. ’s Avonds en ’s nachts heeft hij het gewoon geaccepteerd, en roept hij ons als hij eruit wil, net als zijn grote broer dus.

In Noëls kamer had een eenpersoonsbed in principe wel gepast, maar ik vond en vind dit bedje zo leuk (en – leuke bijkomstigheid – ik kon het gratis ophalen)! Bovendien leek een peuterbedje mij dan toch net wat meer geborgenheid geven dan een groter bed.

Tips over welk bedje geschikt is of over de overgang van het ene bedje naar het andere heb ik weinig, maar uit ervaring (mijn ervaring) heb ik dit geleerd:

• Co-sleeping, rooming-in of je kind meteen op zijn eigen kamer? –> Dat hangt er helemaal vanaf wat je fijn vindt, en welke ruimte je hebt. Ik zou bij een pasgeborene sowieso co-sleeping of rooming-in aanraden, ook om het voor jezelf zo makkelijk mogelijk te maken. Zie ook deze blog.
• Hoe weet je of je kind toe is aan een peuterbed of eenpersoonsbed? –> Dat weet je nooit zeker ;-). Maar er zijn wel tekenen. Bijvoorbeeld: je kind wordt boos als je hem in zijn ledikant zet, of je kind probeert er telkens uit te klimmen.
• Wat als je kind toch niet in een peuterbed of eenpersoonsbed wil? –> Dan heb je twee keuzes. 1.) doorzetten, en hem telkens terug leggen en accepteren dat dit hele proces je wat slaap en nachtrust gaat kosten. Of 2.) het ledikant toch terugzetten. Hierom zou ik dan ook adviseren om niet te doen wat wij deden, maar om het ledikant nog even te bewaren als back-up.
• Slaapzak of pyjama? –> Geen idee, ik zie niet echt voordelen van het ene boven het ander, behalve dan misschien dat het met een pyjama aan makkelijk verschonen is in het geval van een doorgelekte luier. Elia sliep in een slaapzak totdat hij ongeveer 3 jaar was. Toen was het zomer en sliep hij alleen in een romper. Toen het weer kouder werd, zijn we overgegaan op een pyjama. Nu slaapt hij in een pyjamabroek + pyjamatrui in de winter, en een korte pyjamabroek en T-shirt in de zomer. Noël is 2 jaar en 4 maanden en slaapt al zijn hele leven in slaapzakken, dit om het zelf uit bed klimmen en aan de wandel gaan nog enigszins moeilijk voor hem te maken ;-).