#doeslief. Wat is (media)wijsheid met kinderen?
Vol verbazing keek ik de docu Mijn dochter de vlogger terug. In deze documentaire, die je hier kunt terugkijken, worden drie jonge meisjes gevolgd die een eigen Youtubekanaal hebben. We volgen Nina (13 jaar), Jaylinn (9 jaar) en Jaydie (3 jaar) die filmpjes opnemen. Nina vlogt zelf, Jaylinn en Jaydie worden – natuurlijk – geholpen door hun ouders. Of nou ja, ‘geholpen’, dat is nog maar de vraag. Want doe je er als ouder wel goed aan om je kind aan te sporen een social media celebrity te worden? Daarover verschillen de meningen – meningen die door iedereen vrijelijk geuit worden, maar daarover later meer.
Mijn zoon de vlogger?
Onze kinderen groeien op met beeldschermen. Of wij willen of niet. Dat is volgens mij niet per definitie slecht, maar ook niet per se goed, het hangt er vanaf hoe je ermee om gaat. En als kinderen nog jong zijn en daarover niet zelf kunnen beslissen, is het aan jou als ouder om te bedenken wat (media)wijsheid is. Als Elia over 12 jaar zegt: “Mam, ik wil de nieuwe Enzo Knol worden“, dan zou ik zeggen: “Oké schat, veel succes“, en hem vervolgens stiekem heel goed in de gaten houden. Al weet dan niemand meer wie Enzo Knol is. En al heeft hij tegen die tijd waarschijnlijk heel andere social media ambities, omdat er dan alweer zoveel veranderd is op dat gebied dat we er nu nog niet eens uitspraken over kunnen doen.
Maar ik ga niet zelf een eigen Youtubekanaal openen voor mijn zoons van 2 en 4 jaar, die daar niet om vragen, geen behoefte aan hebben en die ik bovendien juist wil aanleren dat het belangrijk is om dicht bij jezelf te blijven en je dus vooral niets aan te trekken van hoeveelheden volgers en likes.
#doeslief
De reacties op de documentaire zijn niet mals. Van ‘dit is pure kindermishandeling’ tot ‘die zouden uit de ouderlijke macht gezet moeten worden’. Sorry, maar als je zoiets zegt, ben je dan zelf wel het goede voorbeeld aan het geven? Andere ouders, die je niet eens echt kent, zó afkraken en veroordelen, voel je je daardoor beter?
Nee, ik ben het zelf ook niet eens met de – tamelijk dwingende – vader van Jaylinn, maar daarom ga ik hem nog niet een ‘freak’ noemen. Nee, het lijkt mij geen goed idee om je kind – hoe oud hij of zij ook is – aan te leren dat het belangrijk is wat andere mensen van je denken en dat het er ook maar iets toe doet hoeveel likes je krijgt van mensen die je niet kent. En ja, ik denk ook dat Jaydies moeder haar eigen ambities projecteert op haar driejarige dochter. Maar ik laat het wel uit mijn hoofd om ze van kindermishandeling te betichten. Omdat ik ook zie dat het ouders zijn die, elk op hun eigen manier, het beste voor hun kinderen willen. Of wat zij denken dat het beste is ook echt het beste is, daarover verschillen de meningen. Maar dit, wat zij doen, maakt ze niet ineens tot slechte ouders. Hooguit tot verwarde ouders of ouders die verkeerde prioriteiten stellen.
Bovendien zien wij slechts een momentopname. In een documentaire die specifiek over het vloggen gaat, krijgen we niet te zien hoe Jaydies moeder haar dochter ’s nachts troost als ze huilt. We zien evenmin hoe Nina’s ouders haar helpen met haar huiswerk. Mijn doel is niet om te zeggen dat ik achter hun aanpak sta (want dat sta ik – voor alle duidelijkheid – niet). Maar deze mensen, en vele met hen, verdienen het nooit om zo de grond in geboord te worden. En daar vragen ze ook helemaal niet om. Dus niets te ‘eigen schuld, dikke bult, ze willen zelf op social media‘. Nee… #doeslief tegen elkaar. In het echt. Én op social media.